شنبه ۹ تير
|
|
ایمان و زهد من شده ای گل فدای تو
گیتی_رسائی
|
|
|
|
|
ترکِ رعنا قامتِ گیسو پریشان شب بخیر
|
|
|
|
|
ای دوست گر ز تو دل بکنم می میرم
سایه ات گر نیفتد به تنم می میرم
|
|
|
|
|
... تو که نه دل به راه
می دهی نه گل به آب !
|
|
|
|
|
کاش ،همچو برف بودم
در آسمانِ سرخِ دلت
آب می شدم
در ژرفایِ خیالت
چکه
چکه
می چکیدم
و....
بیت
|
|
|
|
|
آی خدا می دانی
من و داداش و آبجی هایم
همه محتاج به دستان پدر
|
|
|
|
|
انتظارت دارد آبم می کند...
|
|
|
|
|
.
ز سوختن ز آینه ،مرا دوباره خواب کن
ز عشق از ستاره ای دوباره آفتاب کن
تو عاشق منی ومن، به شعر
|
|
|
|
|
ای آهوی صحرایی با آن دلِ دریایی
|
|
|
|
|
درد های دل چوگفتم بهردوست
قلب زخمی حاصل دستان اوست
|
|
|
|
|
زندگی نوشیدن تلخی ها
زندگی معجزه لبخند ها
زندگی عمر گلی است
که بدست من وتوست
زندگی زمزمه نورخداس
|
|
|
|
|
آبشار نگاهت می ریزه تو چشمام
عاشق چشاتم خیلی تو رو می خوام
|
|
|
|
|
سوگند به لحظه ای که خورشید دمید
|
|
|
|
|
روز شادی می رود، فصل عزا هم می رسد
نرم نرمک نوبت اشک شما هم می رسد
|
|
|
|
|
گوسفندی به خر شنیدم گفت : دزدِ خر مثل دزدِ من خر نیست
|
|
|
|
|
گرسنگانِ شعارِ انقلاب /طعنه می زنند /در گذارِ شتاب آلودِ لحظه های بی قراری وطن /سیرانِ شعورِ عُزلت گ
|
|
|
|
|
ضرب شصت گمان ها مرا در ناهماهنگ ترین حالت قرار می دهد.
|
|
|
|
|
روزی تو هم به گفتن آهی بسنده خواهی کرد
|
|
|
|
|
برف آمد وشد سپید رخسار کویر
|
|
|
|
|
یاد درختِ سیب بودم تا نلغزم
غافل که لب های تو لبریزِ انار است
|
|
|
|
|
اگر تنها تویی واحد الهی من تو را خواهم
|
|
|
|
|
پشت سرشان خسته به راه افتادبم
ازظاهرشان به اشتباه افتادیم
|
|
|
|
|
مناجات
الهی این گره در کار ما چیست؟
|
|
|
|
|
کوزه گر از گِل کند نقشی، پریشان روزگار
کآن صراحی دل ست و عشق صهبای خمار
سر خوش از نرگس مشکبار و جا
|
|
|
|
|
گنبد زرین تو را از شوق پروانه شدم
|
|
|
|
|
من شکستی دائمم، آمار میخواهم چه کار...
|
|
|
|
|
امشب سفر به ملکوت می کند مادر
|
|
|
|
|
بزن سرنا که سردار آمده نزدیک لشکر گاه
|
|
|
|
|
گاهی همیشه، عشقم بی تابه
گاهی نمیشه، حتی بخوابه.......
|
|
|
|
|
هرجا گره ای باز کنی عین صوابست
|
|
|
|
|
نمرودیان زمان از بهار می گویند
|
|
|
|
|
عاشقانه باز می گویم برایت یک غزل اشعار ناب...
|
|
|
|
|
دلجویی یک معتاد در حال بهبودی از عزیزانش بر گرفته از کتاب آتش به دشت نیلوفر
|
|
|
|
|
میدانِ بزرگِ شهر، دیدم پسری / از نسلِ بنی آدمِ گندم خورده
|
|
|
|
|
برفی شبیه نرمی برف زمستانی
|
|
|
|
|
نخستین شعر عروضی فارسی- انگلیسی
(سروده شده در سال 1377- محمدعلی رضاپور)
|
|
|
|
|
لحظه لحظه با تو بودن را تجسّم می کنم
شعـرِ پنهـانی ســرودن را تجسّـم می کنم
|
|
|
|
|
کات! کات! کات!
این حرکت از یک بازیگر حرفه ای بعید است
|
|
|
|
|
روزی دلش تنگ می شود
و دنبال من تمام زمین را
زیر و رو می کند
روزی در همان زمینی
|
|
|
|
|
اگر چه زندگی ام وقفِ مهربانی گشت ؛
ولی به سازِ کسی لحظه ای نرقصیدم...
|
|
|
|
|
تو آن برفی که گلباران دیدارت
عروسم کرد
|
|
|
|
|
شب که شد
بابا سرما سوار بر تندباد سرد ،
به زمین رسید با دلی پر درد !
شنیده بود ننه سرما
از ا
|
|
|
|
|
چند روزیست دلم هر نفسش گیر تو است..
|
|
|
|
|
تشنه ام......تشنه به دوباره آمدنت.......
|
|
|
|
|
من شاکر لطف و کرم حضرت حق م
یک عمر وجودش به وجودم که عجین شد
|
|
|
|
|
پاکی و لطافت تو مثل برف زمستون میمونه
دل از نگاه سرد تو گرچه که حیرون میمونه
|
|
|
|
|
درون جنگل خشکی که غرق پاییز است/هجوم اره برای هرس نیازی نیست
|
|
|
|
|
"زندگی ببخش"
مثل خورشید باش
بی دریغ ، بی چشم داشت
بتاب بر زمین چرخان،
و چون سبزه زارهای
|
|
|
|
|
آزادی من،
رسیدن
به توست
شادی تو
آزادی من !
|
|
|
|
|
در گذرگاه عبور نور
در میان آتش و خون
مرد بود و قهرمان می رفت
|
|
|
|
|
نيست ديگر زمان عهد بوق
آدمي باش و خويش مانا كن
|
|
|
|
|
عقل من مفتون رنگ چشم آن شهلا بماند
مهر من در تاب و پیچ زلف آن بیضا بماند
من به فتوای خودم عاشق به
|
|
|
|
|
تمام فکر ما فکر رسیدن بود
|
|
|
|
|
دیکتاتوری با چشمهای قهوه ای رنگت
|
|
|
|
|
اومدن شخصیت های قدیمی به عصر ما
💮💮💮
|
|
|
|
|
چه فیلمی ساخت
دنیا...
از
پایان بازِ ،
ماجرای من و تو...
که هر ره گذری
قضاوتمان کرد.
|
|
|
|
|
عشق سنگم می زند!
تا قیامت می شمارم ای زلیخا مرد باش...
شاینده زیبا
|
|
|
|
|
چقدردرپارادکس بودن
شوخ می شوی و صخره !
وگلبنان سیاووشان بر
جای جای ناهمواریهای جسارتت
می
|
|
|
|
|
به قلبِ ساحتِ منظومه عشق
رخِ مظلوم بر مظلوم ی عشق
ولی از عاشقی لبریز می شد
مِی از قلب سبو لبریز م
|
|
|
|
|
زنده ام وقتی که نقشی خوش زنم.
در کسالت خاکی همچون رُس شوم.
ناسزایان خالیند از عشق وُ خیر.
ا
|
|
|
|
|
در روزگار پر تلاطم و رعد _ اشعارم برايت باشفا باشد
|
|
|
|
|
روز میلادِ تو بود و شامِ تنهایی من...
|
|
|
|
|
هوای خانه غریب است با ترانهی تو
تو گفتهای که نبودهست خانه خانهی تو
اتاقهای نمور و دقایقی ب
|
|
|
|
|
هیچ جا ویرانه تر از قلب این دلدار نیست
|
|
|
|
|
ياودود
پرستو بال ميزد تا پرستش را کند معنا
من از اين شو فهميدم . سادگي رقصيست پر معنا
اگر ميشد
|
|
|
مجموع ۱۲۵۰۴۳ پست فعال در ۱۵۶۴ صفحه |