پنجشنبه ۲۴ آبان
|
|
|
|
این همه کاروانیان، دیدند که در راه مانده ام
کاروان سالاری ندید، من در تهِ چاه مانده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرگز مبادا غم های دل را یک به یک بشماری
گر این محنت در کار نباشد، نماند در کار نزهتی که خواهی
چش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شدم اندر سرای شادمانی
که جویم راه و رسم زندگانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جادو شده ایم و دگر اعجاز نداریم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حس پرواز در سمفونی ناب رهایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با این همه دلتنگی ام، چرا هنوز هم زنده ام
از زنده بودنِ خودم، نزدِ خدا شرمنده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کنجِ خلوتِ دلم، چو مرده آرمیده ام
زندانیِ قفسِ خاک، بدستِ آفریده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این داستان دردیست از غصه قصه لبریز
این روزگار مردیست از عمق روزگاران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به قول استاد استکی بزرگوار:
مبیّن مشکلات جامعه.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر بار به زندگی گفتیم دوستت داریم
سکوت کرد
آن قدر كه
مُردیم.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من بر سبيل طاعت خواهم كه باشم اما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی حالست وُ احوالست وُ بس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از طلوعِ پر هیاهو تا غروبِ ساکت و سرد
زندگی نکردم اما دل سپرده ام به این درد
گرچه من پیاده رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جان ( احمد ) گر بخواهی که بمانی جاودان
دستگیر از ناتوانان و ضعیفان چون پدر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنـوز کلاغـم و با سقـوط آشنا نشدم
به ترسِ مترسکِ مرگ‌زار مبتلا نشدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک شب میان اندوه هایم
یک شب میان اندوه هایش
شبی میان تنهایی هایم
شبی میان تنهایی هایش...
که چه م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
*"عمرم همه با همسفری بد سپری شد"*
چون هر بشری در نظرم حور و پری شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فوت میکردی که ویرانم کنی
آه اما چون دمیدن بر ذغالی نیمه سوز شعله ور کردی مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تاریکی شب
به آسمان خیره میشوم
و به رویاهایم فکر میکنم .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
..................................
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داستانی بوده است
پدران مان گفتند
بس که ترسیده و ترسانده شدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب- باده- سکوتِ مِه -عجب حالی بود/////تنهایی من؛ چنین شبی عالی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردکی دیدم که وافوری به دست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رهاتر از تکه ابر تابستان
کوتاه تر از شب های زمستان
بی حس تر از نسیم بهاری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترسید تمام خاطراتم...پایان و سکوت ماجرایش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگار نوشته بود ، اندوه را
دویدن های بی پایان را
گریستن ها را
اندوه مرا پایانی نیست
عاقبت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوک بوک بوک
وبوف بر چینه ی خرابه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگ پایان نیست ، آغاز است
آغازی برای تولد یافتن
وچه کس میگوید مرگ نبودن است
من مرگ را به چشمانم د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عقل توجیهی از جنون بود و جبر چیزی جز اختیار نبود
کاش دنیا کمی تفاوت داشت ، به چنین حالتی دچار نبو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای نوزادی که اکنون 25 ساله است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرچند که در متن غزل حاشیه کم نیست /
زیر سر عشق است فقط ؛ زیر سرم نیست /
فریاد ؛ که از دل بجز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حضرت خود به دنبال ما می گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از چه اسرار نهان میداری شاید از کرده ی ما بیزاری یا زکج فهمی و نافهمی ما یا ز کیش همه خویش آزاری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آه از این روز و شبهای مسموم
آه از این غروب نارنجی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اکنون زنم
تنها، با موجی از نگاه های هرزه مردان شهر خویش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمین زمینِ خدا
محله ی فقرا
من و تو و کوچه
یه توپ چند لایه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمری دگرنشاید من در هوای باران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در شب خسته من همه اشیاء سخن میگویند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمانه مي رود بي هيچ ترديد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خیال و خواب بیزارم نمیدانم چرا
تا سحر هر لحظه بیدارم نمیدانم چرا
یا غم تو در وجودم هست یا بخت س
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال که زمین اینگونه کوچک است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگرچه ظاهرت از جورِ زندگی پیر است
برای عاشقی کردن گمان نکن دیر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر دست و دلم بند زدی "تنهایی"!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به جهنم نفرستین مرا ٰ اهل سما
من زخوبان جهانم بخدا
نه که طاقت به آتش نبرم
روی دیدار رفیقانم نیس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در پس این مهلکه‌ی عمر جز آتش نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگه دنیا ، به دستانش تفنگه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی شتر مرگ همه می خوابد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در عبور از عشق حسرت با غزل همراه شد
زندگی آیینه ی رنج و عذاب و آه شد
فکر پرواز از سر پروانه ها ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من گذشتم از تو اما مادرم را روز و شَب
بر سَرِ سجادّه أش در حالِ نفرین دیده أم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگر چگونه بهاران دوباره می آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون با عجله یواشکی می آید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عده ای پر مُدعا
مشغول احوالِ کَسان
ما همین خود را بسازیم
بهر یک دنیا بس است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرم شد مرگی که دارد درس سرد
سرد شد هرکی که دارد درد درد
زهر دنیا سینه ام را کرد پاره
من بدوزم با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روی خط زمان راه می روم
مقصد راه من ، گنگ و مبهم است
شاید زمان را قوس داده ام
درون پیچشش پژواک می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تجسم واژه ها
نمی گنجند این دردها
در تفسیر هر نگاه تو
عاجزند چشمهای دنیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گمت کردم...
زیر سقف این آسمان تاریک!
زیر آوارهای زمخت شبانه...
در مخروبه های فرو ریخته از غ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهتاب: میان ِ موج ِ شب می لرزید...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به باران ویران مستی نشینم که آیی
که این بی توبودن غمی جاودان شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من روح عصیان کرده ای دارم
روحی که تو مشتاش باروته
هرشب کنارم منفجر می شه
بغضی که رنگش رنگ شاتوته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پادشاهی با گدایی خفته بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان بستری از خاک، خوابِ من خوش باد
به سر رسیدنِ فصلِ عذاب من خوش باد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دسته های عینکش را با نخی چند سال پیش ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی دانم
جوانی را دور انداختم روزی
و یا افتاده از سر در میان بی حواسی های من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عطر شب-خاطره ی سرخ نگاهی بیرنگ ...
|
|
|
|
|
| مجموع ۸۲۳ پست فعال در ۱۱ صفحه |
وحید سلیمی بنی
غزلی موزون؛ یک
عليرضا حكيم
امیر زرین فر 
