کشتی نومیدی

وقتی به آخر می رسد کشتی
چیزی بنام گل نشستن هست
جایی که دل خواهد به خاک غصه بسپارد
جایی که کهنه بادبانش می شود در بند
الوارهایش می خورند خود را
موریانه ها  بس که  شکم سیرند
کشتی به گل وقتی نشست
یعنی که نومید ست
یعنی که دیگر حس خوبی در وجودش نیست
یعنی که دیگر عشق بی تاثیر
یعنی که دیگر از  خودش سیر است

بر روی عرشه از عبور باد
در لابه لای بادبانش
با قیژ قیژ صدایش نیست پیوندی

دستی طناب لنگرش را می کشد آیا؟
تا بی نهایت  آبی  دریا
آیا دوباره  می برد او را؟
اینجا تنش تلماسه می بندد
یا می شود کشتی ارواح
اینجا بدون ناخدا
حتی نمی داند
در گل نشستن خون بهای چیست؟

هی می خورد،
هم چون،
جذامی ،
پرتوفشانی های خورشید،
در روزهای داغ و تفتیده ... یا سردی
شبهای یخبندان، تنش را

وقتی که می کوبد  تن خود را به صخره
حتی اگر یک مرد دریایی بخواهد
لش مرده اش را سوی دریاها براند
جز تکه های سالم چند تخته پاره
چیزی از آن کشتی نمانده، نعش واره
کشتی به گل تن داد،
یعنی مثل موجی
که خود را،
گاهی به  صخره می زند
گاهی به ساحل
او هم چنین کرد
بشکست، شد پاره پاره
صد قطره اش  هر گوشه ای افتاد،
او هم چو موجی خسته از
اوج و فرودش
شد قطره های بی قواره
در جزر و مدهای مکرر
پاییز عمرش شد ترانه

۲۸شهریور۱۴۰۳
آذر.م