کینه بس کن

ای کاش می فهمید رنجاندن گناهست
این عقده بگشایی نبود و نیست آهست

حل مسائل پاک صورت مساله خود اشتباهی ست
ترویج بدخواهی و کین توزی تباهی ست

در نفرت و تشدید قهر، جز رنج باریست؟
این ها همه یک  اشتباه قرن جاریست

آخر کسی از دوری تو مرده، پس کو؟
حتی نشانی از تو می گیرد به هر سو

تنبیه  تنها در خودت می پرورد درد
آزرده می سازد وجود خسته ات مرد

انسان محبت جو و خواهان سلامت
گویی خداحافظ، بَرَد از یاد نامت

پس زنده کن با زندگی جمعیت آنسان
تنهایی از سرما بمیرد قلب انسان

دیگر چه گویم با تو از دنیا بریده
برگرد تا برگردد آن زیبا رمیده

دنیا سیاهی های خود را پاک سازد.
خوب و بدی رفته ها را خاک سازد

ما کوله بارهر سفر بر باد بندیم
دست قضا بوسیم و با گریه بخندیم

رسم جهان یک روز شادی بعد آن غم
در شادی و غم باید از خود ساخت آدم

اینها نصیحت نیست عمری زخم کاریست
فریاد درد زندگی در ناسپاسی ست

هرکس نداند قدر جمع و همزبانی
در انزوا پوسد دلش، تنهای روانی

برخیز  تا دور مزار هم نگردیم
تا وقت مانده دور هم  با هم بگردیم

باور کن این از من، زمان چون رود بارست
تا بنگری، آنی که رفته،  ماندگارست

آخر برای تو نوشتم: کینه بس کن
این کینه های کهنه  را بارقفس کن

۲۴مهر۱۴۰۳
آذر.م