پنجشنبه ۱۸ خرداد
شعر چرخه زندگی
|
|
من از دردِ زمانه پیر و بیمار و عصا لازم
|
|
|
|
|
زخمی دهان بازکرده
ناامید از مرهم
|
|
|
|
|
زورقی بشکسته ام در دامن دریا رها/گه نسیمی ره گشایم، گاه طوفان رهنما
|
|
|
|
|
مقصد رود از کف که تو مدهوش شوی، آه
هـوش از دلِ عـقـلت بـبـَرد غـفـلـتِ بـیـجا
|
|
|
|
|
هوا در زنگبارش بی کفن مدفون نفس کو
|
|
|
|
|
شب در آخرین مرحله ی زایش...
|
|
|
|
|
خدای خوبی نبودی برای بندگانت
|
|
|
|
|
مداد زندگی را با تیزی دندان عقل جویدم
|
|
|
|
|
اهالی را تَشَر ترسانده بر بیداد میرقصند
|
|
|
|
|
عجب چون عقل مردم چشمشان است ...
زبان آتش بود آتشفشان است ...
|
|
|
|
|
خفتگان در کشتیِ مرگ و شَهابی در کمین
|
|
|
|
|
عروسی رینونی
(عروسی در رهنان)
..........................................
شبی جمعه کا گذِش تو سی
|
|
|
|
|
آغوش
یادمه وقتی کوچیک بودم
وقتی می ترسیدم
وقتی گریه میکردم
وقتی حالم بد بود
وقتی همه منو دع
|
|
|
|
|
چرا به زمزمه ای لب تر نمی کنی؟ ای دل !
دیوار سکوت خراب و فاصله کم نمی کنی ؟ای دل !
هست نشان هزار ع
|
|
|
|
|
نهال ذوق رشد می کند درون من
دوباره زندگی ، دوباره برگ می دهم
|
|
|
|
|
دیگر به چه چیز در این جهان دلم را خوش کنم...
|
|
|
|
|
باردارند نفس هایم
از حرفهایی که درخت بودند
|
|
|
|
|
خس خس می کنند
برگ های پاییزی قلبم
زیر پایت
|
|
|
|
|
ای بشر در این جهان آغازِ پایانی نباشد
|
|
|
|
|
در میان ساقه های سرد و بی جان
به دنبال پاییز بگرد،
|
|
|
|
|
آن خنده ها از چهره مردم کجا رفته است؟!
|
|
|
|
|
در سرابی میکِشد دست مرا هم سرنوشت
من نفهمیدم کدام است این جهنم یا بهشت
|
|
|
|
|
صدای التماس معدۀ بی جان شده عقده
|
|
|
|
|
کاش بودی سهراب
چشمه ای نیست دگر پایین دست
|
|
|
|
|
در تورِ سرخِ غصهٌ نان گیر کرده ایم
|
|
|
|
|
مهمانم کردی
به درک
گفتی اعرابش
با صاحب خانه
|
|
|
|
|
یاد آن رود پر از آب به خیر
سبزهای پُرِ از نقش و نگار
کوچه های پیچ خورده سمت باد
یک قرارِ ساده در
|
|
|
|
|
شرمنده ام که حاشیه
یه جایِ اَمنِ واسه من
اون وسطا جایِ شماست
نه جایِ یکی مثه من
|
|
|
|
|
خاموش شد فتیلۀ فریاد باز هم
|
|
|
|
|
خواندم آوازی به گوشِِ بی امان سودی نداشت
|
|
|
|
|
روزگار
بامَرام آ غیرِتی بودن همه اون زَمونا
تو مَرامیشون نبود چِلوندنی ناتَوونا
|
|
|
|
|
و اگر بارقه عشق بهمراه خوشی
نرسانم به جهان هستی
و به هر دم از وقت ندهم احساس از جنس حضور
|
|
|
|
|
شرابِ سادۀ تو نغمهسازِ بیداریست
خرابِ بادۀ تو رشکِ مستِ هُشیاریست
|
|
|
|
|
زنده هستم روزگاری بی صدا دارم حدوداً
|
|
|
|
|
می شود از امتحانم دست برداری رفیق؟
|
|
|
|
|
تـا بـه خـود امـــدم یهـو دیدم
او عروس است و موقع زاشه
|
|
|
|
|
اگر چه لعن به شیطان بر زبانش
همــه فـرمـانِ او را مو بـه مو کـرد
ز کبــر هــرگــز نمـــی بینــد ع
|
|
|
|
|
گـرانـی یکــه تـازی بـی رقیب است
تــورم بــی گمــان آنــرا حبیب است
چـو بختـک می نشیند بـر معیشت
|
|
|
|
|
عنوان شعر: درخت کویر
(شعر در مورد تشب
|
|
|
|
|
از مِهرِ محبّت شده دلگرم، درونم
|
|
|
|
|
بیچاره از گلولۀ پنهان ، هنوز هم
|
|
|
|
|
روزی شاعر خواهم شد
رونوشت: دل هرزه گرد من
|
|
|
|
|
مصادره میشود قوانین تجارت
|
|
|
|
|
قفل و زنجیر شدم نیست زبانی ، ثمرش کو
|
|
|
|
|
از خـــدا دم میـزنــد امـــا ریـا در سیــره اش
غــافـل از ایـن است کـه بـر فــردا چـــه کشت
گشته
|
|
|
|
|
نقّاشیِ عذاب به دیوار زندگی🎨
|
|
|
|
|
شهر ما از قصّۀ رنگین کمان خالی شده
|
|
|
|
|
شکرم شیرین نیست
نمکی برزخم است.
|
|
|
|
|
جسد در انتهای جاده از ویرانه میخواند
|
|
|
|
|
ظرف چینی که شکست
مادر از خواب پرید
پسرک هیچ نگفت
خواهرش جیغ کشید
|
|
|
|
|
تحمــــــــل کــــن دلا آری بگـــــاری چند.................................مگیر از دهر خود باری سوار
|
|
|
|
|
پیر مرد می خورد از سیب
تا می خورد
می خورد از سیب !
|
|
|
|
|
نیمه هم بگذشته از فصل بهار
ای تورم کی تو میگردی مهار
یکه تازی میکنی خوانی رجز
جز خدا بر ما نمی آی
|
|
|
|
|
به تهران گردی /
چراغ نیست /هست؟
تآتر خیابان
یک کپه سر
تیز بُر شد روی آسفالت و
خیانت به رسم
|
|
|
|
|
جاهلی ناهی ز منکر میشود
میبـرد از دیـن و قـــرآن آبـــرو
|
|
|
|
|
مرگ تدریجی خفّّت شده الصاق سکوت
|
|
|
|
|
متـن تـولـد:
تقدیم به پاک سرشتان اردیبهشت...
|
|
|
|
|
از بسکه به فکر خوار و باری
|
|
|
|
|
پرنده ای پرید به آسمان
پرنده ای به شاخه رفت
|
|
|
|
|
شمــــردی از چـــــه مکــــروه ام کبیـره
کبیره چون به خود واجب شمردی
بـــه لـب ذکــر و ریـــا در س
|
|
|
|
|
معیشت با شروطِ مرگ شد تطبیق اجباری
|
|
|
|
|
باید بچینی لحظه ها را خشت خشت
|
|
|
مجموع ۵۳۹۶ پست فعال در ۶۸ صفحه |