گذرِ زمان

خدا اون لحظه مست بود
حافظ بغل دَس بود
راهم کمی کج بود
شعرم کمی گَس بود
امید لب تیغُ آینده اما کور بود.
زد جلو گذشته از ذهنِ گیرنده
حال له شد از گذرش به‌ازایِ آینده.
همان آینده اما دور بود
همه چی ناجور بود.
رقابتیس برا رسیدن،
ماسیدن قبل و بعد و حالمان!!
خوش‌خوشانش شده این خط!
زمانهایی به دور از کارما
هم مسیر اما بی نصیب از
بی‌نصیب از ...!! بی نصیب؟!
راستی حق من چیست در این
گذرِ زمان؟
آیا رقیب و رقابتی است در میان؟