محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
جمعه 28 تير 1398
18 ذو القعدة 1440
Friday 19 Jul 2019
هر چه بیشتر به کسی عشق میورزیم ، بیشتر در اسرار هر چیز نفوذ می کنیم . مولانا
جمعه ۲۸ تير
من از قبیله نورم من از تبار بهارم
طنین دلکش شعرم نوای چنگ و سه تارم
تا شدی یک رقم و یک عددی، حرف مزن
چشم هایی مانده بر راه ، دستهایی سرد وُ تنها.
دلواپس آن سفره ها هستم که هرشب
در حسرت یک لقمه نان دلشوره دارند
مردمي دين نـشناسند، به دين غوطه ورند
ناشناسند به دين ، وَز1 ره دين بي خبرند
خر
آنان كه راز معنويت ، را شنيده اند
آب زلال3 چشمه ي حق را چشيده اند
کوچه ، باران ، رؤیا، کوچه قدیمی ،دوران کودکی
چو نيّتـت به خودس، حق نگفته مي ماند
درون قلب تو ، دُري نَـسُفته5 مي ماند
ومن
میان تنهایی هایم پرسه میزنم
هر كار بدِ خلق ، مرا در نظر آمد
چون بذر بدي بود،كه در كشت و ذر3 آمد
در رفاقت روزها بی معناست ساعت و ثانیه ها بی معناست
دوری و بی خبری بی معناست غربت و غمزد
ابیات به هم بافته یِ شعرِ وجودم .
کاش امشب می آمدی در خوابم...
اين خشكي2وخودكامگي از امر وفرمان كه شد
خود خواهي و سركندگي، اسباب هر ديوانه شد
ديوان
میدانی؟!
واقعیت این است:
هیچکس من نیست.
یا اینکه من زیادی منم!
سه گلشنی برای آزادمردِ سخن
فیلی ام بی اراده که می ترسد از ابر و ستاره
می افتد بر زمین بی عاج های جاودانه ..
زن قصّه هنوز هم پَر داشت
و دو تا چشم از کلاغش را
بعد با شرم ادکلن میزد
بوی تند پیاز داغش را !
چراغ روشنت حسن ، چراغ هر زمانه شد
به تاریکی فرو نرفت ، چراغ هر زمانه ش
غم ما هنگفت است
هیچکس قادر نیست
غمی رویِ دوشِ ما بردارد
آرزوهایِ بزرگت ، واسه یِ من خاطره ست .
امپراتوری من
اتاق کوچکی است
که در آن بال کبوتر زیباست
و پرستو شعر جهان می‌خواند
به هرزه گرديَم، خدا اين فلك چه مي كوشد
لباس عافيتـي3 بـر كسـي نـمي پ
دوباره از اهواز میگم
دوباره از یه شهریکه
گرمای چهل سانتیگراد
تو اون دلیل تبریکه
جسم پرکارست
روح اما خیر
مرد هستم
غرور اما خیر
سربه سجده میبرم صبح تا عشا
نعشگیست،ذکر و رکوع ام
مستم تو را فقط عرق بد نمیخورم!
از خنجر تو زخمِ مجدّد نمیخورم
در لحظه میدریدی و ردخور نداشتی
نه غرورم
نه غرورت
نه نگاهم
نه نگاهت
نه یه دل که از تو سیر نیست
نه یه حرف که رو لبات نیست
تو نباشی چه سر و سامانی.
بی تو هیچم تو خودت می دانی.
طمع1 به خرمن مردم،كه نكته داني نيست
مگر تو را به سرت ،عقل با معاني نيست
هر آنكه
گاه غرقم به واژه اما گاه
حصار واژه چقدر کوتاه است
من از تو رانده شدم از بهشت چندم بود
شبی که در سر من جای مغز گندم بود
شبی ک بوی تو از هر عبور ح
درونم حجمه ایست از واژه ها
گفته هایی بی دریغ
حرفهایی بی مثال
این جا همه چیز رو به پیشرفت است
رونق گرفته عرصه ی بیداد
اللهـم عجـل لولیـڪ الفـرج
ناصح3 اگر به منبـر پيامبر(ص)،با كلام شد
صحبت زِ حق كند ، گدايي حرام
گاهی چقدر راحت است
شکستن قلبی که آرام است از بود
به من ظلمی ، ز دنیای کهن شد
که ظلمش بهر جانم پیراهن شد
همه
طريق دانش اي بشر ، براي ما كه باز شد
بـبين كه امر و نهي حق، نزول در حجاز ش
غمبارتر از طالعِ من بختِ کسی نیست.
ایمانِ من این گشته که فریادرسی نیست.
گفتند
ما گوش های خداوند بر زمینیم
ما هم هم بر
تمام خیابانها
خط صافیست
از بی رحمی تو
تا قلب از تپش افتاده ام
تصـویر یک زن در حصـار شـیشـــه و قاب.....
تـدفـیـن ایــمان در فـضـای تـنگ محـــراب.....
باد هم دل خوشی من را برد
ابر بر بالش من کم بارید
ثانیه محو تماشای من است
دستان مرا رها مکن
چون ذره ذره میان این گرگ ها نابود می شوم
شوری اشکم گواهی داد بعد از جورِ تو
آنچه از چشمِ من افتاده نمک پرورده بود!!
مهسا_امیریان
جلوه ای کرده ای به ماهِ سپید
زِ صحبتهاي مخلوق و زِ تاريخي كه در دنياست
چنين عايد1 شود ما را ،كه عالِم2 دائماً تنهاس
با من بمون ای همنفس ، نذار منو کنجِ قفس.
بی تاب شدآفتاب ازدوری راه
امروزه رسم ايران ، محتاج پند كس نيست
رسمش به رسم كبر است،بر پند دسترس نيست
پند و
اگر بیداری بیدار می ماند
اگر هرز نمی کاشتیم
اگر مرز نمی داشتیم
اگر جنون و عشق نداشتیم
شاید زندگی
خداوندي چرا بيدادگر شد
چرا كارش،چو كار يك بشر شد
خداوندي كه رحمان و رحيم
محو میشوم در خودم
درون آن من خود خواهی که
نگذاشت بفهمم کیستم
ياوران از راستگويي مجازي، يار ما خشنود نيست
زآنكه هر حرف مجازي ،نزد حق بهبود نيست
ي
تکرارمشوکه بس ملال است دراو
تا همیشه جنون زده ام
تا همیشه به دیوانگی
در تَوهمِ شعر غوطه ورم
در تَوهمِ عشق و تاریکی
پس هر آن دیده که جنت خویش ماست
آینه هردم که رویش روبه ماست
قرار است فكر اين آدم ،چراغ عقل و دين باشد
كز آن اول الي آخر ، چراغ ما همين باشد
بس که در اندیشه ی فرّ و کمالی شیخنا
هــر طــرف یـک خــانــدان زورمــنــد و زَرمَــــــــدار**بــاج مــی گــیــرنـد هم از خان هم از دهقان
چوب و سنگ و آهن و آتش
همه از جنسِ دردهای من بود
تا همیشه به زَر خندیدن
عادتِ ریشه های قلبم بود
بهار عمر و جواني ، چرا غمين باشد
به مثل بوته ي شمشاد ، در زمين باشد
بها
پیش از این میگذاشتند کلاه
بر سر آن که خود پریشان است
لیک اکنون کلاه بر دارند...
این عددِ بی زبان، شیر کند گربه را
وظيفه ات نگر اي دل،كه تا چه حد باشد
همان رهي كه خدا گفته ، تا ابد باشد
مر
دل خوش به خورشیدی که می تابد
اینجا دمادم برف می آید
تا نور غیرت در تو خاموش است
ایام خوش در حرف م
آنكه پيمبر (ص) بـشد،حرف بَد از كس نـزد
حرف حقيقت بـزد ، از بدِ كس دَم2 نـز
مجموع ۴۷۷۴ پست فعال در ۶۰ صفحه
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
ایمان کریمی
مهدی تنهائی
در دلم ساکن 
عليرضا حكيم
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
علی اصغر اقتداری (حرمان)
نسرین حسینی (نسرین) 
دانیال شاه آبادی 
سعید چرخچی 
کبری یوسفی 
