سه شنبه ۷ تير
شعر آزاد
|
|
|
|
فوج فوج آدم ، یه چیزی اند بینِ دیو و فرشته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در وادي حيرتها ، سرگشته ترين مَـردم
در زمره ي دينداران بر جسته ترين فردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مکتب ادبی نورگرایی
شعر پیشرو
شعر سروش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نذار که روح سرد یأس جسم تو رو بزک کنه
روی لب سرخ دلت صورتی رو لچک کنه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـفاوت نـیسـت مـیان بی‌تـفاوت با مـترسـک !
من از آن بی‌خـیال شِـبـه مـانکـن ، می‌هراسـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به خود آمدم و دیدم گناه ،
مرا به شرارتِ شروریِ یه شریر درآورده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پير روشن به ضميرش زِ خود اسرار بِهِشت
دانشي را زِ ضميرش به كتابي بنوشت
پير
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خالو بیا فالت بِگیرُم
بانو بیا فالت بِگیرُم
عزیز بیا آینده تُ از کف دستت بخونُم
اسبِ چوبین،
قضا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طوفانِ بَلا از همه سو در جریان است
گوئی که دوصد درد ومرض درشَرَیان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما
روزی خندیدن را بلد بودیم
و
از هر لبخندِ ما شقایقی می شکفت
غمِ نان و صلح
شوقِ خندیدن را بر لب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مزه ی تابستان پُر است ،
در مزه ی شفتالو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دريچه اي زِ امرخود، خدا براي ما گشود
وگرنه روزگارما به جنگ وجهل وكينه بود
بيـا ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرزمینی امن و آباد و رها
بود در آزادگی پر مدعا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مولا انتقام هرگز قشنگ نیست
گذشت و بخشش انسان قشنگ است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جا مانده بود
کشاله ی خورشید
در تردیدِ رفتن و ماندن
بر دریچه ی غروب.
و شب
آبستن هولناکِ حادثه..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در مُلك حق شناسي خلقي كه راه پويند
بايد به راه پويند ، تا راه حق بجويند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم اگر از دانش كُـركُـر زِ هنر باشد
از جهل كج مردم در موج خطر باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ضرباهنگ های خوبی ،
همه آرام
مرا میبرد سوی حالی آرام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از نحیفی سوزنی بودم و،
عمرِمن ، مثالِ قرقره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پر میکشد
کودکانه های خواب
در آوار کابوس های جنگ
بر شکسته های کدامین درخت
به خون نشسته
فرشته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر دل دانا كه شد ، آيينه دار حرف دوست
درهمان آيينه مي بيندكه حرف آن نكوست
گوييـا ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو همانی که سراب ات
همچو چشمه در وجودت
جاری میشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوش کن!
دل‌انگیزترین آهنگ دنیا را می‌شنوی؟
........
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک بنده باقی ماند
تا صدای دردها را به رقص آورد
این بار
برای مردمی که رقص را دوست دارند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر من برادر آنكه شعورم غني كنـد
ترك غـرور مردم شُوم دنـي كنـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هَندزفری درگوش بود و،
پخشِ آهنگ
صدای دلنشینِ تار و تنبور
نوای دلنشین ساز و چشمه سار و سنتور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پس از تو باید در منظر خیالم در کشتزار جبر زندگی
سایه بکارم و ابرهای دروغگوی شادی را به آسمان بی ان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خالق جانگداز من ، كي بدهي نياز من
سر بنهد به درگه ات ، اين سر سرفراز من
خالق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی مان را بنا کرده ایم ،
براساس یه مشت ،
سیم و چرخ دنده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هركه به سود خودش، گر بُودش صد كلام
كي برسد سود آن برهمه ي خاص و عام
حرف تو بر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنگدستی خسته با مویی بلند
پاره کفشی داشت با رویی نژند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یه عمره که توو فکرید
به فکرِ باغِ مینو
ولی رفتارِتون یه چیزِ دیگه ست
شبیهِ به دومینو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر حاكمي حكايت حكم خدا شنيـد
نتوان كه ظلم و جور زِ خود آورد پديـد
حكم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بروی یا نروی زخم مرا مرهم نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاخیر زمان چه بی رحمانه کشید
چادر سیاه شب را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بزمجه !
دینِ خدا ز دستِ تو در رَنجه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تك وتازي جنگ ،علم به بحران رسيد
ورنه همه نيـك و بد بود زِ هم نـاپديد
عل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این خنده میانِ گریه و اشک
مُضحک ام کرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنیدم به غم گفت شادی که هی
کنی عمر خود را تلف تا به کی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در وصف تو چون توان سرودن
ای ماه همیشه قرص تابان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی رفیقی؛ خنده ای آمد به لب هایم!
چون دهخدا هم دوست را "بیگانه" معنا کرد!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا را میشناسم من اگرچه مسکنش بالاست
ولی در قلب انسانها چو دارد مسکنی دیگر
خدا را میشناسم من لبا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
معشوق ناز کرد
عاشق نازش را کشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنكس كه بتازد به ره حـرص ، فنا شد
آن فكر خودش بود كـجا قابل ما شد
بر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا!
آهای ای لولی وش سرخوش
تو که چهل سال است مرا عزب کرده ای
دو دستی در حنای خر و خرما اسیر کر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفت : تو به راهی رفته ای که روحِ تو ، وادار شد
گفتم : من آنوقت به اهدافم رسیدم ،
که روحم عاشقِ دا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دوست بر دشمنـت متّـکـی بـمان
هـرگـز با آشـنـا ، هـمـسفـر نـبـاش ..
بــیـهـوده راه نــرو ؛ ردّ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کدام را قهرمان این شعر کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمیانِ آن قماشِ همچون خودم
که هیچیک نبودند از اوباش
آن آبگوشتِ بُزباش ،
سهمِ من ازآن دیزی سرا ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـر آدم نيكويي تا نيك سِيـَر باشد
بر رتبه ي انسانـي ديدش به بصر باش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سد شکست و،
سیل برد ما را ،
بسوی غرقه ها
طوق ها آماده بود
بردند گردنهای ما را ،
بسوی حلقه ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا پنیر موجود است
و چند پوست خیار و نان خشک
جای نگرانی نیست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا !
دستم بگیر و من را ،
ببر با خود ازاین بیابانِ اندیشه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمریست که سَرگشته به دنبالِ سرابیم
دیریست ندانیم که خود ، نقشِ بَرآبیم
شیطان صفتان ، مُهرِ خد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برادر راه آدم به همين دين مبين است
راه ديگري نيست ، ره آدمي اين است
ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاهش رو به آسمان بود ،
وقتی که من رسیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه آسوده خوابند و زخمی ترینِ شعر ها بیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مدتیست ز دستِ این روزگارِ وحشی ،
شده ام همچون ، یه مسکینِ درمانده
|
|
|
|
|
| مجموع ۸۱۲۶ پست فعال در ۱۰۲ صفحه |
می دانید چیست؟ 
اميرحسين علاميان(اعتراض)
احمدی زاده(ملحق)
