جمعه ۱۷ ارديبهشت
شعر دلنوشته
|
|
|
|
من مادرزاد مبتلا به فقرم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام معادله هایم بهم می ریزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو همچون ابراهیم،آتش گلستان می‌کردی
و من از نگاهت می‌سوختم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای شقایق ...پس تو کی می آیی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هراس گندمان پرهیزگار
از داس های تیز مرگبار
مادر با گناه سیب گلاویز است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من خودم را مدام تکثیر کردم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما در اصفهان ، همدیگر را بدرود گفتیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیامی دارم که برسانم به خلق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای صوفی ...انگار تو به پایان نزدیکی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگه احساس کردی بین مردم محبوب نیستی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی بدون ط مثل ابر بدون بارونه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدر موجودیتِ قیامت را حقیر و ناممکن خواندیم که...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غریبه بود برایم
اما نا اگه آشنا شد با اخلاقم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر گوشه ی این جهان نشستی خوش باش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای شقایق ...امروز را بنویس
|
|
|
