يکشنبه ۳۰ شهريور
شعر دلشکستگی
|
|
|
|
ای نونهال من آيا كه ديده ای
ديوان روزگار و وصفی شنيده ای
ديوان روزگار همه در بند ظاهرند
از پستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باشد كه پنجره اتاقم
رو به گذرگاه سور باز شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا دل به سحر دادیم ، در دامِ شب افتادیم .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امان از لحظه ای که بغض همچو لقمه ای گلوگیر میشود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرم بود
حوالی شعرهایم
لابه‌لای استعاره‌های تنهایی
رها شوم از پیله...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگه کن بر منِ دیوانه تا شاید
به عمقِ عشق و عجزِ این دلِ مفتون رسانی دست،
سیه کن نرگسانِ مست و ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چادر زده در باغِ دل‌هامان زمستان
اينجا هواي عاشقي بسیار سرد است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم گذاشتم؛
یک...
دو...
س...
سه نگفته
به‌جای پنهان‌شدن
میان عروسک‌ها،
به یُمنِ زن بودن
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و من میان قاصدک های سر بریده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرفتند از ما چو اسفندیار
ز پس رستم و پهلوان دیار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد در من خانه دارد درد در من استوار است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از گورستان ندامت می‌آیم؛
سرشکسته و خسته...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای غم کوله باری بر بند و به دور دست های ذهن روانه شو..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یادت نیس
گم شده بودم تو دریات حواست نیس
یادت نیس
قبلنا دلت دریا بود حالیت نیس
عوض شدیم هردومون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از آنی که گذاشت
تا بگذرم
و نگذاشت
که بگذارم
نمیگذرم !
از آنی که گذاشت
تا بنگرم
و نگذاشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زل به دیوار که زنم،میشوم غرق در هیچ که منم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکستند دل و بردند قلمم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدايا در خانه ات را چهار تاق بازكن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرگ و روباه و شغال و کفتار
شده‌اند حافظ جیب اغیار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ازدست ترامپ تیر باید بخورد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به حال ِخراب هم میتوان خندید
به بغض ِنفس گیر هم میتوان خندید
به شاعر با واژه درگیر هم میتوان خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنها یک فصل
مانده به پایان من!...
همین روزها
گم خواهم شد در
غروب شعرهایم...
من؛
با نیامدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آه خدايا بخدا خسته ام
خسته تر از خسته تر از خسته ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در انجماد فصل بی‌برگی؛
در این هوای مسموم و
فضای پیچ‌درپیچ دروغ؛
امیدی نیست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من بهار خزان زده بر دوش زمستانی سردم
نفسی حبس شده در سینه ای پر دردم
مشق عشقم را نوشتم در پی سرمشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید که نشست منتظر تا چندی ؟؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو آن سوی دنیا
ایستاده بودی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر تمام شد!
اینجا انتهای راه...
ذره‌ذره جا ماندم
میان ازدحام سایه‌ها...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تنهایی و تاریکی
در کنکاش علت شادی دیگران با غم
چرا مردم شاد و من غمگینم
ندانستم خوشبخت کی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این دل بسوخت بازم، در محفل زمانه!
دیدی که باز خنجر، آمد به صد زبانه!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از بودنت من بیش از این دیگر نگویم
صبری نماند از تو همان بهتر ک رفتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل مرغی خسته
مانده بر پنجره‌ی باز اتاق...
مثل رنجی مبهم،
مثل اشک مهتاب...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقبت روزی از این زندان تن خواهم گریخت
زین اسارت وین تمنای بدن خواهم گریخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نفس بریده تر از آنم که،تو مرا می اندیشی ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آماسیده
از تلخیِ انتظار
بغضِ شب‌بوها...
رختِ عزا
بر تنِ اقاقی‌های شهر...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته ام از نُتِ تکرار
از چشای خیس و بیدار
خسته از ساعتِ کهنه
که نشسته روی دیوار
بین موندن و پر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شادی خسته از غم
با پرستوها پرید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خراباتِ ذهنِ من ، پُر است از واژه هایی که، زنجیر شده اند،
به روزگارم ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من حقیقت ، قصّه ام افسانه ایست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیچیده؛
بوی گند کلاغ‌ها
در بینی شهر!
مه می‌گیرد
در تاریکی خالی از حضور،
تمامِ قطعه‌هایِ ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همدم غم..585.وجدانی .اجتماعی
تو نوری در شب تیره، امیدی تو دل ما را
بیا احیا بکن این طفل در حال ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کجایی ای رهایی تاریک!
من از تراکمِ تکرار
در چرخه‌ی شومِ سرنوشت،
از تراکمِ نفس‌های تب‌زده...
غ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منم آن جمادی متحرک که بالا می آورم
روی این دشمن روشنایی خار نگون بخت غم را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چـنــدمـیـن خـــزانِ دلــتنـگیـسـت
در فـــــراتـــــرْ کـــورســــویِ دلـم
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فصل گزیدن است!
می‌پیچم به خود
از درد نیش ماری
که گاز زد سیبی را
که پیشکش راهت کردم!
بهشتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا از هر طرف خوانی همانم : " د ر د "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهسته به لطافتِ رقصِ پروانه...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر لحظه گرفتار پریشانی خویشم
در خویش اسیرم من و زندانی خویشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان به کامِ فرومایگانِ زور و زر است
و عدّه ای که به نامند، در ثنا خوانی!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهرِ چشمانِ مرا اشک به آشوب کشید
رفتی و ناله ی یک شهر به گوشَت نرسید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مانده ام، بد ماندنی...!
بهشت یا بهشتم بهشت را...!؟
بنویسم عشق را یا آن قاتل عشق را...!؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به تمام دخترانی که قربانی جهل شدند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دخترِ احساسِ من، مسکوتِ بغضِ لحظه‌هاست؛
من به احساسِ دلِ سرخم رضایم، در سکوت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای یاری که آن جهانی شد.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سال‌هاست مرده چشمانم
در امتداد حادثه‌ی دیدار!
چه بی‌ثمر زجر می‌کشم،
چه بیهوده انتظار!...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر گرگ صفتان دریدند مرا / ار مارصفتان نیز گزیدند مرا...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم گرفته ازین دارِ غم نشان
ازین جماعتِ بی عارِ بی نشان
ازین تقلّب و جهل و جمودشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاریک‌تر از شبانه‌های درخت بیدم؛
که در
ثانیه‌های رخوت‌زده؛
گنگی زمزمه‌هایم،
کر می‌کند
گوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق مادرختان راهم عاشق کرده...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سنگ گفت سراغ ما نمیگیری/اگر یه بار بشکنیم میمیری؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کافه‌هایی شلوغ
آکنده از بوی عشق‌های مصنوعی!
چهره‌ها؛
این ماسک‌های فریبنده...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرسی خدایا خستم از نفس
تکراری شده، شد عین قفس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلا بنگر که دنیا را وفا نیست
به هر جا میروی غیر از جفا نیست
شدی دلخوش به همراهان و دیدی
که همراهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا بخوان
به زبانِ تمام واژه‌های
بی‌کسی و حسرت...
من آن شعر ناگفته؛
من آن بغض مانده در گلو..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا نیازی ب بخشش ندارم
گناه کارم، دل خوشی ندارم
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۱۹۷ پست فعال در ۴۰ صفحه |
عیسی نصراللهی ( سپیدار )
مهدی محمدی
حسین راستگو
