شنبه ۳۰ شهريور
شعر دلشکستگی
|
|
|
|
هر شب زنی در تشتِ قلبَش رخت می شُست!
بیچاره می ترسید از فردایِ مبهم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنگ می گیرم در آغوشم تورا گاهی
مهربان من که با دردم هم آوایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سينه ام غرق خون دیدی چرا رفتی؟مگر
من چه کردم با تو از پیشم نمیکردی گذر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چراغ ها خاموش شده بودند
سکوت بود و تاریکی
و شب
پرده ي بود
بر پنجره ی درهم شكسته ی روياهای سبزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر جا که باشم، غم نشسته در کمینم!
مانند گنجشکی که در چشمِ عقاب است!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در نبود تو
همه ساعت ها ساعت اندوه است
و
هر آنچه شادمانی ست
از من پرهیز میکند_
عقربه ها
بسان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تقدیرم فلک غم را نوشتی
به بختم بذر امیدی نکشتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا دور از قبرستان دفن کنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا به دردهایی که از عصب شان دور است میخندند ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امدی دیوانه را دیوانه تر کردی،برو!!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم را دوست دارم
چون همرنگ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای خمار تو تمام تاک ها تریاک ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلی دادی خدا از خون چکیده
که چشمش جز خزان فصلی ندیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من که سرکشیده ام
تمام شیشه های کشمش سکوت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه گویند
گنج درخرابه ها میشودپیدا
حال که من خراب خراب خرابم
پس توکجایی .......کی می آیی
آسما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرام و باوقار ایستاده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیلاب اشک
مرا با خود خواهد برد
اگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز بخت خویش نالانم چرای را نمیدانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد دل من تنگ نبود
کاش من با خودم در جنگ نبود ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هشدار که لبریز شده کاسه ی صبرم
من باخته ی بی هنر قسمت و جبرم
آتش به وجودم زده کبریت سکوتم
عالم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید برخیزم
باید خانه به هم ریخته را مرتب کنم
حس کسالتی عمیق ، مدتهاست در من جا خوش کرده
باید سرو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساعت تيك تاك مي كند
وحال من
نه خوب است ونه بد
طعع چاي بي مزه شده
يا من چقدر اندوه،خيره ماندم سا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از تو می گویم!
نجوایم همه برای توست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
متنفرم
از تاریخ دوازدهم
که نبودنت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبیه پنجه ی شیری که کرده زخم، آهو را
گرفته بغض سنگینی گلوی هر هیاهو را
از این شهرِ ریا کاران عدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن که خود زندگی ام بود از زندگی بیزارم کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پینه میبندد همان بغض قدیمی در گلو
غصه در گلدان تنگ سینه میکارم هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ای آویز لباس خشک کن خانه ی ما
دستم به دامنت که نه ، به پایه ی توست !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهنگ رفتن دارم از این خـاک...،
در سایه ی ظلمی گرفـتارم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پا نهادم در راهی خیلی عجیب..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و این قلب رنجورم چنین...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه بگویم به که گویم که ز کویم مرغ امید و وصال
پر زد و رفت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره یاد تو باز اومد توو ذهنم
تو که هیچ چی واسه تو فرقی نداره
آخه این دلم شکست صداشو گوش کن
دیگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران نبار
تازه میشه زخم قلب بیقرار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اه بر شبهای تنهایی
اه بر روز و شب فقدان
که در کنج قفس محبوس گشتمدر دل هجران
من از جام دلیر زهر م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا حفظ کند ما را
از
جنگ مخوف درونی نابودگر
زوال احساسات
فرار عاشقانه ها
سنگ شدن بی وقفه
تر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهام و بی هم صحبتی
هر ساله بی تو ساعتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل پیامک های تبلیغاتی گوشی
غم در وجودم خود به خود تمدید می گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی -دلیلِ بودنت- ” آئینـه‌ی دِق “ میشود
احساس میمیرد ، دلت ”استادِ منطق“ میشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به بطن های بیقرار، گفته ام
که دیگر آسپرین نمیخورم
میان غلظتی که بوی رخوت و رکود میدهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد و غم دارم درون خانه ی ویران دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه شوم تا تو به من رخ بنمایی
دیوانه ی رخسار تو بودن چه قشنگ است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افلاک همه جامه ی مشکین به شب آرد
در هجرت خورشید،به جز رنج دگر نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گور ویران به خود قلعه ی معمور ندید
مگس از شهد بگفت، شربت زنبور ندید
دل خَمّار همه عمر پی جام شراب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوه عشقت شده آوار،... سرم را که شکست ـ
پیرهن شد به تنم خاک، چه میدانی؟ هیچ!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غرورم چون غروبی تلخ و دلگیر شکست
دانیال شاه آبادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم فراقت
تمام قندهایی که از دوستت دارمهایت
در دلم آب شده بود را
از چشمانم بیرون ریخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر زلیخا زلف زیبایی ندارد
آن خفته ی بیدار، رویایی ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نیمه شب تیغی به دستِ نیمه جانش بوسه زد!
صبح فردا تختِ خوابش مثلِ گُل خوش رنگ بود!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با رفتنت ذهن مرا بیمار و مغشوش کرده ای
این عاشق دیوانه را با غم هم آغوش کرده ای
دلتنگ و بی تاب تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که با سنگدلی بردی ز یاد عشق مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنیدم قاصدک مرده
در این بیداد جلادان
میان خانه و مکتب
که خون در جاده سرگردان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدی تا که غم خود به دلم بنشانی
حال مهموم دلم را تو فقط میدانی
من ندانسته به دام تو گرفتار شدم
تا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هجرت نکوست نزد خردمندان، پهناور است پهنهء اين عالم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست ها آغشته بر خون جگر
ادعای مهربانی می کنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسوده بخوابید که من خواب ندارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کی میتونه قلب تورو واسه من تعبیر کنه
چی میتونه باعث بشه این سرنوشت تغییر کنه
......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای من تنها یک چراغ کافی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام من ، به انتظار نشست..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبیه بوته های یاس بودیم
پر از عطرِ خوشِ احساس بودیم
به روی عشقِ هم حسّاس بودیم
برای بوسه ای وسواس
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۷۰۰ پست فعال در ۳۴ صفحه |
عليرضا حكيم
عیسی نصراللهی ( سپیدار )
