سه شنبه ۷ تير
شعر دلشکستگی
|
|
|
|
بنگر که از کجا به کجاها رسیده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشق شدم انگار قلبت به درد آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما دو صد لعنت بر این دشمن روا میداشتیم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من دهاتی دهک چندم هستم نمی دانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما نسل عقده های فرو برده ایم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن سیه کارببین عاقبت کار چه کرد
باسر زنده دل و محرم اسرار چه کرد
این همه سوسن وگل را به تمنای هوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با چشمی پر ستاره بود این مرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمانم را بسته ام
انچنان که
هرگز به این دنیا نیامده ام ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابلهان و دشمنان یار همند
این همه با صلح مردم دشمنند
بر زمین افتاده کار مردمان
فکرشان این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم در ثانیه ها ، بی تو نوازشگر شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم گرفته از غم هوای گریه دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خونه مادربزرگ دیگه شادی نداره
دیگه شور و خنده ای مثل قدیم نداره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بزن باران و پر کن چاله ها را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد دل
غمگین نمی سرایم، از بهر تو ترانه
گویم حدیث دردم ،با شعر و با زبانه
ساقی دلم گرفته،پرکن ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گَل گورمنی یوللارداکی گوزلر داها گورمور
عولموش بو اورک سینماغامین یول دُوزَ،دونمور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آی قاضی من سیاسی نیستم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوانه چو مستانه بشیند به شبی....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر دانه اگر ...
مثل بهار تو بروید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخون اینجا خزونه آسمون...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا! قلب من محجوب گشته - همانا نفسِ من معیوب گشته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از نان شب و روز چنین افتادی
چون مال خودت به دست نادان دادی
مالت به خطر ز دست ناد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زخم‌کهنه ای رو قلبم
که به بودنت دچارم
یادگار یه جراحت
نه علاج و راه چارم
من شدم مثل یه تن پو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حیف..
حیف شد..
که نوعِ نادری از حرف
پژواک سکوت است..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بت تراشی شده صنعت جهان
حق و عدالت شده ملعبه ، نهان
از دست دیو و ددان آمده فع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سدِ بغض و گلوی رویاها
حسرت ناتمومِ یومّاها
نخلای خسته از نروییدن...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گویا خیال ماندگاری دارد این غم
با آبادان سر ناسازگاری دارد این غم
تا خواب را از چشم مردمانش ند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امان از خدا باور دست ساز
که گوید که چو هر چه کردند ساز
خدای جهان آفرین این نبود؟
که دنیا وعقب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوری از چشم ظاهر بین دنیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردمان با یکدگر این گونه اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در هیچ کجای اردیبهشت ننوشته هشدار به ریزش بهمن نزدیک می شوید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهار بی بهار
درختان گشته اند بی بر
شکوفه گشته است بی سر
چه کوبیم آب در هاون
چه گوییم از غ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوسفندان به آغل ها میروند
در انتظار گاوها که بیایند
چوپان ناراضی دوان دوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر بدی بینم ز تو میلم فزون تر می شود
آنقدر بد میکنی میلم تو بی حد میکنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک رنگ وبویی از دیار گریه دارم
صبحانه و شام و نهار گریه دارم
از رنگ و روی خویشتن بگذشته ام من
خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قدحی می بده ساقی که من اینجا هستم
من از امروز ز هر عهد مبرا هستم
تو مزن انگ ، که من عیب خودم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی دلم می خواهد از خود سفر کنم
ز این روزگار خسته خود باز گذر کنم
تصویر مبهم بر نقشهای روزگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون که باطل پشت حق پنهان شود
عالم و آدم همه حیران شود
آن چنان فتنه به پا گردد کنون
تا همه بیگانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اُفتاده از تُنگ تن
بال‌بال می‌زند
ماهیِ کوچکِ قرمزی
آه
قلب من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادر همه چیزش فروخت حتی خود این اتش سوخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ضجه میزد جغد پیری بر بلندای چنار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکوه ها می کرد بس آموزگار
درد دلها داشت با پروردگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدم تا درد بی صاحب نماند در جهان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو اوجِ سختی بودم من
تو هم داغت نشست رو دل
چی میگن مردمِ اینجا
میگن عقدت شده باطل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای نونهال من آيا كه ديده ای
ديوان روزگار و وصفی شنيده ای
ديوان روزگار همه در بند ظاهرند
از پستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون سفره ی اندوهم از دستِ دلم افتاد
کلّ دو جهان پر شد از همهمه وُ فریاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از شدتِ تنهایی ، با ابر سخن گویم
اصرار کنم بر او، من طالبِ بارانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر چه زرد و پرپرم ولی جوانه می زنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستهایم را رها کرد
اشکِ چشمانم را باد
با خود بُرد.
آگرین_یوسفی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا خواستم بخندم از ته قلبم نگذاشتند بیرحمانه خصم سرزمین من بودند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشکِ خون از دیده ی مجنونِ بید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمريست که تا سپيده دم، می‌سوزم
شب را همه شب با تبی از تنهايی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل ما طوفانیست همیشه به ظاهر شادیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در جهان سوخته ایم سوخته ایم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاک عالم بر سر آن بی حیایی باد که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدی از راه با معیار عشق ... بگذریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق بازی است که در اول آن سوخته ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانوم هستی قاسمیان از شعرای معاصر در همین سایت , شعری را با عنوان ( نمی دانم کجایی ) را سروده اند با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من واسه داشتنت،رویامو گُل زدم
من پشتِ این پِلکا، به درد زُل زدم
حکم و تودل کردی،قِسمَتِ هم بودی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا هر شب دلم مانند اقیانوس طوفانیست
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۸۷۱ پست فعال در ۴۹ صفحه |
می دانید چیست؟ 
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
اميرحسين علاميان(اعتراض)
محمد رضا خوشرو (مریخ)
احمدی زاده(ملحق)
عظیمه ایرانپور 
