پنجشنبه ۱۳ آذر
شعر سپید
|
|
|
|
مُلک دیگری ،
در چشمِ بارِ پراعجاز پرستوهاست
درپستوی نسیان مانده ولی ، در گذاره ها......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی از آسمانم باران غم می بارید
به رغم غروب
خاکم....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از خاکم
روی خاک تعصب دارم
اگر چیزی را به او بخشیدی
در آغوش می پرورد
باهزاران قطره ی دیگر
می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کلبه‌ای دارم
خیس از خاطراتت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سال‌هاست می‌خوام ازت دل بکَنم ولی نمی‌شه...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم‌هایم را می‌بندم
نیزاری تا زانو
در خونابه‌هایش فرو رفته است!...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید به بیکران رفت یا
در خواب ماند این لحظه را
نمیدانم...!
شاید باید به زمان سپرد زمان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با دهان ماهی ها حرف زدم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از من بگذر
از من که مثل پاییزم
و زندگی ام را ، جز با اندوه پیوند نیست .
اندوهی که در کلام نمی گ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرشب
پر از هراس نبودنت می شوند
خواب هایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنار اتاق دلتنگی صبح از لا بلای پنجره سر میزند
با خنده ای شیرین روی دیوار خانه روی
سنگفرش خیابان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهی دراز نیست .
درچنگ توست مقصد پیاپی اعجاز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب وبود و هوا تاریک
قد خمیده سرو با ناز و نیاز
در کنار منقل سنگی
پیش یک چادر
آتشی بر پا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راه که می روی
جای قدمهایت
تاابدالآباد می ماند
روی این کره ی خاک آلود
قومی گامهایشان را
باتو کوک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیوارها
شروع کدام رابطه رابطه بودند
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال همه ما خوب است فقط دو متر فاصله الزامیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خاطره‌های دورم
بویِ لجن می‌آید!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهرورزی .... بی خبری ست
درباتلاق کور منفعل
باپرده های استتار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدر متوجه هستم
که بی توجهی کنم
چه کنم، خام فروشی میکنی برابر این همه پخته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در اتاقم تکه‌ای آسمان دارم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش،،،
کسی به‌پرسد:
چرا لبخندهای تو؛
اینقدر بی‌رنگ است!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
موسای نیلم،
افتاده در تلاطمِ عشق!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ذهن شب جستجو کردم تو را
در دالانهاي عميق افكار
در مسير رودخانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا
به شکوفه های زود هنگام بهار
پیوند بزن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوچ می کنم از پاییز یادت
تا فصل بهاران
سرشار از عطر رهایی
گرچه
هنوز هم
چمدان روزهایم
مع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لبخند چتر ها را
به نظاره می نشیند ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قفسی ساخته ام اشک بلور
میزنم نقش
به رخ دلداه به غرور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدای را از پول جدای می کنم
هر چند برای من هنوز
خدای گندم است
و ترانه ی من
سلام گندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مترسکِ عاشق هم که باشی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو آرام تر از همیشه بخوابان
نوزاد ِاز من گسیخته ی وجدانت را !
وقتی که سینه های من ...
شکم کودکان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دشتِ فراخِ فراغ از چشمه ی چشمانم اشک میجوشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از جدال نا برابر خورشید می آیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روانشناس‌اند بازوان تو!
وقتی به آغوشم می‌گیری...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پاره کن،
پیراهن هجران را!
تا زمستان به در رود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب طبع شعرم
مثل زنبور به جانم افتاده
نیش زنبورهای درمانگر
کهیرهای درشت
راه گلویم را می بندد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب بودیم
و گلوی گلواژه ای را دریدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می خواهم
شعری عاشقانه شوم
واژه واژه
گلبرگ شبنمِ سردی
از اندامِ خیسِ خاطرِ خاطرات
آرام
آرام
چ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مندیرتُم..
چی باهندَی مِن
کُه و کَمَر
وَ بال زخمی..
چی کَهرَی وَ گَله پرَه
مِن
مالِ غریو..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دهان بازکن!
حرف بزن سکوت بسه...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در انتهای پاییز ایستاده‌ام...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ازگلهای بابونه
بپرس که حال من بده
نگو بهونه میگیرم
بدجوری دلتنگی دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم به هم بگذاری ....
دختران ِ گیسوکمند محله تان همگی
می افتند و یکی یکی مثل گوسفند قربانی ات
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آیه های اعجاز رسیده عاشقانه هایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لعنت به جاده ها لعنت به هر چه ساک است
لعنت به قطار ......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه مشتاقند
نام تو را بشناسند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غبار آینه و
اشک دیده ام ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باقله های علم خیز بلند
آسمان جولانگه اقرار است
باموشک و فضانورد و تفنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آفتاب از سیمایت پایین می آمد
و من همچنان...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با درختان میروی
چون درختانه
بهار شان را خواستی
ستاره ای
که از آسمان سرد شب
چیدی
تا به دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آینه می‌نگرم
به زیبایی رو به نقصانم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر کتیبه جانم نام تو را بنویسم ،، مادر ،،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعری که اشکِ چَشمَش را
با باران آغشته
و می نویسد؛
جوی!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حجم تاریکی از طراوت شب
زندگی را سپید می خواند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
...آرزو کرد،
به جای تفنگ-
کتاب وُ،
قلم داشت...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از جنگ پوکه های فشنگ به جا مانده بود و هزاران کلاه خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امید دارم به فردا/ به موج ها و به ابرها/ به این سکوت شومُ/ شبِ دراز یلدا...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچ شعله ای
خرمن اندوهم را نمی سوزاند
و هیچ بارانی
ترک های تنهایی ام را
پر نمی کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای ته تغاری زمستان تندیس تنت را چه کسی تراشیده ...
که این چنین بید است
دل دختر مرداد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مومنم به دستهایت که منجی من است
وقتی سیلاب غم بنیانم کَنَد
تو باش و بس،نوح قصه ای بی سود است
من ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چهل درجه ی جیوه شکن
طعم تریاک
زیر لفظی شبهای بی صبح
کوتاه شدن نامحسوس پارافین آتش به سرم
وزن کشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تسویه می کنم
حسابم را
با زندگی ...
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۴۲۶۳ پست فعال در ۱۷۹ صفحه |
سید حاج احمدی زاده(ملحق)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
درودبرشما شاعر فرهیخته 
سید محمدرضا لاهیجی
قربانعلی فتحی (تختی) 
محمد امیری 
رسول علی محمدی 
زینت جلالی نژاد ( زینا) 
