شنبه ۵ بهمن
شعر سپید
|
|
|
|
مرا بخاطر حرف های ناگفته ام ملامت نکن
که این دل خویش را از آن پس جهنم کرده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سرای اندیشه ها به دنبال آرامش آنی .درخت سیبی در کمال آفتاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نترس از حیله باز و نترس از سد کوه چو افتاب بی باک ادامه بده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سراغم را می گیری اگر !
نشانیم را قاصدک می داند
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا هرجام که بر من می دهند زهر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دروغ فتنه می کند
حقیقت فریب می خورد
و چه سرد، زبان کلمات را باور می کنم
آنقدر سرد
که از ابری بار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر
می دانستم ، می روی
چند تار
از موهایت
کم می کردم..!
امیرحامدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عقربه ها چه بیهوده حرکت می کنند....
وقتی تو باشی زمان معنایی ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنها برای تو می نویسم
شاید که مرا دریابی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبانگاه بود
در فکر تو
همچون ثانیه
دقایق
. . .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرچه در قفس نشسته اند
اما از همه پرندگان
رهاتر اند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برف می بارد
گیجِشان شده ام
جیب خاطراتم سوراخ است
مثلِ آبِ روان مي ريزند روي سرديِ دانه هايشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه فریاد ها که به آسمان می رسند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روبه، نقشه به دست
می کشد بهر، شکست
شیر را غرقش کند
گرگ از راه می رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من به حس لامسه ایمان دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست به دامن خدا که میشوم..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهربانی شعری غمگین است
که تو هر روز از زبان شاعری می شنوی
می خوانی
و می گویی برای معشوقه ات
و آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوهها نامت را ازبر شدند تا مرا مبیند انعکاس میابد در کوهستان نامت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ئه‌یمام ره‌زا
شاجوانەکەم
مه‌مکوژه له‌ی دوریه...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر خوب شد به سيب دست يازيدی
ورنه
آدم داشتنت را قدر نمی دانست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعرم را با احساسَت بِخوان...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد (1)
چه درد آور است این خبر
می رسد هنگام مرگ سردار سفر
بر سینه می زنند مردانه با این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگو ...
حرفَت را بریز ،
دِلَت را بپاش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تکیه مزن
به کاشی های
پوسیده ی زمین
خاک این شهرِ مارْ دوش
از مغز آدمی پُر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کبود شده اند چشمان من،تباه شده ام،تکرار میشوم هرروز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فقط به قصدِ بوسیدنَ ت می آیم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باتو..
من در یک کلبه ی زیبای چوبی
کنار دریای جنوب
وسط باغ بزرگ نخلستان
دلم
بوی نم نم باران عطر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و تنها تو را می خوانم
تویی که شبیه هیچ کس نیستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و باران آیین خوبی نیست برای غسلِ چشمانم
و باران حال خوبی نیست برای صبر دِل تنگم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محبت ، عقاب ، بی رحمی ، خویشتن ، مهر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بایست و خدایی کن
بایست
دستت، بوی نان می دهد
آغوشت، بوی شیر
نفست، زندگی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشتِ بافت های میله ای
خونِ شعر
در تک سلولی ها
جاریست..!
رویِ ژن هایشان
کد گذاری شد،
ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل گربه ناپیدا
در طوفان برف
در تکرار خاطره ها گم شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ريشه و اصل هميشه پابرجاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل به غربت سپردید تا زندگی را زندگی کنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنده هایت
نقاش را هم بیچاره میکند...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرشتهِ گانَت به ظرف دعا هم
رحم نمی کنند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا بهار
این آمدن وماندنت
کم ازآمدن وماندن
آرامش قبل _بعد
طوفان نیست...
بیا بهار!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران ببار!
باران ببار و بشوی!
باران ببار و ببر...
ببر هر چه که در ما
کهنه ی خاک را
پشته ی گور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش باران می گرفت
اندوهمان از حد رفت
سدِ دلمان را
پطرسی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کوچه ای نم آلود
زیر نور مهتاب
هک شده جا پاهایی که آشنایند
رقص پرستوها،میان زوزه باد
بوی بار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی تو روزها نصف و
شب ها هزار برابر طولانی تر شده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آفتی به نام پارادوکسیکال...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سال هزار و سیصد ِمبهم
صبح چندمین ماه جهنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش مترسکی می‌شدم
پای جالیز خیالت
اما هر غروب
کلاغ های سمج
نوک می‌زدند
تنهایی ام را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم هاي باد را مي بندم
نكند که
پُر شود از ذره هاي اندوهم
دست هايش را زنجير مي كنم
شايد ف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همان آدمِ سابقم ؛ تنها ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی دانم زندگی مرا به کدام سو کشانده
اما از هر سو که به امروزم می نگرم
پر از تصویر رنگارنگ پرنده ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت خاکریز خود مرگی ام
مانده ام؟ مانده ام؟؟
بی هویتی در رنگها از سرزمین مردان عاشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بركت زمين را با خود بردی و من نمی دانم
ابرها چگونه سركشی می كنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو تکثیرِ نامُتَناجِسِ حَوّایی...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سحرگاه
ذکر بر لب
حب در دل
به نشان دوبار رکوع خضوع
98/9/18
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پدر
خودش را ترک کرده
فرار میکند از خودش به دست های مادرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو اگر معشوق من بودی
دیوانی برایَ ت می سرودم
که خدا پریود شَود...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینجا امید سِقط شده
و ایمان نازا گردیده است...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهایی
این موجودِ ناموجود
دمار از روزگار آدم در می آورد...!
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۲۶۱۲ پست فعال در ۱۵۸ صفحه |
مسعود میناآباد
عیسی نصراللهی ( سپیدار )
سید حاج احمدی زاده(ملحق)
با سلام و درود به همه
م فریاد(محمدرضا زارع)
حمیدرضا گلشن 
امیر مسعود شفیق 
