سه شنبه ۱ تير
شعر سپید
|
|
|
|
در دنیای تو
هر ساعت
ثانیه ای چند؟
هر آدم چند؟
هر آدم با دلش یکجا چند؟
....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرزوی "من" بود،
اما "او"،،،
دنبال آرزوهای خودش رفت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نزدیکشان می شوی سکوت می کنند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لا اقل کاش دمی شکرگزارت بودم
من از این لال زبانی به خدا خسته شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و تو می بینی پرنده ای که ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه عکس‌هایت خاطره شد،
نه حرف هایت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
استخوانهایم گِز گِز می کند
از بافتن هر روزه ی دروغ های تازه اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستها، گنجینه ی پر رمز و راز خاطراتند♡
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز سپید کودکی با ما سخن می گفت ؛
از غایتی ، عاری از بازیگری با فوج بادبادک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا به وسعت ابر های باران زا دخیل ببندیم
به انجمن شاعران قدیم سرم کشیدم
شاعره ای را دیدم
برای قش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستهایم امشب
عجیب بوی ستاره می دهند
بوی همان
ستاره ی دنباله دار مهاجری
که شبی از کوی من گذر کر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Start a new life end of page
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«کبودی» به نرمی
جدا می کند دست هایِ ملحفه ای اش را
از پلک هایِ دردمندِ محکوم به جنبیدن...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوی گندم می‌دهد
--شانه‌هایت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و من روزی تورا پیدا خواهم کرد
گاهی در نغمه های بهار و پاییز
گاهی در شعر و غزل
گاهی در پچ پچ با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هزار سال هم که از رفتنت بُگذرد
من باز هم با شنیدن صدای سوت قطار
دل آشوبه می گیرم...!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
"عشق" ،،،
کلامی‌ست، جاری در نگاه،،
نه بر زبان!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سُر می رود خیالش
در قهوه ای که سالهاست تلخ می نوشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به گمانم اندوه،
پرنده‌ای‌ست تنها...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید رفت...
هرچند هنوز....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماندم هفت میلیارد آدم دارند راحت بدون تو زندگی میکنند ...
مرا چه شده ?
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاقبت یک شب
همه ی چراغ های شهر را
ماه را
و همه ی ستاره ها
را خاموش می کنم
و در آن بیابان دور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترش و شیرین،
روییده‌اند
بر تنِ تاک
--خوشه‌های گل!.
رها_فلاحی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مشت مشت
تنهایی بر سرم آوار می شود
انتظار...
انتظار اما نیشخندی دندان نما می زند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر روز در خیالم پرسه میزنی
عاشق دیوانه ام
بهای لبخندت را با قلبم پرداختم
فارغ از هر چیزی
م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ديگر
نه آواز كلاغ
از يادت بيرونم مي كند...
نه قار قار تو
كلافه!!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاکی واسمانی
زنده در گهواره ابدیت
نقصان نخستین سرمایه ی بشر
شعور خفته ی
یک خط خوش
دیباچه ای طلا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را می‌شناسم ای نگار بی‌خیال آلونک ابر بیابان‌های لنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خرگوشان
ترقه های ابررا
تبلور خورشید می انگاشتند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همین دیروز داشت زندگی‌اش را می‌کرد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از آمدنش سبز می گردد این حوالی
گل هم برایش عرض اندام می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عقربه‌های ساعتم--
زیر خروارها جرم و زنگ،
خواب رفته‌اند..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مین ها در شوره زار ها گل داده بودند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خالو موسی!
در گرگ و میش ِ منظومه یِ گُم بودگی
چیزی را نمی بینیم
حتّی
با چشمانی نیلی
ما ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای کلاغ
در تلاقی فکر با گرمای ظهر
بر سر دکل مخابراتی
سرسام انفجار مغز را
مانده بود
بر بسا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبیه تر از آب
به تو
کسی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فاصله را مچاله کردم
بهانه شبانه بقچه اش را بست و رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امید,
آنیست که پر و بال دارد
بر روح و جان می نشیند
و رها از واژه ها
آواز سر می دهد
هرگز از پا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید بتوان دوباره با چشم باز
به سوی بهترشدن قدم برداشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد
دامن کوتاهم را هی تکان و تکان می دهد
به گمانم دلش رقص می خواهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این سپیده هم که سر بزند
توفیری نمیکند
سالهاست
کنار آن ساعت دیواری قدیمیِ به خواب رفته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک شب خواب می دیدم که بیدارم
که بیدارم...
اما هرگز ندانستم
روزی که برخاستم
فردای خوابم بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سکوت،
فریادمان را حلق آویز کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به دستم آتش می دهم
بسوزاند
قرارهای عاشقانه ی یک طرفه ام را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هماهنگ باضربان قلب من است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از پله ی فصل ها پایین می آیم
دریا در ارتفاع تو ایستاده ، پنجره ها به یادتو باز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راز چشمانم به تاب موهای افسانه زنی است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حکم می‌دهد اسفند:
--گیسوانت در بند بماند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کدامین درد
رخنه کرد در دلت که
اینگونه پریشانی؟!!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقت رفتن دوست ندارم کسی گریان باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در جـای جـایِ این خـانـه ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برگ‌های سبز و بنفش
وَ گل‌های سرخ و سفید
در فضای درخت‌ها
تماشائی ست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهر زیبایی ست، مطمئن باشید حوصله تان سر نمی رود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش می شد دور شوم از درد
دور شوم از آدمی
بروم به خواب دریا...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخت است
از دوست به دیوار رسیدن
سخت است ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای شکستنِ استخوانهایم به جایی نرسید
روحم در سوگ دردم به عزا نشست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خسته ام از لجاجتِ سرما
از اطوارِ طلبکارانۀ پاییز
از نیش های بی پایانِ زمستان
سخت خسته و دلسردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در جمهوری کلمات
شعرها
پرچم های صلح اند
که
بر بی مرزی های جهان
نسیمانه
می وزند
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۵۱۵۸ پست فعال در ۱۹۰ صفحه |
دستم به تیک خورد 
وحید سلیمی بنی
احمدی زاده(ملحق)
عليرضا حكيم 
مریم کاسیانی 
سحر موسوی 
