جمعه ۲۵ آبان
|
|
|
|
مرا به مکتب عشاق نهادند:
نخستین واژه که معلمم آموخت "عشق" بود
که ساده ترین بود
یک بخش بیشتر نداشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ئه م ئێوارا
لە ئاسمانی رنجوری دڵم
هەوری نەبوونیت
دڵۆپ
دڵۆپ
دەبارێنێ.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگذار از صدای گذر اب
و پرنده هایی که میخوانند
و برگ هایی که در باد میرقصند
لذت ببرم..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شمع میسوزَد زِ دَستِ روزگار
بلبلِ عاسق بخواند بهرِ یار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عجب رازی در آن سیب است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لولای شکسته ی درِ خانه
ناله ی دوری سر میدهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه شو ای نازنینم، ماه شو.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از جمع عارفان پرسیدم:
«برق نگاه شما
سپیدی سیمایتان
رایحه ی نفسهاتان
زلالی دلهاتان
و نیز
خستگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از دیوار می ترسم
از این حجم پر از انکار می ترسم
من از فاصله ها
نقاب پر تکرار می ترسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن شنیدَستَم کِه دَر شَهری غَریب
یک نَفَر بودَش بِه افکاری پَلید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از شدت دلتنگی ام
سخن می گفتم
و او از بالا رفتن دلار !
مژگان_بختیاری (پرتو)
وصال تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لحظات تلخ
باورهای شکسته
انگاره ی درستی و طرد باور آن
سنگینی بار و شانه‌های خسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرگز مبادا غم های دل را یک به یک بشماری
گر این محنت در کار نباشد، نماند در کار نزهتی که خواهی
چش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آوایی خسته
ابرهای هر جایی
حجمی از سلولهایی تنهایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همه ما/ خواب می دیدیم/ خواب خیابان/ خواب کوچه ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست دارم عمری پناهنده باشم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من آخرین ستاره ام
کاش مادرم هرگز
نامم را زهره نمی گذاشت.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تو معتادم!
در تو افتادم!
تو افیونی مرا
تریاک است حضورت
به وقتهای خماری از نبودت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه فرق می‌کند
در کجایی
چه می کنی
در خانه باشی
در خیابان
یا در خوابی ناز
عمر در گذر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حدیث عشق
یک شبی پر از تنهایی رفتم به خوابی رویایی
با قلمی جوهری نگاه کردم به آسمانی ابری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ئزانی بۆ
حەزی دڵم
لە ڕۆژێکی پڕ بارانە؟
چون چاو من و
چاو ئاسمان
هەر دوو کاریان گریانە...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بَلا آمَد زِ دَستِ این زَمانِه
زِ جَمعی جان گِرِفتَش بی نشانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ، می شنوم صدای پاییزرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو آب و هوا و نان من
و روشنایی خانه و کاشانه ی منی
تو ابر، باد و بارانی.
تو را دوستت دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همین ک بی تفاوتم تمام من خلاصه شد ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تَک دِرَختی دَر بیابان مانده ام
خاموش و سَر دَر گَریبان مانده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این آخر پاییز است که
کوله بارش را برداشته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آشفتـه بــــــازاری شــده دل، بیــا و مـســندنشـینــم بـاش و برگرد
میثاقت هــرچــه باشـــد روی چـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچ کات ئەمن مەترسێنە
لە میلەی ساردی بەندیخانە و
تاریکی ژووری نماوی .....
هرگز مرا نترسان
از می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که کودک بودم
خوبی مادرم بود
بوی سیگارهای زر می‌داد
و اشک‌های یکریزش
از پشت عینک ذره‌بینی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاطرات کودکی مانده بجا
گشته ام تنهای تنها ای خدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
،
کسی سراغ مرا ز کوچ پرنده ای نگرفت.
کسی دل بی قرار مرا
زِ آواز جدایی نگرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آن آبشار سیاه، آن آبشاران بلند
هوای فرح‌بخش زندگی‌ست؛
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دور کعبه را نگشته ام
خدا
در کشتزارهای تنم
گل میدهد
و هر شب
برایم بالشی میشود
از شب بوها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای خدایا می شود یک دم مرا بالا کشی؟
دست من گیری به سویت تا ابد یک جا کشی؟
می شود در لحظه‌های ماندن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دارکوبی به رنگ خیال
میترکاند مغزم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاه کن
رگ های من
تو را صمیمانه می‌تپند
و مشامم عطر سیب تنت را
به خوبی می شناسد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کبوتر جَلد توام
دور می شوم
اما نمی روم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می توان دید ندارد حجمی
از افق های بلند
اینهمه دغدغه‌ی آدمیان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همچو اسبی به ناز
می‌خرامد
بر دشت خالی من،
صولتی‌ست بر افسونگری
که به جهانی نمی‌توان فروخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من شدم در قفس تنگ دلم زندانی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من تشنه‌ی آب حیات
می جویم احوال تو را
تو می روی در لاک خود
گویی که نشناسی مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی تو مرا کُشتی من هزااار بار مُردم
چون ماهی که در دریا دچار خفگی می گردد... من در خودم غرقم
من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ئه من
وەك یەعقووبم!
گەرچاوەكانیشم
كوێربن
نائومێد نابم
بۆ دیتنی تۆ....!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من تو را می شنوم
من تو را می بویم
من از این کر شدنِ
روح و روان دلگیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیره به چشم هایم که می شوی
غرق می شوم در فنجان قهوه ات
مرا می نوشیو
من در کنج لبانت عزلت می گیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیمه‌گاه دل را، سکوتی به مدارا نشست.
«دخترک»
با دستان سپید و کوچکش،
درز سحر را
با اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لیلایم...
کاش میدانستی
چه زجر آور است
بی دعای تو...
شب را سحر کردن!
چه درد آور است
بدون شب بخی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوش به حال آنکه جانش را
احساسی نبود
رد پای خاطره در جان او
جایی نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پائیز رقاصه ای زیباست
و گرنه درختان، پایش
این همه برگ، شاباش نمی ریختند.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر گاه که چیزی دنبال تو می گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می بایست هزار کار حرام انجام دهم .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون همه قاصدکان بی رنگ
در دلم رقصیدم
نه فقط از یک سو
که دگر من همه سویی بودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من تو رادر تیک تیک ساعت کنج اتاق...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بسته میشود //پنجره انتظارِ سبز //بروی هوای تازه و //عطرِ تلخِ اقاقی وحشی //تاریک است افق //عشق ممنو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در پاییز دل من هر رنگ نماد عشق است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امروز آشنای دلی
به لایه‌های بودنم سر زد
دستان معنایی ام را گرفت و
جان دفینه‌های روحم را
قاب تا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خرناسۂ استبداد و تنفّر تعفّن یک کوچه بن بست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرنوشت غم انگیزی را میماند درخت جوانی که خمیده ایستاده است
و تنه اش ابستن زخم هایی ست درد ناک
و من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همیشه نمی توان / دردها را دست به سر کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی دانم گاه . تنگنای کدامین بغض سرد . انجمادی این چنین می آغازد ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را در کدام واژه عاشقانه بیابم؟؟؟
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۱۱۳۳ پست فعال در ۱۴۰ صفحه |
وحید سلیمی بنی
غزلی موزون؛ یک
عليرضا حكيم
کبری یوسفی 
شکیبا درخشانی متخلص به روح الغزل 
