سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

دوشنبه 18 فروردين 1404
  • روز سلامتي (روز جهاني بهداشت)
9 شوال 1446
    Monday 7 Apr 2025

      حمایت از شعرناب

      شعرناب

      با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

      زنان به خوبی مردان می توانند اسرار را حفظ كنند، ولی به یكدیگر می گویند تا در حفظ آن شریك باشند. داستایوسکی

      دوشنبه ۱۸ فروردين

      لابیرنت ستاره ها

      شعری از

      جاویدان (جاوید)

      از دفتر دل نوشته های جاویدان نوع شعر سپید

      ارسال شده در تاریخ ۶ روز پیش شماره ثبت ۱۳۶۸۰۲
        بازدید : ۲۱   |    نظرات : ۳

      رنگ شــعــر
      رنگ زمینه

       
      لابیرنت ستاره‌ها
      خورشید—
      سکه‌ای که از کفِ کیهان افتاد
      و در چشمانِ گریانِ کودکانِ آینده
      منعکس شد.
      من—
      رازهایی در دیواره‌های صخره‌ای ماقبل تاریخ،
      خاطره‌ای که اقیانوس
      در دی.ان.ایِ مرجان‌ها مُهر کرده است.
      شب—
      واژه‌ها را از کهکشان می‌دزدد
      و هر ستاره،
      نقطه‌ی پایانی بر جمله‌ای ناتمام.
      پروانه—
      بالِ چپ = نقشه‌ی گمشده‌ی آتلانتیس،
      بالِ راست = اولین کُدِ هوش مصنوعی.
      من،
      در تلاقیِ این دو بال—
      همزمان
      انسانِ نخستینم و آخرین ربات.
      باد،
      فرزندان را از دامن می‌تکاند
      و در خاک،
      دانه‌های عشق می‌کارد
      که روزی،
      با دندانِ دایناسورها شخم زده شده بود.
      زمان—
      مادری که در سیاهچاله‌ها سقط می‌کند،
      و نوزادانی که در بطنِ خاموشِ کهکشان
      خوابِ آفرینش می‌بینند.
      من،
      در سه بعدِ فضا و یک بعدِ اشک،
      شمشیر روشنایی را در دستِ سایه‌ها می‌گذارم.
      سیاره‌ها،
      دانه‌های تسبیحِ خدایان خاموش—
      هر گردش،
      قطره‌ای خون از زخمِ بی‌پایانِ هستی.
      و زندگی،
      پوستِ انداخته‌ی ماری است
      که هر بار که دمِ خود را می‌جود،
      از زخم‌هایش
      تولدی دوباره می‌یابد.
      سکوت—
      رمزی که خدا در گاوصندوقِ کیهان
      پنهان کرده است.
      ماه،
      چراغ خاموشِ خانه‌ای متروک
      و صدای مادر،
      پیامکی که هیچ‌وقت نرسید:
      «پسرم، غذا در یخچال است…»
      نوای پدر،
      آوای خاموشِ میوهٔ آتشینِ زمین
      که در سایه‌ی خاطره‌ها گم شده است.
      من،
      با انگشتانی از دود،
      بر دیوارِ غارِ اینستاگرام
      نقشِ گاوهای مقدسِ لاسکو را می‌کشم،
      و وای‌فای،
      آوازِ شکارچیانِ عصرِ حجر را
      به استوریِ ۲۴ ساعته بدل می‌کند—
      و در صفحه‌ی خالیِ تاریخ،
      ۴۰۴: حقیقت یافت نشد.
      رستاخیزِ ناتمام
      مرگ—
      نرم‌افزاری معیوب،
      که هر بار به‌روزرسانی می‌شود،
      فرشتگان،
      پنجره‌های بهشت را
      با کلیدهای تقلبیِ متافیزیک
      می‌شکنند.
      من،
      میانِ سطورِ این شعر—
      همزمان
      سنگِ قبرِ خود را می‌تراشم
      و گهواره‌ی فرزندی را
      که در کنارش، سفره‌ی هفت‌سین تزئین شده است.
      فرجامِ پرستوی هزاره
      ستاره‌ی اقبالی است
      که در دستان نوزادِ آینده
      در نوروز می‌درخشد.
      جاوید جاویدان—نوروز ۱۴۰۴
      ✨ پیشاپیش از نقد و نظر شما سپاسگزارم.
      ۲
      اشتراک گذاری این شعر

      نقدها و نظرات
      عباسعلی استکی(چشمه)
      ۲ روز پیش
      درود بزرگوار
      همگی جالب و زیبا بودند خندانک
      محمد باقر انصاری دزفولی
      ۳ روز پیش
      باعرض سلام
      زیبا سرودی بود
      احسنت بزرگوار
      خندانک خندانک خندانک
      تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


      ارسال پیام خصوصی

      نقد و آموزش

      نظرات

      مشاعره

      کاربران اشتراک دار

      محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
      کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
      استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
      4