يکشنبه ۱۷ فروردين
شعر چهار پاره
|
|
|
|
مردان راستين،سياسی نمی شوند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما دو مجبور، دو مایوس، دو تا هم خانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا غم درد دل افزون‌ترم کرد
که با این های و هوی در پیچ و تابم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من پر از عشقم به حد انفجار
کرده ام نیلوفری آبی شکار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیچ مویت مرا شیدا کرد
مرا از عشق تو آگاه کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باروت کشم به لفظ کبریت از من بگریز تا بمانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم میخواد منو امشب
بگیری توی آغوشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غصه ز سر در می کنم
لب را به می تر می کنم
این زخم دل با یاد تو
ترمیم و بهتر میکنم....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تلخه سابقت
دیگه خستم از دلخوشی به سال بعد
تو بگو چی میخوای از منو این حال بد
آخه عشق تو هیچ گلی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیشب نبودی باز باران بود...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وای مردم دوباره یلدا شد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حافظ که نه ، اما کتابش هست...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امروز همه مهر و صفا در فوران است
شادی غلیان است
در عرش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن را که به جان نکوترش داشتمی
در وصفِ رُخش به دل گلی کاشتمی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یه وقتایی آدم حالیش نمیشه
مث ِ سایه یکی تُوو زندگیشه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مقدردی یارسیز داریخام گره ک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شَوم آن شیطانی که باید از ازل بودم
به آتش بکشم هر که بود در ره مقصودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روز با خورشید و شب با فانوس،چشم به راه ماندم
تا تو بیای پر کنی خلوت دل را، نه دگر چلچله و پرستو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای جان چه خوش است وادی عشق
فانوس نیاورید پیشم ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالا دو تا قابیم
دارای یک تصویر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کیست که می آزارد
حریم تلخ سکوت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوت قطار می پیچه توی سرم ، همهمه شد باز خبری دویده
واگن ها میشه خالی و دل من ، آره آره به مقصدش رسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز قندی را غذای مور میکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قدم هایت به روی برف باقیست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصه کلبه وحشت
توی روزگار تردید
غم اعدام ترانه
انهدام چرخ خورشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمد بهار ، رسید زمستان ، گذشت یک سال
چشم ها بسته است ، زبانها گشته اند لال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اسم تو گره خورده به دنیای من ای عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به خودم می نگرم این تن بیمار منم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب دوباره در كنارم هیچ كس نیست
تنهایم و در شام تارم هیچ كس نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشق بودم اماندیدبه سادگی ازم برید/کلاهرکی بهم رسید
یه روزی ازدلم پرید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوختم چشم را برآسمان
شاید که بیابم از تو ردی
چون همیشه ، بود خالی جایت
از عمق وجود ، کشیدم آه سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاودود
ندیده دیدنی هستی شبیه موج در هوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنویس انشای غزلفریاد بنویس
بنویس جانا هر چه بادا باد بنویس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش مرا جَلد محبّت کنی // قَدر دو اَرزَن تو به رویَم بِخَند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سردی٘ت سوگند که ویرانه ام
ببوس بوسه ات حکم آبادیه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هلالِ ماهِ ابرو را نمایان می کنی با آن
به یوم الشک مومنها تو دامن می زنی هر دم
بپوشان ماه کاذب را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طُ حرف هایم را نمی فهمی
مجبور بودم شاعرت باشم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر از تابوت ؛ آوردند بیرون/
و دانستند اینجا سرنوشتی ست/
که کوتاهست و سوزان و کذایی/
نه مانند جهنم
|
|
|
|
|
سید احمدرضا فضیلت منش
امیررضا خانلاری (وکیل الشعرا)
حنظله ربانی
محمد حسین اخباری
سید فتح اله هاشمی 
هدیه جعفری تفرشی(هدیه) 
فرخ لقا فتحی 
