يکشنبه ۲۹ فروردين
اشعار دفتر شعرِ فریاد شاعر آذر مهتدی
|
|
|
|
قصه ی عشق من و عاشقی و موی دو تار
زده تاری به دلم چنگ وصالی سرداد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از میله های، پنجره رد شد، روح تن فروش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بکش درد عشق تا درخشان شوی
مثل مردگان روز محشر به پا
نگاهت دوباره پر از کشف راز
چو ققنوس زاده ی آت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رستم دستان اگر تسلیم خود خواهی نبود
داغ ننگ کشتن فرزند... بر پیشانی نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از بس فرشته ها به صورت دل فریبند
من زشت ها را با دل مستانه، دوست دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نه حرفی نه لبخند ..نه پیمانه ای
تو ساکت نگاهی ... به دیوانه ای
چه کردم که از چشم افتاده ام
گ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینک بهار باز
از نو شکفته است
باران بشوید این
گرد و غبار را
اینک بخوان تو نیز
گل در بهار را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برایم مهم نیست آب از سر گذشت
تمام یقینم به کفری شکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جای رهن و اجاره ی هر ماه
کاشتی بذر سبز مهرگیاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از زندگی جز خوردن و جز زنده مانی
چیزی نفهمیدیم بجز یک میهمانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخت من شور و اگر شیرین تویی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او چون گل بی خار و من چون خوار هستم
بر دفتر عشقش سند تا چوبه های دار دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیالت خیانت به دل راحته
خدا میگیره انتقام پا به پاش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این زخم کهنه
واژه ی غربت
در نام یک زن است
زن در نگاه مجرمان
یک مصیبت است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این گردش شبانه مرا برد تا کجا
تا می رسم دم میخانه، آتش گرفته بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من فصل کوچ آسمان ها تا زمینم
این واژه ها آغشتنم طاقت بیارید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیر پای هزار چکمه ی درد
نفس زندگی چه کوتاه است
انفجاری مهیب و ویران گر
قتل عام کلیله و ماه است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل همان گلدان خشکیده
دیگر بدون بودنت
ای باغبان عشق
تنها نمی مانم.... تنها نمی خوانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا فقط جان پناهم توئی
مخوان دفترم چون گناهم توئی
به کفرت قسم عاشق رویتم
زمین خورده ی طاق ابروی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشکها در گوشه ی چشمِ زنی
زن که نه، زنبیلی از دردِ تنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناخدا کشتی وجودم را
کی ازاین موج غم رها سازی؟
ایمن از دست باد و توفان ها
بی تلاطم به ساحل اندازی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه بهاری ؟چه گلی؟خانه تکانی؟چه خبر؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دست که نالم همه تقصیر دلم بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک قدم ماند به شصت سالگی اقرارشده
سفر از سادگی تا پخته شدن خام شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آیا به هنگام دعا
یاد ی تو از ما می کنی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رهروان همین گلوگاهیم
که سپر کرده تیزیش هر دم
نوع مردن اگر چه مختلف است
همه از تیغ مرگ می گذریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سایبان دل من مجمر شد
"گل" گرفت دامن دل پر پر شد
درنیستان وجودم گمشد
نی نوازنده این" آذر" شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوچه گردی نیمه شب
در زیر باران خسته رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گله دارم من از بی اعتنائی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه پر از سردی بهمن شده
بارش باران همه جا تر شده
قمری سرما زده لرزان شده
فصل زمستان گلستان شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نفسم زیر ماسک می گیرد.
زندگی آس و پاس می گیرد
عقربه روی ساعت تکرار
از منو تو تقاص می گیرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرغ همسایه غاز و مرغ ما
..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه را با گور غم اندوختی
محرم خود را به چند بفروختی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مزرعه بوی
علف مرده ی هرز
برکه خالی از آب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نفس می کشد او جدا از تنش
گره خورده روحش به جسمش جدا
نگاهش به دریا و موج بلا
شکسته تمام امیدش کجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قحطی زده به سیم آخر نمی زند
سیمی نمانده همه پاره و جداست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فردا سر وقت بیا
چار راه فردوسی ام
تو کافه ی قنادی
شیرینی برات خریدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مست دردی کش
پیمانه ی پیمان زده نیست
درد عشقی ست دوایش
همه در یک نظر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب زیبای مرا دزدیدند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز آمده یلدا به ملاقات دلم....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما را خدا زن آفرید نام خودش داد
حی ایم و زنده ... زنده و زایندگی داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آوای دردی را که من
این شام آخر فرصت
هضم جدائی ست
مرگ آخرین برگی که در
حکم خدا نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قطاری که می رود بالا
می رساند به مقصد آخر
با بلیطی که یکسره است تنها
مثل فیلمی که می شود اک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فرزند هابیلم؛ که خونم مانده، بر دست عمو قابیل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق را می شود انکار کرد
شاخه های ترد
احساس ترا پربار کرد
می شود لبخند زد اما توی دل
گریه های مم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.....من دختر دیماه یک
یلدای بی پایان
آغاز پایان شبی زیبا و
دلخواه و اهورایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مشق شب؛ ده ورق؛ پر از بابا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنرپیشه
میان صحنه افتاده
به یاد خاطرات
اوج تشویق و
گل و بوسه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
"الف" آه التماس باباجان
بی تو من دختری پریشانم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هان بگو ای رهگذر
آخر که هستی
از کجا می آمدی
مقصد کجا ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لیلی نمی دانست مجنون عاشق او ست
اما دلش می خواست با شد با دلش دوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.....
قهرمان زندگیم بوده ای
تکیه گاه بچگی ام بوده ای
پای کوچک؛ تو توانم بوده ای
در بغل آرام جانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تو می گویم خدای مهربان
قلب من چندی ست با غم می زند
فقر و درد و زخم های مرد و زن
خنجری بر پشت ق
|
|
|
|
|
گلاله ناصری
محبوبه امیری
اميرحسين علاميان(اعتراض)
عباسعلی استکی(چشمه) 
