ریکاوری

دیدمت در کنار او خاموش
سخنش می شنیدی و مدهوش
مست می از تو لول تر که نبود
مست او بودی و از او بیهوش

 

 

رفته بودی  به خلسه ی ابدی
گوییا در سکون یک  مددی
ماه  او هستی و در او محوی
می روی در پی اش چو شبگردی


چشم پر اشکِ مست خواب وشراب
خانه ی عشقِ ما دوباره خراب
رنگ شادی نبیند او هرگز
دل شادم ز غصه کرده  کباب


دیدمش خانه ای دگر برپاست
گل عشقی شکفته بر سیماست
شوق دیدار دیگری دارد
گذران  از سر هوس بر ماست


خانه خالی قبیله تنهایی
اضطرابی شکسته بیماری
منو تب بستری به نوبه ی غم
حسرتی مانده در دل راهی


بعد او فرصت نفس مانده؟
هرچه بود و نبود تارانده
رفته اما تباه مان کرده
مرغ عشق م  ز خانه پرانده


جغد پیری نشسته بر بام ام
جان  این ساده دل  نیازارم
دلک کوچکم  چه کرد با تو
بیش ازین ها  مزن تو بر جامم


آه بس کن ترانه ی ماتم
جغد م اما پیام خوش دارم
بستر مرگ از چه گستردی
فرش روحت به شادی آوردم


رفته اما تو مانده ای برخیز
زنده باش و به زندگی آویز
تا به کی غصه می خوری  تنها
تا جوانی ز غصه ها بگریز


شاد باش و غم  ببخش بر باد
زندگی کن بگو مبارک باد
آسمان در نگاه تو زیبا
کهکشان می شود ز تو  آباد


رنگ خاکستری مزن بر مو
مو ی خود را بباف و گل بر رو
آب و جارو بکش دل از هر سو
جمع کن  ز دل زباله ی  او


۲۲تیر۱۴۰۲ آذر.م