شعر تو

گفتی به من آماده‌ی تعبیر شعرم باش
در اشتیاقِ خط به خط تفسیر شعرم باش
...
گفتی زمانی که صدای شعر من برخاست
در انتظار لحظه‌ی تأثیر شعرم باش
...
وقتی صدای شعر من جاری‌ شود در تو
محو تجسم کردن تصویر شعرم باش
...
وقتی که هر واژه سکوت لحظه را پر کرد
همساز با هر زمزمه تکثیر شعرم باش
...
با واژه‌هایی که جهان را فتح خواهد کرد
دل‌آشنای لذت تسخیر شعرم باش
...
می‌گفتی و من گوش جانم با کلامت بود
گویی تمام قلب و روح من به نامت بود
...
می‌گفتی و من فکر می‌کردم به شعر تو
شعری که باید دوره می‌شد در دلم از نو
...
شعری که باید گوش می‌‌دادم صدایش را
آواز می‌کردم صدای واژه‌هایش را
...
هر بیت آن یک چشمه از آواز آزادی
شعری که شد سرچشمه‌ی آغاز آزادی
...
شعری پر از تصویر آبادان این خانه
هنگام رویش از میان خاک ویرانه
...
روییدنی تا انتهای سبز بالیدن
بالیدنی تا لحظه‌ی خورشید را دیدن
..‌.
باید که می‌دیدم چنین تصویر شعرت را
تا که بفهمم لذت تعبیر شعرت را
...
من دیدم و فهمیدم و از خود فرا رفتم
با شعر تو، من تا کجا، من تا کجا رفتم
رفتم به حالی که پر از عاشق شدن باشم
تا یک شروع تازه و جان‌آشنا رفتم
...
رفتم به سمت حس و حال خوب فهمیدن
فهمیدن بی‌پرده در خود عشق را دیدن
دیدم که در خاک همین گل‌خانه‌ی ویران
دارد میسر می‌شود آباد روییدن
...
حالا ببین در قلب من تأثیر شعرت را
حالا که می‌دانم چنین تعبیر شعرت را

...

 

 

شبنم حکیم هاشمی

 

پی‌نوشت: این شعر به صورت ترکیبی در سه قالب غزل و مثنوی و چهارپاره نوشته شده است.