سه شنبه ۲۷ آبان
شعر فلسفی
|
|
|
|
هوای مرغ آمین دارد این دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعر، گواهی است بر اینکه حتی خمیدهترین پنجرهها، هر روز برای استقبال از نور، به شیشه میچسبند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان دل و قالب، همیشه فاصلهای بوده است؛
فاصلهای که نه به سلامی میرسد،
نه به نگاهی،
فقط سکوتیس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم، مهمان ناخواندهای است که میرود.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قفس را نه میگشایند،
نه میسازند،
قفس را باور میکنند…
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقش دیبایی که ما با رشته ی جان بافتیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عدم .فرق علم وفلسفی
چون عدم پنهان بود ازجنس نور
لیک در وهمَش نبیند چشم کور
ذره ای درعمق هستی شد پ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا نایستم؟
رازِ ماندن در «ایستادن» است
در «حرکت»
در جاری شدن درمسیر نور
در چنگ زدن به میوه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«قدح»! مگو سخنِ خشم با سفیه زمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش می شد سینه را شکافت ، دل را پرواز داد ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابر گریان
باد حیران و سکوت دشت ها خالی ز آهوی های مشک افشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
* طلوعی دیگر
روزها از پی هم میگذرند
و همه غرق در عادت
بچه ای شیون بودن سر داد
پسری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران •
دلم تنگ است و
پای رفتنم چون بید می لرزد
زبانم بسته
جانم خسته
راهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
* هیچ تا هیچ
در آیینه بخود نگاه میکنم
خسته ام از نرسیدن
از بدنبال هیچ دویدن
از بیدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیدایش جهان .علمی فلسفی
1.ذره ای آتش درون شد پُرتوان
ذره شد آتش فشان دنیا عیان
نور آمد، در دلِ شب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق درفلسفه ی آئینه آمد....
عقل ازقاب آئینه پرید......
|
|
|
|
|
|
|
|
|
"اینجا،
در زنبورستان ما،
شیرینی هم شرطی دارد
و هر عسلی
از صافی نوازش
چند نیش گذشته است."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شود از عشق جَری دیو و دد و حور و پری
تو که با نفس پری بر طورِ شیطان بپَری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به راهِ بادیه رفتم، به جستوجوی حقیقت
به آرزوی رسیدن به چشمههای بصیرت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
* پرستوی تنها
بیکسی درد قریبی ست
که با من متولد شده است
تا زمانی که س
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وطن آن نیست که از خون شهیدان گذری
زیر پرچم، به نفاق و ستمی جان ببری
وطن آن است که دل با دل مردم با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
* بذر و باران
مگر این بذر یادش میرود
آنروز بارانی
که در اعماق تار و تیره
خشکیده ای بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با نگاه قاطع یک پژوهشگر: « واژگون است! بنویس دوباره، باز از نو...»
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کدام سیاهی را
به دندان گرفته این آسمان
که چراغهای روز مردهاند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرواز از ایمان آغاز میشود، نه از بال...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درون کهکشانی از مقولهها معلّقم
بیا اِراده باز هم بِبر مرا از این فضا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دین،
نه در کتاب است،
نه در کلام،
که در لرزشِ دلِ عارفی است
آنگاه که نامِ خدا
بیصدا بر لبش میل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما وارث اندوهِ هزاران شبِ کوریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فصل تابستان فرا رسید و...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی به آسمان می رسی زمین زیرپایت خرد است
وقتی به زمین می رسی آسمان درنظرت بلند است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ذوالفنون از شکِّ تاریخیِّ من
در سه تارش پیچ و تاب افتاده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من اینجا با گلوی زخمی شعرم
که زخمی دیر با خود دارد از تن دادن و تردید
مینالم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«نه از تبار پیغمبرانم
نه زادهی شعرای سبک عرفانی!
فقط
در سجدهای فراموش شده،
افتادم
و کسی برای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان
به وسعت یک فکر است
هر چه فکرت بازتر
جهانت بزرگتر و روشنتر
من
در این جهان مرموز
هر چه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیدایش جهان 5 راه انسان2
چون تفکر را خدا برپا نمود
همره آن خلق انسان ها نمود
باز انسان کرد راه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم بگشا،
اگر هنوز
چشم اندازی هست
که چشم چرانان،
چشم پوشی ات را
چشم داشت می نامند.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کسی نمیبیند
کسی نمیداند
دربارهی کداممان حرف میزنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تمام هیکل عاشق، سه تار میشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قِصه ای خواهَم نِوِشت از سَرنِوِشت
عاشقان رَفتَند و عِشق از سَر نِوِشت
ساحِر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این شعر تلاشی است حماسی و فلسفی برای پیوند واقعه جاودانه کربلا با دردها و بحرانهای انسان معاصر. شاع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیز ای عاقل عمیق اندیشه کن
از ولای حق عدالت پیشه کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نسخه فوقفشرده و شعارمانند مانیفست:
《درر عصر کد و سایه، قرص قرمز حقیقت را بگیر؛
عدالت را کُد بزن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهر،
مثل فرشی کهنه
زیر پای وعدهها پهن شده.
هر بار که گام میگذاری،
نخنماتر میشود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من در هزارتوی عمر،
بر مرکبی بیزین،
بیقرار و بیپایان سفر کردم؛
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در قفس آزادم و در آسمان زندانی ام
آسمان شد در قفس آغاز بی پایانی ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری در دلم من شوق فردا داشتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرگت،برگ چناری بود
قرنها پیش از من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در بی سایگی
خودتهمسایهیخودتنمیشوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کدامین گورستان سرد خفته ای ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جنین خیالم را به دار کشیدند ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
♤♡پسر آسمان و هفت اختر♡♤
سفر اول:اخترشقایق
سفر دوم:اخترخموشی
سفر سوم:اختر راز
سفر چهارم: اخترگذر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برآن سرم تا از تباهی قصه گویم
ازظلمت ظلم و سیاهی قصه گویم
برآن سرم تا شرح این بیداد گویم
شرح چنین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرداب واژهها
ورِ دیگری گشود
ومن
دوباره،
ورایِ هر وری
ورق به ورق،
در جریانِ استعارهای
در ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیدایش جهان 3علمی فلسفی
عالمِ حیوان به آخر چون رسید
جسم آدم در جهان پس شد پدید
این همهِ مُلكِ جها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ور میرفتم با افکارم
که ناگهان،
از یک ور دیگر افتادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلگیرم از این همه سیاهی ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرگشتگی انسان در برابر غم و بن بست های بی پایان زندگی..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باری اگر گفتند:
"بگذر"
بگذر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش قاصدکی بودم، در رقص نسیم، نه ارکیدهای اسیر گلدان.»
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران بزند کاش بر این خاک فسرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من سیب نبودم،
انگارهای بودم
از یک سقوط بیاجازه،
بر مدار ناتمامِ
یک سطر پاکنشدنی.
نه در ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اندیشه ی مدرنی کز مهدِ خشکسالی است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دراین سکوت سهمگین
که خواب ها مشوﱡشند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ازگوساله ای پرسیدندکه توچرادرطشت فلسفه
آب می خوری؟.....
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۹۹۵ پست فعال در ۲۵ صفحه |
محمد رضا خوشرو (مریخ)
مسعود مدهوش( یامور)
مهرداد عزیزیان
حمیدرضا متولی 
علی نظری سرمازه 
میکائیل نجفی(سراب ) 
