پنجشنبه ۳۰ شهريور
اشعار دفتر شعرِ درد دلهای خودمانی شاعر علیرضا محمودی
|
|
|
|
دلِ ابری شکست از برقی و بی تاب و سرگردان
شدم باران نشستم روی گلبرگِ گلی الوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست دارم که دلم باز رود سوی رضا
تا تماشا کند هر لحظه گل روی رضا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل بی غم ندیده کس در این دنیای وانفسا
عجب قفلی زده ایزد در گنج سعادت را!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر سر درِ جنّت بنویسید به زر
وارد شود هر کس که بوَد مستِ حسین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوگند به آن خوشه که از خاک بر آید
در خرمن هستی سبک و خوار چو کاهیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به عشق بلبل شوریده روید یاسمن در باغ
اگر دهقان شود همسایه عطار می ترسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راه و رسم عشقبازی را نداند مدعی
نشنوی از عاقلی، بر عشق گوید آفرین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست دارم عشق را ، اما نمی دانم چرا؟
می کند دردم دوا ، اما نمی دانم چرا؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنیدم که در روزگاری قدیم
به کشتی نشستی به دریا حکیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر که پند نگیری ز صحبت جانان
به ضربه چوب زمان سر به راه خواهی گشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گل ابریشمی ام باز بگو بلبل را
گذران است بهار و شب یلدایی هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به دنیا گر نجویم عشق را ، هرگز نمی خواهم
شراب سلسبیل و سایه دلسای طوبی را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز زیبایی اش مات و حیران شدند
همه محو آن ماه کنعان شدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل من رفت شبی ناحیه کرب و بلا
تا شود ریزه خور خوان غریب الغربا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اعجاز محمد است قرآن ، به خدا
بر زخم بشر مرهم و درمان ، به خدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلهای عاشقان ولایت پر از غم است
چون موسم عزای حسین و محرم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یار جفا پیشه که زو، خانه خراب است
هر وعده که داده است به دلدار سراب است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کاش دلم بر تو خریدار نمی گشت
دیوانه عشق تو چنین خوار نمی گشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفت در عید غدیر خم رسول
دین تان کامل شود بر این اصول
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه را گفتم نیا امشب برون
عِرض خود را می بری بی چند و چون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی تو ای سرو روان ، عمر خزان خواهد شد
قامتم چون خم ابروت کمان خواهد شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من عشق را در کنج چشم مادرم جا کرده ام
خود را رها چون کودکی در دست بابا کرده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق را بین که او چه جادو می کند
کوچه دل آب و جارو می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جان فدا در ره عشق تو روا نیست که هست
هر چه گویی به سرم شور و نوا نیست که هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چه کردم که رود خاطرت از یاد، نشد
صنما، بعد تو این بتکده میعاد نشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زبل تاجری بود عهد قدیم
ز سوداگری داشت مالی عظیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز سعدی شنیدم که فرمانده ای
بزد سنگ سختی به درمانده ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن شنیدی که طوطی و زاغی
هم قفس گشته در ته باغی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنیدم ز بیماری پادشاه
که بردن ز نامش بود چون گناه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بود با ملا یکی راهب رفیق
از برای یکدگر یاری شفیق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی پادشاهی به کشتی نشست
ز بهر سفر بار خود را ببست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیرمردی زشت و اخمو و کچل
زندگی می کرد او در یک محل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعری بس بانجابت ، باحیا
گشته روزی با فرشته آشِنا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بزرگان زرتشت ایران زمین
برفتند نزد شه سرزمین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنیدی باد و خاک و آتش و آب
بگفتا هر یکی من باشم ارباب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پادشاهی بود با بازی رفیق
از برای یکدگر یاری شفیق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در غروب روزِ گرمی آفتاب
گاهِ مرگش بود و وقت اضطراب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هم نشین شد در بیابانِ خدا
تکه سنگی با کلوخی از قضا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی دل را به داد عقل بردم
به نزد او خطاهایش شمردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بشنو از من داستان میز را
آن چه بالا می برَد ناچیز را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کنار جوی آبی یک چنار
دیده می شد با درختی پر انار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کلاغی با مترسک دوست گردید
برای استخوانش پوست گردید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که جوان بود نمی رفت سرکار
حالا بدهد پز که شدم بازنشسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روستایی کوچک اما باصفا
مردمش گویند نام آن کِسار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ای سردار دلها، ای دلاور
سپهبد، رستم دستان، تکاور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کار این دنیا شده وارونگی
زندگی در آن شده دیوانگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طفل خردی روی دوش مادرش
بود نالان ، جیغ می زد ونگ ، ونگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی قطره اشکی ز چشمی چکید
چو افتاد مشتی به نزدش بدید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گلی زیبا به خار خود چنین گفت
چرا ایزد کند ما را چنین جفت؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سفر کردم اروپا را خیالی
بدیدم لندن و رُم با ریالی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی بنده ای زار و مقالات و سست
بخفت و به رویا خدا را بجست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی می کرد در ده کودکی
بود او را یک رفیق از کوچکی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گذشت شیر ژیانی ز راه پر خطری
نبود از سگ و گرگ وشغال هیچ اثری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قدَر پادشاهی زمین گیر شد
نبودش علاجی چو او پیر شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبح سردی بود و باغی پر درخت
سار و بلبل باغ را بر بسته رخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پادشاهی بود در اعماق دور
سلطنت می کرد ایامی به زور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به گاه خزان گفت رویی به مو
به انظار ظاهر مشو فتنه جو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلتنگی کوچه های خاکی تا کی؟
در گوش نوای سوزناکی تا کی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
موج دریا دل به ساحل بسته بود
عاشقی صادق ولی دل خسته بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در وادی عشق شور و حال دگر است
در جام به جای باده خون جگر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرکه را باشد ادب در روزگار
بوده روزی محضر آموزگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای که مُحرِم شده ای در عرفات
می زنی سنگ به رمی جمرات
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرد رندی مایه دار و نانجیب
گرد کرده مال هنگفتی عجیب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داغ اگر بر دل نشیند سوزش دل بی صداست
داغ پیشانی ، برادر از پی رنگ و ریاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کشوری داشت قدرتی به جهان
ارتشی کس ندیده بهتر از آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیب یا گندم چه فرقی می کند؟
آدم عاصی سزایش غربت است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنیدستم که شب را گفت روزی
نباشد بهره ات جز آه و سوزی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رعیتی درمانده در احوال خویش
صورتش از مشت دنیا گشته ریش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرزمینی امن و آباد و رها
بود در آزادگی پر مدعا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنگدستی خسته با مویی بلند
پاره کفشی داشت با رویی نژند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنیدم به غم گفت شادی که هی
کنی عمر خود را تلف تا به کی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به طعنه گفت : شکری به دانه نمکی
بسی بسوخت جگرها ز آتش تو یکی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عربی با عجمی دوست شدی در وطنی
آنچنان یار که روح است یکی در دو تنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بشنو اینک داستان یک شبان
داشت گله، سگ ، الاغی آن جوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکوه ها می کرد بس آموزگار
درد دلها داشت با پروردگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاروانی رو به سوی مکه بود
بار اسب و اشترانش سکه بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مارا چه شد بگو که ز اسطوره غافلیم
بیگانه ایم با خود و بر دور باطلیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری نخبه ای در این دیار
کرد آهنگی که سازد کار و بار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دریغا روستامان را چه شد
آن نشاط و شادمانی ها چه شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باغبانی داشت باغی پر درخت
وان درختان باغ را بودند رخت
|
|
|
|
|
سید محمدرضا لاهیجی
احمدی زاده(ملحق)
مهرداد عزیزیان
عليرضا حكيم
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
علی نظری سرمازه
سید هادی محمدی
محمد اکرمی (خسرو) 
راضیه خضری 
بسیار زیبا سرو
افسانه پنام (مولد) 
ابوالحسن انصاری (الف رها) 
