دوستدار عدم

سلام

ای که چرخ فلکت مشت غم آویخت به من
شروع اثر خطاب به حضرت باری منتها نامی از او صراحتا برده نمی شود
ارْجِعُوا إِلَىٰ أَبِيكُمْ فَقُولُوا يَا أَبَانَا إِنَّ ابْنَكَ سَرَقَ
در این شریفه آمده پسر تو و در مصرع هم آمده فلکت
فلک علی رغم آنکه نقش چندانی شاید نداشته باشد متهم اول می شود

آتش درد به جانم ز عدم ریخت به من
اینجا باید دید آیا تکرار صورت گرفته یا نه و آیا من انتهایی لازم است
آتش درد به جان من از عدم ریخت در این معنا من لازم نیست
آتش درد به جانم بلکه به من از عدم ریخت
درد فقط جان را درگیر نکرد بلکه کل دستگاه وجودی که تحت عنوان من ذکر شده است را در برگرفته است
اینجا پای عدم باز می شود

آه ازین هستی بیهوده و تکرار ملال
آه نامی از نام های حق
و علی رغم گلایه و یا دلال باز آگاهانه یا ناخودآگاهانه پناه بری به او
افق هایی مدنظر بوده است که هر آنچه تا کنون رخ نموده است نسبت به آن افق پوچ در نظر آمده است

نیستی آمد و آغوش عدم بیخت به من
سخن از تکرار بود و در اینجا نیز تکرار داریم نیستی و مترادفش عدم

هر نفس سایه‌ی اندوه به جانم افتاد
اندوه در حال و هوای غم و تکرار و نیز در مصرع بعد تکرار غم جان نیز آمده بود و تکرار

نیست آرامش و این بخت غمی دوخت به من
حسب قواعد برخی قوافی نیازمند تجدید نظر است
گرچه
قافیه اندیشم و دلدار من
گویدم مندیش جز دیدار من
اینجا یکی از افق هایی که مطلوب است و موجود نیست رخ می نماید آرامش
البته قبل از آن کلمه ی نیست آمده که متناسب است با عنوان و نیز باز تکرار که در مصرع قبل متذکر شدم را دارد
بخت و چرخ فلک پیشینه ی ادبی وافری دارد

این جهان قصه‌ی تکرار عذابی بی‌مرز
تکراری که گفتم اینجا تکرار می شود
این جهان علی رغم این که حد وجودیش در بیشینه است لیک از عذاب بی مرز و بی انتها و نامحدود رونمایی کرده است

سایه‌ی وهم فقط رنج و محن پخت به من
آری مایا بی وفاست

مانده‌ام در قفس هستی بی‌مقصد و راه
کاش دست عدم از رنج رها سوخت به من
و اینجا عدم منجی می شود اما کدامین عدم

هیچ کس هیچ ندانست که این راه کجاست
که چرا آمدم و هستی چه آموخت به من

نه امیدی به طلوعی نه خیالی به نجات
شب بی‌غايت این بخت چه افروخت به من

سیاوش
۴ فروردین ۴
۲۳ رمضان