پرواز

در چارچوب قابی خسته
ایستاده ام
با نگاهی
به دور دست های دست نیافتنی
بی هیچ دلواپسی
نگران آینده ام
فردایی که نمی دانم
هستم ...
هستی ؟
در قاب چشمانم
نم باران نشسته
از پشت شیشه ی
باران خورده چشم هایم
رفتنت را نظاره می کنم
بی آن که بدانم بازگشتی
دارد
در فردایی
که نمی دانم
هستم؟
هستی؟

بر بال پرنده آهنی
سوار می شود
نگاه بدرقه گرم
در قلب پرنده جا خوش کردی و
می روی
بی آن که بدانی دلم را با خود
می بری
به امید بازگشتت
اشک می ریزم
اشک بر فردایی
که نمی دانم
هستم هستی؟؟؟؟؟

آذر.م
بیستم آبان ۱۴۰۲