۱

(بهار امد که من با بلبل اسرار بنشینم )
کنارم سایه ای باشد و با آن یار بنشینم  
دو دستم را به هر سو باز گردانم به فریادی
و با رَعدَم بِبارَد او،  و در رگبار بنشینم 
بگویم دوستت دارم تو را ای سایه ی بی جان
دو چشمش را ببوسم ، محو این رخسار بنشینم 
بگویم چیست در چشمت که دمنوشش شفا بخشست؟ 
و تا لب وا کند در عطر این عطار بنشینم 
 یه عمر از سایه رو گردانم اما او پرستارم
تَبی خاهم که تا آخر بَرِ بهیار بنشینم 
چو سَقفی از نَمِ چَشمان اَبرییَم چرا سیری؟ 
دلم را ناودان کردی که در انکار بنشینم
فدایت جان این مسعود در بستر رها گشته
چه حالم خوبه با بودت ، چرا تبدار بنشینم؟ 
کفایت میکنی .با سایه من ،تنها نمیمانم 
خدا اینور ، تو هم آن ور ، چرا غمدار بنشینم؟
تو را میگیرمت وقتی که خورشیدی حمایل نیست
تو در آغوش من باشی و من بیکار بنشینم 
لبت را بوسه باران میکنم ای سایه ی تاریک
و تا خورشید بی پرواست با اغمار بنشینم