...جنگل ... رویش امید

در جنگل سر سبز سروان بلند بالا
ویرانگران در حال سر کوبند


قومی کمر بسته به قطع سروهای این کهن سامان

از هرکجا خواهد تبرزن های بی احساس و بی وجدان
مزدور می گیرد،سپاهی را به جان جنگل اندازد
با چشم باز چون بازان
_تبرزن در میان جنگل انبوه می گردد
دنبال سروی تا ببرد، سرنگون سازد
با داس اگر نورسته باشد سرو
یا با تبر دیرینه سالان تناور را
این یک
یک نونهال خوش خرام باد رقصان را
با داس تیز از  بیخ می برد
انگار خونخواری که خونی تازه نوشیده ست
بر گونه اش سرخی پدید آید
مستانه می خندد
وآن دیگری هم با تبر دیرینه سالی را
پس همچنان دیوانه  می خندد
با هر یک از اینان هزاران سرو خونین است
دستانشان با خون سرخ سرو آلوده ست
مرگ از حضور این سپاه زندگی کش  راحت آسوده است
با هر فرود دستشان مرگی است می دانم
با هر فراز دستشان ترسی است می دانی
با آرزوی زندگی ، دور از تبر یا داس
رویاند امید از سر  جنگل
این آرزو هرگز نمی میرد
بر دخمه های بیشمار بی کفن نوباوگان آلاله می روید
بر خاک جنگل هردم از نو یک نهال تازه می روید
هر قدر سرو افتاد، فردا بیش از اندازه  می روید

۳۰ فرودین ۱۴۰۱
آذر.م