من و تو

خودم را تو؛
تو را در آینه می‌پوشم...!
شرابِ چشم‌هایت را
میانِ شورِ تنبوری
که آشفته‌ است می‌نوشم 
درونِ خمره‌ی دل 
چون شراب خُلّرِ
صد ساله می‌جوشم
در قابِ خیالت
شیشه خورده در گلو دارم!
بجای عکس‌های کهنه می‌پوسم
مدفونم...
به زیر خاطراتِ دور 
ذغالی که نمی‌بیند کسی
امّا هنوز 
آهسته می‌سوزم 
و چون برگِ پریشانی،
در آغوش باد
عطر گیسوی تو را
مستانه می‌بوسم