سفر

آسمان باز گرفت بارش باران از سر
باز آمد به سراغم غم دیرین در بر
می برم، باز! پناهی، به کنار، دیوار
باز هم، بال زند، مرغ خیالم، شب تار
سرد سرد است دلم از تن سردم بیزار
از خودم، حال و هوای دل خود، در آزار
او که از یاد مرا برده؟ چرا یاد کنم؟
شاکی از خویشتنم؟ بر سر که داد کنم؟
رفت و برد با خودش از، دارو ندارم  دل را
بیدل افتاده ام و، زخم بجا مانده بسوزدگل را
عشق تا بوده همین بوده جزای نقدش
من بدهکار شدم؟ جرم و جنایت ثمرش
گوشه ی کافه منم باز که تنها ماندم
پای  باران ببرد تا ته کافه بدنم
سایه ای شکل همان روز که گفتی: رفتم
«من سفر می روم و خاطر تو همسفرم»
گفتی و رفتی و من ماندم و این سایه بجا
شب بارانی و چنگی به دل و کهنه شده زخم رها
تو سفر رفتی و من ماندم و تنهایی و بی همنفسی
تو سفر رفتی و من ماندم و آن سایه شوم ابدی
تو سفر رفتی و این خانه ی من شد قفس دلتنگی
تو سفر رفتی و همسایه من شد غم و اندوه تنی
باز باران به سرم زد، غم دیرین گذری
گاه در رقص شوم، شعله، گهی دربدری
تو کجایی؟ که نه ابری؟ نه خیالی؟ اثری
رفتم از یاد تو آری؟ که چنین بی خبری؟

23اسفند 1402
آذر.م