انسانیت

**انسانیت**  
**١**  
در شهری از فولاد و سکوت،  
*انسان خاکی زاده شد —*  
پاهایش ستون در خاک،  
نگاهش،  
با شعله‌ای از *عشق*،  
تاریکی را در هم شکست.  
سایه فریاد زد:  
*«جهان، معادله‌ای بی‌پاسخ است!»*  
اما او،  
دستانی را به یاد آورد  
که *عشق* آفریدند  
و آتش افروختند  
از خاک سرخ *آفریقا*  
تا برف سپید *شمال*.  
---
**٢**  
در ساحل بی‌کران *مایا*،  
کودکی *صدفی* را در دستان کوچک خود فشرد،  
و نام *انسانیت* را  
به آغوش امواج سپرد.  
دریا نجوا کرد:
*«هر شکاف، روزنه‌ای از *امید است.»*  
کودک،  
در سکوت صبورانه‌ی خود زانو زد،  
و جرقه‌ای کوچک  
در *قلب* بزرگش به وسعت *جهان* کاشت.  
---
**٣**  
*بقا*، گلسنگی بود  
که بر ترک‌های زمین رویید.  
در میان هر شکاف، رد پای *زندگی* است  
که با ستون‌هایی استوار  
از *دل*  زمین تا *آسمان* سر به فلک کشیده‌اند،  
در میانشان *پنجره‌ها* گشوده است  
و پرنده‌های کاغذی  
با *پرواز* پیمان می‌بندند.  
---
**۴**  
*گذشت*،
 باد پاییزی بود  
که برگ‌های *خشم* را بر دوش کشید.  
پیر خردمند زمزمه کرد:  
*«گذشت، پلی است  
میان *رنج* و *آرامش*.»*  
*انسان خاکی*،  
برگ‌های خسته را در دست فشرد،  
و روزنه‌ی *امید* را  
در دل خاطره‌ها کاشت.  
---
**۵** 
 *امید*،
 شعله‌ای مهربان*  بود*
که باران بی‌رحم نیز خاموشش نکرد.  
درخت سروی که بر خرابه‌های تمدن *مایا* رویید،  
ریشه‌هایش تا آسمان زلال *صلح* قد کشید.  
دختری سومالیایی،  
برگ‌های آن را به خط بریل می‌خواند،  
پیرزنی ژاپنی،  
در کنار برکه‌ای پر از گل‌های *نیلوفری*،  
منشور *حقوق بشر کوروش* را زمزمه می‌کند  
و خاطرات تلخ *هیروشیما* را به دست *آب* می‌سپارد.  
---
**۶**  
بر پیشانی *زمان*،  
خطوطی از نور حک شد.  
هر *ستاره*، واژه‌ای از زبانی گمشده بود.  
مسافر *زمان*، نوجوانی *فلسطینی* را دید،  
که نقشه‌ای از *امید* را  
با ذغال بر خرابه‌ها نقاشی می‌کرد،  
و جهان را با فردایی *روشن‌تر* به *صلح* دعوت می‌کرد.  
---
**۷**  
*عشق*، رودی است  
که از دلِ صحراهای خشکِ *نفرت* می‌گذرد —  
هر سنگ را به لعل *امید* بدل می‌کند،  
و هر تشنه را از *زلالی* سیراب.  
در پایان،  
سایه در موج‌های این رود محو شد،  
و *سروشی* برخاست،  
که در میان *کهکشان* طنین‌انداز شد:  
*«جهان را نه با عدد،  
که با ضربان دست‌های گره‌خورده می‌سنجند!»*  
دستی از قبیله‌ی *ماسای*،  
دستانی از سرزمین *برلین*،
دسته‌ای از جزیره‌ی *تاسمانی* — 
دسته‌دسته از سرزمین های *یخ‌زده‌ی شمالی*،  
همه با هم  
بذر *دانش* کاشتند  
که شاخه‌هایش *آسمان* را شکافت،  
و در سایه‌اش،  
چکاوک‌ها ترانه‌ای تازه از *صلح* نوشتند،  
که #ایلان ماسک با زیبایی هر چه تمام‌تر برای بهترین‌های جهان‌ ترجمه  می‌کند.  
---
جاوید جاویدان  
۲۰ فروردین ۱۴۰۴