مر خدا چونکه گنه کار آفرید
هم مرا بیمار و بی عار آفرید
از میان حجم نعمت های خود
از برایم حلقه ی دار آفرید
بی سر و مست و خرابم آفرید
چشمه ها خالی ز خاکم آفرید
از تمام آنچه ثروت نامش است
حسرتِ یک خواب نابم را ندید
رنج ها دیدم مَشقت ها شَدید
در خوشی ها من چو بیکار آفرید
از وفور مالِ دنیا نیز او
عشق داد و چو بی مالم فَرید
از قضا بی سهم بی سهم آفرید
حق من را چون به نَحرَم می دَرید
چون به ناحق داوری هایی بِشُد
نام من در قاب رسوایی پَدید
با نگاهش اختیارم آفرید
همزمان دامِ فلک بر من پرید
عقل، نُقصانی به بارم آفرید
قلب من او را درون خود بِدید
هم که ایزد من به معنا آفرید
هم سخن از باد سازَش دَرپرید
جانِ من با وزنِ دادَش آفرید
خود به خاکِ من نَوای نِی دَمید
با نگارش سِرٌِ تادم آفرید
با سُرایش اجتهادم آفرید
هر چه دارم اویِ بُنیاد آفرید
در مُریدی هم که عنوانم خرید
در رَهَش همراه آفَر آفرید
از گُرٌِ مِهرَش چو آذَر آفرید
شُکر شاید من زِ باور آفرید
جان شراب و مر چو ساغر آفرید
اولش من را که اَختَر آفرید
آخرش خود با من آخر آفرید
رضا اسمـــائی