طغیان

قلب این خانه بدون ضربان است چقدر
و در آیینه کسی دل‌نگران است چقدر
یک نفر خسته که بی‌نام و نشان است چقدر
بس که می‌خواهد از آوار خودش برخیزد
موج بی‌تابی او در نوسان است چقدر
...
بی‌نفس پنجره‌ای حنجره‌اش بسته شده
میله در میله قفس غصه‌ی پیوسته شده
بس که از حسرت پروانه شدن خسته شده
فکر این است که این پیله‌ی پیچیده به خود
مثل یک غده‌ی سخت سرطان است چقدر
...
فکر این است که باید به رهایی برسد
به چگونه شدن از سمت چرایی برسد
تا از این نقطه‌ی ناکوک به جایی برسد
شک در این نیست که بی‌واهمه باور بکند
وقت پرواز پر از تاب و توان است چقدر
...
او توان دارد و باید به سفر دل بدهد
جای تردید نمانده به خطر دل بدهد
مثل شب که به نفس‌های سحر دل بدهد
باید از حوصله‌ی خویش فراتر برود
تا بفهمد که دلش بند زمان است چقدر
...
گرچه انکار زمان هیچ زمان ممکن نیست
مرگ هر خاطره با ترک مکان ممکن نیست
و فراموشی هر داغ به جان ممکن نیست
باید او در دل این خانه‌ی بدپیله شده
حس کند در شرف یک طغیان است چقدر
...
در چنین حال، سکوتی که صدا خواهد شد
قلب این خانه که از بغض رها خواهد شد
جان که از پیله‌ی تن‌پوچ جدا خواهد شود
می‌شود گفت در آیینه کسی هست که عشق
در نفس تا نفسش در جریان است چقدر
...

 

 

شبنم حکیم هاشمی