چهارشنبه ۲۷ فروردين
اشعار دفتر شعرِ برای تو شاعر مهرداد درگاهی
|
|
|
|
ما سراسیمه گذشتیم و
گذاشتیم
خاطرات کودکی‌های شلوغ
بیهوده رسیدیم و
رساندیم
تن فرسوده و مشتاق
ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ردای کهنه شب را
کناری می‌زنم تا پای گیرم
میان بوته‌های عشق جای گیرم
به رویا می‌روم
بی‌خواهش و م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پوشیده سرشتیم
عمری به ره دوست
فاش گفتیم
که خیال ره دیگر نتوانیم
راه و بیراه
رفت از پی هم چه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سپیدی در شروع بود داستان
جز گریه‌های بی‌امان
چیزی نبودش این زمان
هر برگ این قصه ما
خاموش بودی بی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این چه سبزی است
که می‌بالد و
هی می‌بالد
این چه ابریست
که میبارد و
هی میبارد
این چه پوشیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا با من
تنهایم مگذار
که پریشانی ابیات غزل
سخت گرفته است مرا
روی آشنا
تو به بیراهه مبر
دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به خانه می‌روم
دیوانه و مست
ببینم روی آن پیرایه‌ها
آیا کسی هست؟
به آنجا می‌روم
با پای خسته
دمی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از کوه گفتم
از سقوط
از شکست شاخه‌های
آن درختان بلوط
باد می‌رفت
به دیدار سیاهی‌های ابر
ابر م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد اون لحظه صفر
وقت خاموشی ابر
لحظه‌ای که خورشیدش خواب نم‌یشد
باد می‌باخت دلش
نفسی گرم به شب‌ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در حراج خاطرات
آشنایی خوش مطاعیست
آشنا مپندار تو مرا
بیگانه با خویشم بدان
شادی‌های ما را روزگار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میبارد ابر
خاطره می‌سازد باران
ذهن سیال من
جاری‌تر از هر قطره باران
می‌پوشد بهار
سبزی عشق بر ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر بام دل اینجا سرد است
نُت بیمایه و بی‌روح سحر
چقدر فالش
و چه بد آهنگ است
دست فرتوت فروریخته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو عاشق که بودی
هوا روشنی داشت
شب سرد و بارانی‌اش
چتر نیلوفری داشت
به زیر تب دست‌های تو
تنم پرس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابر است
که میبارد
یا ستاره
که می‌گرید
چه سکوتی
اینجا در من است
رساتر از کلام
پوشیده‌تر از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد یک روز خوش پاییزی
باد می‌باخت دلش
در هوس قطع و شکست همه شاخه‌ها بود
پای برداشتم و
جا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی‌دانی تو
که چه باریست کشیدن به دوش
کوله‌ی پاره‌ی این زندگی
تن می‌زنی از روز نخست
تن می‌کنی ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با صدای هر باران
راه می‌بازد دلم
پر می‌گشاید
قلب لرزان
شکل ترانه می‌گیرد
این خیال خام
با صدای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد که رها شد
از این حاصلِ بی‌حوصلگی
کاش میشد که جدا شد
از تمامِ شهرِ پر آلودگی
کاش نوری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گام‌هایی خسته و پیوسته
می‌رسم آیا به روز آغاز؟
هوا چه سرد است اینجا
ابر می‌گرید و می‌ماند نالان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همیشه درگیر توام
بسان باران به ابر
بسان ماهی به دریا
یا که آینده به فردا
آغوش باز کن
تا رها شو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابر بی بارش
نمای آسمان را
زیر چتر خود گرفته
دست برنمی‌دارد
از این بیهودگی
از زوال دائمی
از این
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی به کوتاهی لمس کف دریا
می‌رود دسته سار و تو میمانی تنها
راز این کهنه سربسته چه میدانی تو
می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
و چه مشتاق بودم
که بیایم
تا که ببینم پرواز آخری را
راه بن‌بست نیلوفری را
کهکشان راه شیری
آسما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پاییز آمده باز
تا بگوید که بهار رفتنی است
پرواز برگ‌ها را دیدی و
به خاطر نسپردی
که سبزی دائم
د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان را بنگر
دست بردار زمین را
که هوا سخت گرفته است
سقف بی‌روزنه شب
پُر نور ماه گشته است
سرنوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب تنهایی عاشق
فصل پوسیدن برگ‌ها
میون بهار و گرما
خسته از دیدن رویا
توی خاموشی دل‌ها
لنگ میزد ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنهایم نگذار
با این روزهای تکراری
با تن خسته
با این شب‌های بیداری
با این دست چروکیده
تو فصل‌های
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هی رفت و آمد میکنم
در مرز خیال و خاطره
شب را می‌رسانم تا به صبح
با چشم‌های خسته از
خواب‌های خیس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم روشنگر صبح
یه بغل ترانه ساخت
توی تنهایی شب
یه مسافر جاگذاشت
خط پا خورده دشت
رفت تا مرز افق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگذاشتی و رفتی
همین یاد تو ما را بس
پاییزها آمدند و رفتند
همین کنج تنهایی و
انبوه خاطرات تو ما ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم روشنگر صبح
یه بغل ترانه ساخت
توی تنهایی شب
یه مسافر جا گذاشت
امان داد این جهان را آن طلوع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی‌پرده بگویم
که جهان را سببی نیست
این راز به دل مانده
به هوای شرری نیست
دشت پوشیده شد از مه
هی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من نه آنم که بمانم تا که بمیرم
می‌روم تا که ببوسم دریا
شب تا به سحر را سیر کنم
در میان عطر گل‌ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می‌شود در پناه باران خوابید
پای در راهی گذاشت و
سبزه‌ها را دید
می‌شود دست بر بوته کشید
زندگی را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی صدا
بی صدا
گویا تو هم گریه می‌کنی شب‌ها
خسته و لرزان
بار زندگی را بر دوش می‌کشی تنها
مشت می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از این آشفته‌سرای زندگانی
از این ابر سیاه آسمانی
رهایی ده تو مرا
در سکوت شب
نور ماه از میان ابره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
استوار چون کوه
ایستادی و نشاندی تو مرا
گاه و بیگاه به راه می‌رفتم
من به بیراهه پِی‌ام بود
که به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دشت مصیبت‌ها
می‌رود او تنها
پای بر پیکر خشکیده دشت
یاد گل‌های شقایق در سر
می‌رود به پیمایش ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از ته دشت فروخفته به باد
صدای تاریخ در فراز و فرود است
رنج ما
رنج انسان
پایانی ندارد
دست بیدادگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می‌اندیشم که دیگر بار می‌آید به دست
آن سراب خفته به دشت‌های غریب؟
آن هوای تازه آن لحظه ناب آن حس ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این همان دل سرگشته ماست
که آتش گرفته
و آتش‌نشان در پی آب است و بس
بی آنکه بداند کجا آتش گرفته
ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کجا بودی
تا که این ویرانه تنها را ببینی
در فراز شب‌های یخی
در فرود غوغای تف دیده لبی
در صدای های
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابر بارنده به دریا می‌رفت
اشک چشم تر ما بود
که به یغما می‌رفت
فصل پوسیدن برگ
بود پاییز هزار رنگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
¬و چه زجری می‌کشد آن
عاشق بیدار
که نماند هیچ به سرش
جز خاطره یار
آن سودازده ماه
که ندانست آخر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به من بگو
در این هوای ساکن و پُر از غبار
در این زمانه پُر از اجبار
به چه می‌اندیشی
به من بگو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیره به چشم نمناک غروب
یادی از ساعت حسرت
ساعت بی تو
آمد به سرش
آواز شب از دور می‌آمد و
او بی ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از چه گریانی
نگاه کن ابر میبارد
همان ما را بس
تلخی ایام می‌گذرد
چند قطره اشک و
خاطره‌ای در سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آینده می‌نگرم که همچون آینه‌ای
پیش رویم ایستاده
و گذشته‌ام را بازمی‌نماید
که قطره قطره قطره
ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب تاریک و سیاهی
به تمنا گذری کرد
ذهن بی خاطره پیمود
قلب بی عاطفه فرسود
مرغ تنهای قفس
دگرش هیچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبح زود است و
شهر به خواب طولانی
رفته است گویی
دست باد در دست دیگرش
آرمیدن
آغاز کرده است گویی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه میدانی
که پای در راه گذاشتن
چه سخت است و
چه پُر رنج
هوا افسرده رویی
زمستان است گویی
نه هیچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنجا که تو باشی
خواب
واژه غریبی است
میان من و تو
شب فروبسته و
دل دست فراز
چشم پُر مهر تو
خیره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قاصدک بی‌آشیان
دمی بیاسای و
لحظه‌ای
پرواز کن
حجاب کهنه شب را
از سر خود
باز کن
این بغض کهنه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به رویای تو
آمدم باز
بی‌سایه و
پوشیده ز اغیار
چه دنیایی
ساکت بود و آبی
دل تو
همچون صندوقچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دل تیره این روزگار
آفتابی پیدا می‌شود آیا
دست‌ها را بگشاید
خمیازه‌ای کشیده
چشم بگشاید
جنب و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی تاریک و
من و صورت تو
رد برقی که به ناگاه
برون رفت از اون
چشم‌های خیس و تر تو
شب یلدا بود
و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صدای پای باد
روی سنگ‌فرش‌های کوچه
دوباره قدم‌های پُرتکرار
می‌زند گام بر پیکر کوچه
دوباره صبح شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی تاریک و طولانی
صدای موج بر ساحل
هوا ابری و بارانی
مرغ دریا یکه و تنها
راه می‌بازد
در این در
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشق که تو باشی
عاشقی کاری نداره
اقیانوس آرام آغوش تو
موج کوتاه روی ساحل نداره
عاشق که تو باشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گریه بی صدا
زهر درد آن بغض خفته در گلو بود
جاری شده بر چشم‌هایش
آن خشم فروخورده سال‌های دراز
آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سهم من از تو
یه کوتاهی بوته‌زار
در اندیشه‌ام خواستنت
به بلندای سرو ناز
می‌بینم تو را
دیدنت
به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخرین پرتو نور
زیر پوشش ابری سنگین
آرمیدن آغاز کرد
دست باد پاییزی
نوازشگر بوته‌های
خشکیده به ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو بخواب
تا که هوا مست شود
شب شکوه کند
روز خمیازه کشد
تو بخواب
تا که آرام بگیرد دل
دست پر مشغ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای سرای تو
سبز و جاودانه
در هوایت
مرغ آوازخوان
پرگشوده
مشتاق
همچو یک پروانه
ای که در آسمانت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش میشد
از نو آغاز کرد
حال خوش زندگی را
ساز کرد
کاش دگرگونه جهانی داشتیم
هرگوشه‌اش
آب شیرین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز هم
وعده فردا دهی و
می‌ترسم
باز هم
کام دلم
بی تو رها ماند باز
باز هم بغض گلو
نگاه خیره و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به فلک بود نگاهم
آنگاه که
تو آمدی به خیالم
شب رویا شد و
ساعت بی‌خوابی
وقتی که سپیده سحر بود و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آفتاب تیر و مرداد
پای بسته و تن خسته
راه پیمود
سال‌های زندگی را
دست
پر فاصله فرسود
بیداد زمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبح آمد و بلبل به تمنا
شعری از حنجره‌اش ساز کرد
شب‌پره خاموشی گرفت
مرغ شب در خواب
خبر از ماه گرف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به کوه آمده‌ام
خودش راه می‌نماید گاهی
گاه اما
برگی از دفتر بی‌سرانجامی است
قدم در راه می‌گذارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترک‌های سنگ‌فرش کوچه
اثر سنگینی روز است
یا کهنگی شب
این دهر تمنا
التماس ما را
به تماشا نشسته ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیکره بلند کوه
خیال را
به پرواز درمی‌آورد
آنجا که بر بلندایش
قدم می‌گذارم
پریشان می‌شود افکارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کودک افسونگر شعر و غزل
کجا رفت معجزه‌ات
نیک بنگر
ماه آن بالا پیداست
پای بر حرم یار بگذار
دست بگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تلاطم این روزگار
که از هر موج سهمگین
بی نیازت می‌کند
لنگر انداختی در دلم
سرمای عجیبی بود
پیش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خودم به تو پناه می‌برم
در پناه امن تو
آسمان آبی
برف سپید
برگ سبز است و
روزگار پایانی ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پرسید چرا می‌روی اما تنها
گفتمش یارم تو نبینی
او همه جا هست
سایه به سایه
پرسید چرا دست می‌سایی و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنوز هم می‌شود بالا رفت
به یاد روزهای رفته
هنوز هم می‌شود بوسید
دست پُر مِهر تو را در شب
هنوز هم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واژه بر نمی آید همی
آخر چرا؟
آه سینه حبس گشته
بر نمی‌آید
چرا؟
رخت دوشینه
مانده بر تن سال‌ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینگونه که اینجا ایستاده‌ام
بر بلندای کوهی پر غرور
خش‌خشی می‌کند
آن علفزار پست خشک
با فرود دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آی پسر
از چه می‌خوانی تو این
حال خراب آباد را
مهر ممنوعی زَدست
این کوچه و آن راه را
دست خون‌آلو
|
|
|
|
|
| مجموع ۳۶۵ پست فعال در ۵ صفحه |
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
سیدحاج فکری احمدی زاده(ملحق)
مهرداد مانا
غلامرضا مهدوی (مهدوی)
خدمت بانوی مکرّمه قش
شاهزاده خانوم
سیاوش آزاد
سه استخوان در 
فرامرز عبداله پور 
سیده نسترن طالب زاده 
مرضیه قنواتی نژاد 
