دانه جُور ی به جیبِ ذهنم نیست
( تور پَهنی ) ندارد آمالم
سادگی جمله ی گناهِ من است
پطرس ِ سرشکسته و بالم
پُرسی از هر که نامِ قلبِ مرا
گویدت بی درنگ دَردائیل
آنکه زانوی غم بغل دارد
حال و روزِ من است ؛ بی حالم ....
چیده برمن بساطِ حیرانی
گوشه ی جاده ی پریشانی
جُرعه ای از نگاهِ تو کافی ست
بی رمق ... تشنه ... " تیه اِقبالم "
نه سحر دارم و نه ظهر ، نه شب
لحظه هایم به رنگِ ماتِ جنون
به همین (محوِ فکرِ تو) گشتن
دلخوشم بر خیال می بالم
سرِ میزِ قرار ... دل نَنِشَست
پاشُد و سوی خاطِرَت پَر زد
فارغ از هر خرافه ، خواست ، تورا
تّهِ فنجان ِ هجر ... تویی فالم ...
می دَوَم پای من ولی لنگ است
اثری از صعود درمن نیست
امتدادِ مسیرِ دل اُفُقی ست
هرچه مشکل ، تو باش حلّالم
چوون رسَم من به دربِ ساحتِ عشق
صحنِ شوقت شلوغ ... غوغایی ست
جامِ جانم شکسته حصرِ بغض
عین ِ پاکوبِ خواهِ اطفالم
شبی از یادِ عصر خواهم رفت
دور خواهم شد از کهولتِ جَبر
سمتِ دیدارِ تو به ساعتِ صفر
ذرّه ای پَرگشاده سیّالم
از درخت ِ تَب ات که اُفتادم ...
میوه ای سبز و تلخم و کالَم
تُندِ رویای آب ... بُرد مرا
گیج ... جریان کشیده ...می نالم
تا رسد این ثمر به شیرینی
گرچه از دار و شاخه گشته جدا
لیک وصل است جان به ریشه ی حب
به فدای تو قولم اعمالم