انتظار

به نام یگانه خدای هستی بخش

سلام و درود و احترام خدمت یکایک نابیان ارجمند
با کسب اجازه از محضر شریف مدیر عزیز سایت
استاد سیّدفکری احمدی‌زاده گرانقدر


چون خودتان درخواست نقد ادبی نمودید ؛
چند سطری خیلی خلاصه می نویسم خدمت تان .



چه دلی ( دهم ) به دنیا ؛ که ( دهد به من ) وفا را
چه سری زنم به صحرا ؛ که ( دهد به من) صفا را

به کجا سفر نمایم .. به جز از دیارِ باقی
که دهندم این تلاقی .. سرِ رشته ی بقا را

دل از ( هر چه بوده ) برکن، بشنو عریضه از من
نکند که در نیابی ( ثمری بَر ِ ) دعا را

زندَم زمین همین من، عجبم از این تهمتن،
چه کنم که از قفایش ( زند آهِ ) لا فَتی را

سر و دست ( و دل که ) شُستم، (من همی به ترکِ دنیا)
نکنم رجوعِ دیگر .. به حرامِ نارَوا را

شب و روز ، لابه کردم ؛ ( به خدا ) اِنابه کردم
که ( به چشمِ یارِ ) غایب .. ( بدهد به‌جان ) شفا را


غلامرضا مهدوی



غزل تان الحق زیباست ؛ بالاخص به لحاظِ محتوایِ پایانبندی ، تفکّر خوبی دارد ؛ ولی گاه به تلمیحاتی نه‌چندان مستند روی آورده است . دنیا آفریده ای زیبا از آفریدگانِ بی انتهایِ یگانه خداست و مکرّم است ؛ چنان‌که در دعای دلپسندِ یَستشیر هم می‌خوانیم :

... وَ لَا خَلْقٍ مِنْ عِبادِهِ یَسْتَشِیرُ ...

خدا دنیا را بی آن که با آفریده ای از بندگانش اندک‌مشورتی نماید؛ به تنهایی ، زیبا آفرید .

البته به دلیل ضیق وقت ، نمی‌خواهم که درین مورد
و درباره ریشه‌شناسی کلمه‌ی دنیا ، بحثی داشته باشم .


مولوی می گوید :


چیست دنیا : از خدا غافل شدن
نه قُمار و نَقده و میزان و زن .

و‌ منظورِ مولوی هم از حیطه‌ی ذکرِ آرایه‌ی ادبیِ مجاز ، واژه‌ی دنیا را‌ گفته و دنیاپرستی را اختیار و اراده نموده است . چرا که خود ِ دنیا به مثابه ی مخلوقی شگرف از خلاقیتِ الهی ، هیچ اشکالی ندارد بلکه دنیا با افتخارِ تمام ، محلّ ِ هستی و حیات و نعمت و رحمت و برکتِ الهی برای جهانیان است ( من نکردم خلق تا سودی کنم / بلکه تا بر بندگان جودی کنم ) و در واقع این ساکنانِ رنگارنگ و‌ گاه ناشُکرِ حاضر در دنیا هستند که با پندار و گفتار و کردارهای اغلب ناشایست و جنگ‌طلبانه و جنایت‌کارانه ، دنیای همواره جوان و زیبا را به اَسَف و تباهی کشانده اند .
در حقیقت این دنیاست که از ما بایست شاکی باشد نه ما از دنیا آن هم‌ به ذکر القابِ نه چندان خوشایند .


- و اما به جهت ساختاری ، دلگویه‌ی شما در بحر دُوریِ - فَعِلاتُ فاعِلاتُن - است و در اکثرِ ابیاتِ شعر زیبایتان نوسان ِ هجایی و هجاهای‌ اضافی داشت و از سریع‌نویسی‌تان بسی رنج می بُرد.

- واژه گزینی در شعر خیلی‌خیلی مهم است بویژه در اشعار عرفانی
که به حضرت صاحب الزمان ( ع) ختم می شوند .

- از لحاظ جمله‌بندی و کارکردِ نقشِ دستورزبانی : آوردن دو حرفِ ( را ) آن هم هر دو در جایگاهِ نشانه‌ی مفعول ، ناصحیح بود .


- با وجودِ تنوعِ واژگان ، کلماتی مثل : من و دل و .... را
بسیار در اثنای کلام ، به شکلی تکراری آورده بودید . صنعت ادبیِ تکرار اگر نمودِ تقابل و ملاحتِ کلام باشد ؛ آنگاه زیباست .



قلم‌تان جاودان نویسا
امیدوارم همواره سلامت و دلشاد و سربلند باشید

با سلام و درود به عزیزانی که منت گذارده، به صفحه ام قدمِ قلم رنجه می نمایند؛
بویژه از اساتید بزرگوار درخواست نقد داشته و به دیدۀ منّت می پذیرم.
پاینده باشید وسرفراز


گفتی استاد دهان آب افتاد
و مرا لرزه بر اندام افتاد
بس که این واژه مرا سنگین بود
طشت رسوائی ام از بام افتاد

لذت مرگ، نگاهی‌ست به پایین کردن
بین روح و بدنت فاصله تعیین کردن

نقشه می‌ریخت مرا از تو جدا سازد شک
نتوانست، بنا کرد به توهین کردن!

زیر بار غم تو داشت کسی له می‌شد
عشق بین همه برخاست به تحسین کردن

آن قدر اشک به مظلومیتم ریخته‌ام
که نمانده است توانایی نفرین کردن

با وفاخواندم‌ات از عمد که تغییر کنی
گاه در عشق نیاز است به تلقین کردن

\"زندگی صحنهٔ یکتای هنرمندی ماست\"
خط مزن نقش مرا موقع تمرین کردن!

وزش باد شدید است و نخ‌ام محکم نیست!
اشتباه است مرا دورتر از این کردن

کاظم بهمنی