دوشنبه ۴ فروردين
اشعار دفتر شعرِ دفتر شعر آیینی1 شاعر غلامرضا مهدوی (مهدوی)
|
|
|
|
سخن کوتاه و شرح موی جانان
حَدیثِ دلبری فتّانه داریم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دشمن کمینم می زند لطمه به دینم می زند/
پا بر جبنم می زند ای رسم و آئینم بیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواهد آمد روشنای چشم ما دل بد مکن
سر زند از بامِ ما بَدرُ الدُجی دل بدمکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منم که در حکایت عُشّاق مثل مجنونم/
توئی که در روایتِ معشوق مثل لیلائی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیباتر از هر گل توئی ، در نای هر بلبل توئی،
درباغ و بستان وچمن ، عطر بهار و گل توئی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر مزارم لاله ها پرپر کنید.
باده ی آماده در ساغر کنید.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مژده ای هم نفسانم رمضان آمده است
شاهد وساقی و سالارِ زمان آمده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خیلِ مستان وخماران در پی اَش/
خالق جانها صفا ازسرگرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زائرانِ مستمندت را توحجّ وعُمره ای/
ای صفا ومروه ی طاها به دادم می رسی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میلاد پیامبر نور و رحمت حضرت مُحَمَّدِابنِ عَبدِالله صلَّیَ اللهُ عَلَیه وَآلِهِ وَسَلَّم همراه با ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا به درگاهِ الهی ببری دستِ نیاز ، /
بد مکُن دل اَبَداً غُصّه از این بابت نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خِضرِ فرخُنده پی ای کاش بَراتم بدهی
جرعه ای مختصر از آبِ حیاتم بدهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینها که نام جـدّ تو را جار می زنند
آقا نیا؛ شبانه تورا دار می زنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وصـفِ تـو، خامـه ی رازِ اَزَلـی مـي طلبد/
مدحِ تو، لَحنِ خداوندِ جَلی می طلبد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل را به شوق و به ذوقِ تو بايد سرود/
توهستی مرا خالق هرچه بود و نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای مدّعیِ مهدویَت یک دله کن دل/
از دل یله کن دِرهم و دینار کجایی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناخدای باخدای بحرِعشق/
کشتی نوحِ نبی یعنی علی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهدوی این شروه خوانی اِدّعاست/
اِدّعا بس کن بیا با ما برقص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـا سـیر نبـینم رُخـت ای یـار نمـیرم/
رسوا نکنم این دل بیمار نمـیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل من واله وشیداست خدا می داند/
سرِ من غرقِ تمنّاست خدا می داند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حیف از آن حال خوشی کز تو سِـپَرشد، چه خبرشد؟/
دل تو درکف معشوق دگرشد، چه خبرشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم که کودکِ دلِ خود را رضا کنم//
در قلب با مرام تو باشم ولی نشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوری رها کن ساقیا، شوری به پا کن ساقیا/
دردم دوا کن ساقیا، درمانِ هجرانم بیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دسـتِ شیطانِ بزرگ آمدبرون،/
زآستینِ مُشرکانِ پَستِ دون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شـُربِ مُـدام و لذّت ایمانم آرزوست //
ماه صیام و روضۀ رضوانم آرزوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افتخاراست این که مانند کُمَیْت /
می سرایم گَه گُداری چند بیت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با آن که مجتبی حسن وسِبط اکبر است/
مهجوری ولادت آقا مضاعف است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای ساقیِ دُردی کشان، چرخی بزن جانانِ جان/
پُر کن قدح را بی امان، پیمانه مهمانم نما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخرین حجِّ پیمبر بود و جانها مُنسَجِم/
درستیغِ ظهرِ صحرا قد به قامت آمد و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز آمدم و عشق و صفا کردم و رفتم/
پیمانه لَبا لَب زِ دعا کردم و رفتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درشامِ روزه داری و بر خوانِ مُرتضی/
شهدِ لبانِ غنچه ی فردا مرا بس است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا بر خلقتِ خود آفرین گفت/
از آن رو حور و غلمان آفریدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای تو کِلکِ آفرینش را هنر/
شد هنر از نقشِ تو والاگُهر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هِفده ی ماهِ ربیع و سالِ فیل/
شد ثنا خوان چشمه سارِ سلسبیل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لشکری دارم سَرِ دستم که نامش اصغر است
خون حلقش را فقط بهر خدا آورده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاروانسالار عشقم ارمغان آورده ام
آسمانی ناله و آه و فغان آورده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از پــی آن مقـتــــدا مــولا علــی / از الـف تــا یـــا بگــویـم یـا علـی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز آمدم و عشق و صفا کردم و رفتم
پیمانه لَبا لَب زِ دعا کردم و رفتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز آمدم و عشق و صفا کردم و رفتم
ابراز ارادت به غریب الغربا کردم و رفتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از باده ی جانانه ای، صهبا مَیِ مستانه ای/
محتاجِ یک پیمانه ای ، از آبِ حیوانم بیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بسیجی رهرو راه حسین است/
نه سرازپا نه سامان می شناسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
موی که سرسلسله ی موی اوست/
این سرِ نخ از سرِ گیسوی اوست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دل هر ذرّه رُخَش دیدنی است
لایق هر لحظه پرستیدنی است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شـبِ قـدر و دَرِ رحـمت گـشوده
فـرشـته گـویِ سبـقت را ربـوده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل را به ذوق وبه شوق تو بايد سرود
بده فرصتم، امشبی، توبه خواهم نمود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قرآنِ ناطق است وغَزَل دونِ شأنِ اوست/
شرمندگیِّ شاعرِشیدا مضاعف است/
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وای برمن اگراین جمعه قیامت شدچه؟!
عمرِعالم به سرآمد وَ نهایت شدچه؟!!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درِتوبه باز است ای بنده ام ...
نبندم من این در که شرمنده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب اندر خلسه بیمار توام
ای طبیب خوب و حاذق العجل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر خواهی بدانی اسم اَعظَم
چوبَسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در عالم یک خداو یک نعیم است
عَلیم است وحَلیم است عظیم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سینه راصیقل دهد، خالی کند ازکینه ها
مرحمی باشد به جانها در دوای اعتکاف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای وطن ای مهدِ قرآنی سلام
دارم ای ایرانِ من با تو پیام
از پدر از جد واز اَسلافِ تو
از برادرهای با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اُسوَه ی هرمادر و الگوی هر بانو توئی
بر تمامِ بانوانِ خوب و با تقوا سلام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو نزدیکتر از رگِ گردنی، با منی
ولی دورم از تو منِ عاصیِ بی وجود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز آی وبه پا کن همه ی عدلِ علی را
تندیس جوانمردی و اخلاق کجائی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وصـفِ تـوخامـه ي رازِ اَزَلـی مـي طلبد
مدحِ تو، لَحنِ خداوندِ جَلی می طلبد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تورا خواهم ازتو، نه خود ازخودم
فرستم به احمد(ص) زِ نامت درود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اِسمِ اَعظَم که گره بازکند مشکل را ،
بِسمِ رَحمانِ رَحیم است چرا ناشکری؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه درشادی، چه غم با اهل بیتیم
چه دربیش وچه کم با اهل بیتیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرکه را رسمِ وفاداری به جاست
بــا الفـبای "صَــفَــر" دَردآشــنــاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دَرمیانِ کوفیان گویا علی!
خطبه می خوانَد ز اَسماءِ جلی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رُوکرده ام به سویِ شما اَیُّهَالعَزیز
خو کرده ام به بوی شما اَیُّهَالعَزیز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنک آن باده که از جامِ بلا نوشیدم
سیقل جان قدَحی آبِ طلا نوشیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از پی آن مُـقتـدا مولا علی
از الف تا یا بگویم یاعلی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه درشادی، چه غم با اهل بیتیم
چه دربیش وچه کم با اهل بیتیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نرگسِ مستِ تورا هرمژه ای شمشیر است
درنظربازیِ تو، صیدِ دلم تسخیر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ناوک برق نگاهت دل ودین روشن کرد
مژده ی آمدنت روی زمین روشن کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باکاروانِ زائران سوی رضاجان می روم
باعاشقان ودلبران پابوسِ جانان می روم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنها ردیفِ غزل دراستقبال از سروده ی شاعرگرانمایه: « سیدحمیدرضا برقعی» است.
کفتری درباری اَم ، آقا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رقص شوق ار می کنی زیبا برقص/
با دلی دریائی وشیدا برقص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افتخاراست این که مانندِ کُمَیْت
می سرایم گَه گُداری چند بیت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درفکرو ذکرِ مایی حتی اگر نیایی
برسر سپهرِ مایی ، حتی اگرنیایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حیف از آن حال خوشی کز تو سِـپَرشد، چه خبرشد؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا ای بلا دیده ی مُبتلا،
کجا می روی دَرگهِ ما بیا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا آدَمَم کن
ویرایشِ پس ازنقد وراهنمایی عزیزان؛
|
|
|
|
|
سیاوش آزاد
به نام خدا 
مهرداد مانا
مسعود مدهوش( یامور)
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
علی نظری سرمازه
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
یوسف ساعدموچشی 
ساسان نجفی(سراب) 
محمدرضا آزادبخت 
