سه شنبه ۱۹ فروردين
اشعار دفتر شعرِ عشق شاعر راشد نصرت سراوان
|
|
|
|
روزی خنده ی عشقْ به دلْ خواهم برد
بر بوده توْ هر غصهْ به درْ خواهم برد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رُخِ گیتی شَوَم و رُخِ جانانْ گویند که باید
تَراوید و خزانْ زِ خاشاکْ تاباندْ صدا را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای در به در عشقْ آمیزه ای از خود
دله بی چون و چراْ شاهِدِ تفصیل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شود از عشق چو هُشیارانْ به تو پیچید!
زِ عشقْ گفتگو بر لبْ نامِ تو را پیچید!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منتظرِ رویِ تواَمْ دیده ی خندانِ تواَم
شعرْ لُطفِ شماستْ جنگجویِ تواَم
گر شانه زدیْ تکیه زدیْ تویی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کجایی که از عشقْ وصالِ تو دیدم
تکه ای از خودْ مَنْ جُبرانِ تو دیدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از جهان بیگانه امْ در پَرتویِ نوری وَزین
چون کلبه ای حکاکی امْ از سَرِ دلواپسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شَوی روشنْ زِ دل اکنونْ که شاید دلْ شَوَد اَفسوس
زِ عشقْ تو ای معشوقْ یارْ نگاهم میکُنی اَفسوس
م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توْ خواجه ی شیراز و دِلَت رامْ چو هِندو
بُتی شد زِ خالیْ تو نشستن چه خواهی
دلْ کوکبِ زَرّینْ ای شا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شورِ دل ها گر شَوَدْ جودی زِ عشق
خیزِش از عشقْ مَن شَوَم هَمراهِ تو
شَوَد شوریْ که با من شُدْ آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روز عشق استْ قاصِدَک از عشق
پیغام رِساندْ تو خاطِرْ زِ چه پریشان
درود و سلام است تو راْ عشقْ تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دل انگیز بهارْ آن رُخِ دِلبَندْ نشان ده
زِ سرما خبری نیستْ خوش باش خُداییْ
بَرگتْ جان بَخش و آر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صد بار حَذَر کردم و صد شد هِزارَم
چه بسیار دلت هر بارْ سروده مرا
با نَفَس از هوشْ تو هُشیار گرفتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مِهرْ زِ هر قافلهْ ای عشق!تاراجْ چرا!
آن چَشم که پَسَندیدْ پَسْ تاراجْ چرا!
هر چَشمْ نَخورَد چَشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشقه یاری شده امْ عاشق و دلدار
هشیارتر و بیدار هیهات از این دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر زرد پریشانْ جامه ی سَرسبز اِختِیارِ خودَش
اُمّید زِ عالَمِ بالا!در کِشاکِشِ آن قاصِدِ سَرسبز!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مَنَم مَجالِ زندگیْ آرمیدهْ زِ بالِ عشق
دیدن خواهم و بی دغدغهْ مالِ عشق
بیافرینیم دقایقیْ حُزنْ دی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قُربانِ زُلفِ پَریشانِ تو بَر آن جان نهادم
گَر هَر چه زیباستْ مَن از خویش نهادم
قُربانی شَوَد از ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلربایی میکنی با عشق،حواست کجاست!
خواستم اسپند تو را دود،چو نظرهاست
ز خاشاک،ایراد سخن ز مرا،تو ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا با عشق چو خواندی،همهمه ای،ایجاد شد
پنهان میان خود،عزلت من نیز،اینگونه آغاز شد
چیستی ز چرایی تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگریستم،رخ دلبند تو را،مهربان!تو ولی
نشکن،روی خوشی را،چو سپردم به دلت
گر چو شکستیم،از سرچشمه ی هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقت رخصت،دم به دم،عشق گفتن؛چه سود
|
|
|
|
|
سیاوش آزاد
به نام یگانه خدای هستی بخش
غلامرضا مهدوی (مهدوی)
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهروز عسکرزاده
سید هادی محمدی
نوید حمیدی فر 
آذر دخت 
مهدی بابایی راد 
المیرا قربانی 
محمد رضا خوشرو (مریخ) 
