حذر

صد بار حَذَر کردم و صد شد هِزارَم
چه بسیار دلت هر بارْ سروده مرا
با نَفَس از هوشْ تو هُشیار گرفتی
هر لحظه مرا عشقْ درمانْ نوشتی
گفتی نَفَسَت گر بِرَوَد هَمدَمِ تو چه!
غِفلَتِ تو چه! این سرودهْ بیاشوبْ
از آن روز عزیزتَرْ تَماشاگرِ این من
نوشتْ که جهان هست بیم تَری
مَنْ نَهَراسَمْ که از جوهَرِ پُر اَشکْ
باز نوشتم قَلَمیْ با عشق سُخَنیْ
گر خشک شدمْ عیبْ قَلَم نیست
کسی راْ شِناساندَنِ خود نیست 
رَنگِ چهره بیاشفتْ شایَدْ عشقْ
شَوَدْ دله پُر رنگْ هر جا نَفَسیْ
غریبانه زِ این خاکْ زده بَر خود
ناله و شیونْ آن اَشکْ هَمسَفَری
نَدانَمْ که چه پِندارْ بَرَم از خود
شایدْ گیاهی شَوَد از خاکْ رَمَقی
به رُخسارهْ چو بیاراید از اینْ مَنْ
چه ها گُفته دِلَشْ باز از این عشق