ایران دخت

ایران دخت

بر اَبر گیسوان تو باران کند دعا
شاید کمند زلف تو باشد گره کشا
چون شبنم سپیده دمانی که هر سحر
بر دیده گان خفته ی ما می دهی صفا
نوری که از شماتت دوران گذشته ای
تا روشنی به شام غریبان کنی عطا
ناجی به رنج شب پره از بند پیله ای
پروانه ای که از غم زندان شدی رها
آن غنچه ای که رنج شکفتن خریده ای
تا کهنه جامه های تحجر کنی قبا
نسلی که بند ریب و ریا را بریده ای
باشد که پیر عهد دورنگی کند حیا
جانا امید مانده به فردای بهتری
یک دل وطن برای شما می کند دعا

یاس ۱۴۰۴