دوشنبه ۱۲ خرداد
اشعار دفتر شعرِ دلنوشته شاعر راشد نصرت سراوان
|
|
|
|
تو چنان یار منیْ که دانمْ هر سرآغازِ منی
بر اساسِ دلمْ آشوبْ و اصرارْ و دِلبازِ منی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصدِ دل دارمْ لبخندیْ بِنِشانَمْ برایِ خدا
توبه نگویمْ غُصه نگویمْ هر چهْ مالِ خدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ضرر داشت دلمْ فرصتِ دیدارِ تو را!
مگرْ دلم بودْ شنیدنْ به آزارِ تو را!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلْ روایت میکُندْ از عشقی بی نظیر
واعظْ هر تعمل میکندْ این حُکمِ تیر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا از خودْ مَران هر شبْ تمامَش کن
دلی دارم زِ هر غصهْ بگوْ خیالَش کن
هر چه را جُستمْ به انکاری نف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دله منْ معشوقه تویی یارْ ای با وفا!
مگر شعر نگفتمْ که پیمودْ رَهَت را!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ی همه همراه و در این دلْ نامْ و نِشانَت
آغوش به کامَتْ عشقْ جهانْ آرام به نامَت
فرصَتِ با عشق شودْ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق یعنیْ پَرسه می زدْ تا پَرَستَد خالِقَش
یارْ آمَد گفتْ پس مُصَفّاستْ این خالِقَش
هر که از خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نَشکن آخَر خَنده ات راْ من گوش کن
تیز است بر لَبْ این حَرفَمْ گوش کن
پَسَندی که بِبَخشَندْ هر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه دلش ذوق کُنَد بیشْ عشقِ من است
نَپُرسیده هَمان استْ اَبَدَش تَصدیق کُنَم
هَمدَمِ عشق! مَنِ ع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو آن عاشقِ مَغرورْ فِکرِ تو مأمور
عشق بِیایَدْ ندیده گوییْ تو مأمور!
نَدانِسته زَبانْ عشقْ شِتا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تلاشم که دِلَمْ زور رِسَدْ زود رسد
عشق به وَقتَشْ دل نیزْ به وَقتَشْ
پس چه گویی!تو چنین زور به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهسته روان خواندم و بَر شد تو نامَت
در من عشق نشست چون تو خواندم
گشت صدایم به گلوْ باز چه توان گفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مَزاجِ دله مَنْ قَهّار مَشو ای عشق
که قَهرَتْ همه کاخ آرایَد و مَنِ دلسوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو ای راوی ز رؤیت آمدیْ عِشقَتْ بِگُستَر
مزاجِ عشقه تو میشوَد صُحبَتْ اما بِگُستَر
چو مَردُم از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر صباح از دل،آرام منم،خدایا! تو طلبیدی
یک روز دگر آیم و با عشق،اینگونه دچاری
ناچار ز نزدیکی تو،د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سراغ دلم،جهان همه گویا،مگر با تو نگفتم!
عزیزم،از هیاهوی تو،بر این دل،فریاد رسد
خدا،سوق دهد عشق،معن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا ز صبوری،غافل از خویش گذاشتی
ثمر بوده تو را،من هیچ،نظر مکن تو مرا
گر نظری هست،سوی توست،با دو چ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه حس عجیبیست ،ز عشقه تو پر بار
هر شاخه ز من افتاد،سمت تو هر بار
چیدی ز درخت منم،میوه ز من را
گفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاه به گاه،خمره ی ما؛افتاده بجا
ناکام جهان و،یاد تو؛اظهار بجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز بیماری،مترسان این مرا؛من عاشقم
|
|
|
|
|
شاهزاده خانوم
محمدرضا آزادبخت
محمد رضا خوشرو (مریخ)
زیباست 
