خمره ی دل

گاه به گاه، خمره ی ما؛ افتاده بجا
ناکام جهان و ،یاد تو ؛اظهار بجا
گویا ،که کسی نیست ، یار چنین
خویش فهمد و با دل، روزنه ی مهر
رحم کند، صحرا شود از او ؛برین 
که نمرد، گوشه ی پلکش؛ به خزان
 و پاییز نگشت، که برد؛ سبزی خلقت
به مدارا ،شده دلبر؛ که بهار می آید
از رنگ جهان ،رنگ خدا؛ باز بیاید
توبه ی دلها، به نصوحا شده؛ نزدیک
تسبیح دلان ،زمزمه ی چشم؛ بیاید
اندک، چو شمردیم، دل او؛ سوخت
به نشانش، قدم عشق؛ سپردیم
گفت: نغمه ی دیدار ،تو کجایی!
بلبل بشکفته، بگفتا: تو کجایی!
رخ، چو نمودش، که ببیند؛ خدایش
از سر مدهوش شدن ،به سازش
جبران جهان شد، که هر بار ؛بمیرد
بر غم خود، عشق خدا را؛ بیاراست
دلبند شد از عشق، دلش را؛ بیاراست