دلربا

دلربایی میکنی با عشق،حواست کجاست!
خواستم اسپند تو را دود،چو نظرهاست 
ز خاشاک،ایراد سخن  ز مرا،تو نگیری!
آن نیستم،ز دله خویش،تو باید دود کنی
جهان نه تبی،که هر جا،ماندن غم شد
دعا گوی،تو چنان گوی ز دل،دود کند
اسپند چنین است،نه آن رفتار جهان را
که از خلق برآید و با مشغله ی ذهن،بیاید
دائم تو چنین گویی و معشوق،خویش نشانه
نداند به خود گویی و نه فریاد،معشوق نشانه
دلبند من است،چه کلامی،تشویش کنم او را
هر جای دلم او،چه رنجش،این خود خود را
دکلمه گوی است و از وصف حضورش
برانگیخته مرا طبع،این شعر،سرورش
اخم ندارد،مملو اخم است،شکوهش
در پس اخمش،یکهو،لبخند ملیحش
گفتم:تو چگونه،آنقدر تو زیبا،بفریبی!
گفت:ز اعصاب تو جویا،عکس تو جویا
بغض گرفتم،تا به سرش،آزار نیاید
از حرف خودش این بار،کوتاه بیاید
گفتم عزیزم:تو بزرگوار،تو ببخشای
هر گونه سخن را،که هر بار،تو بخشای
سخاوت شده آری،چه کنم،سطح تو گردم
که به یک خط،به دستت،انصاف،تو بخشم
خدا گفت:هر چه در این عشق،اینگونه ببخشید
مال هم هستید و در یک راه،جاودانه،ببخشید
نسبت عشق چنین است،هر بار ببخشید
شخصی نشود کم،چون با خویش،ببخشید