رُخِ دِلبَند

 

ای دل انگیز بهارْ آن رُخِ دِلبَندْ نشان ده
زِ سرما خبری نیستْ خوش باش خُداییْ
بَرگتْ جان بَخش و آری تو خودت باش
از ریشه و بنیاد بخواهْ جانانه جهان را
رسم است که عاشقْ در طولِ حَیاتَش 
ببخشد به عشقْ چنین شرحْ خودش را
مَنْ عشقم بَرایَتْ هدیه ی عشق بِفَرما!
نه از جِنسِ طَلایَمْ نه ساخته بَشَرها
چیست تو نَظَر ای عشق!تَفَکُّر بِفَرما!
دل شده بیداد و تو از عشق خَبَرْ هاْ!
شَرَر میکِشَم از توْ  همه گوش کنند
دلم با تو نَسوزَدْ شَرَرَت همه سوزَد
وای از این عشقْ شُعله دهد دست 
گر سوختْ چه بهشتیْ آه زِ دَستَش
مَنْ چو بوستان نِگاهَتْ تو جَمالَتْ 
حیف است همه عمرْ او نِگاهَشْ
نِگاهَم نَکُنیْ آب حیات هَمْ بَرایَتْ
ولی هر چه بِگُفتَمْ دوستت دارم 
عاشِقَمْ  با هر چه توان هست
مَن به دِلَتْ بازگو کنم از عشق 
وای به حالتْ آسان نَشُدَم عاشق
میزنم آخر تو را عِشقَم فَدایَت

​​​