يکشنبه ۱۱ خرداد
اشعار دفتر شعرِ هیچ نامه شاعر علی پورزارع هیچ
|
|
|
|
«پری»
پسرکی رنج‌دیده،
در کوچه نشسته.
تنها و سرخورده.
پیرزنی مهربان،
به زیبایی طاووس،
به ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«شوریدگی»
در این شام تار،
در پشت پنجره نور،
که باد از میان شاخه‌های بید می‌گذرد
و آه تو را به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوروز، نماد جاودانِ نو شدن و ازسرگیری جوانیِ جهان کهن است، یادگار جمشید خردمند پدر ایرانیان، این آیی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«سوگ»
نکند که ما اضافات دنیاییم،
که این‌گونه خار و خفیف،
در به در،
به دنبال یک لحظه آرامشیم.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«سپید»
تو خروش آبشاری،
که از بلندای سنگ‌ها می‌گریزد،
عاشقانه بر زمین میریزد،
تا آبی شود زلال.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«رقص برف و آتش»
برف می‌بارد،
آرام و بی‌صدا،
مثل شکوفه‌های سفید بهاری،
که از آسمان آبی،
تا به
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«تاسیان»
شرم،
و تو چه دانی که شرم چیست؛
آنگاه که قامتت را خمیده،
سر بر گریبان داری.
غم،
و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«شکوفه‌های خیال»
آوای جغدی،
در هم شکست
سکوت شب را.
غم،
غریبه‌ای آشنا،
در کوچه‌های بی‌انتها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«پگاه»
زمستان،
با تمام سردی‌اش،
همه‌ی تاریکی اش،
ابرهای سیاهش،
با برف و بارانش،
باد و بورانش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«نیوشا»
روحم می‌سوزد،
مانند رقص شیره انجیر،
بر پوست تن.
در رگ‌هایم جاری است،
شراره‌های آتش.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«دیو»
مردی فریاد کشید،
صدایش در حیاط خانه پیچید،
گنجشک پرید،
شادی پر کشید.
پسرک تنها لرزید،
تر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«وهیشته»
ای زیباترین آفریده هستی،
ای فرجود دادار،
شیرین‌ترین کام گیتی،
تو آمدی،
در اوج ناامید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«آخرین بلوط»
ظهر است و هوا آفتابی،
ظهر تابستانی گرم و خشک.
بادی سوزنده و سوزان
لابه‌لای شا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دوردست جنگل،
مهتاب با لبخندی بر لب،
به تماشای زمین نشسته.
شبنم زیبا،
دلبرانه،
بر گلبرگ‌ها آر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«نغمه‌ی زندگی»
می‌شنوی!
صدای باد میان شاخه‌های درختان را،
صدای آواز جیرجیرک‌های عاشق را،
که سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«مزرعه‌ی متروکه»
سگی را دیدم عوعو کنان،
از جمعی گریزان،
رو به سوی تاریکی بود روان،
دوان دوان.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«شعله‌ی آرزو»
من در این باغ پر هیاهو،
میان هلهله‌ی سار و پرستو،
روحم می‌کند پرواز،
تا بلندای ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«آتش خیال»
از نخستین نگاه،
نخستین دیدار،
می‌دانستم،
که جادوی چشمانت،
مرا دربند خود می‌کشد.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خلوت شب،
سرمست، مدهوش،
مهمان خیالات خود بودم،
بوی شب‌بو فضای خانه را پر کرده بود.
صدایی آشنای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
«حنین»
در شب سرد،
بی تو،
تنها،
برهنه پای،
ژنده، ژولیده،
پرسه‌های بی‌پایان.
در دل خود زمزمه می
|
|
|
|
|
محمد رضا خوشرو (مریخ)
محمدرضا آزادبخت
ابراهیم کریمی (ایبو)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
امیر وحدتی یگانه
