جمعه ۲۲ فروردين
اشعار دفتر شعرِ برآمدی از دل ۲ شاعر کبری قرباغی (کوثر)
|
|
|
|
میهن ای آرام جان بختت فروزان و بلند
از زمین و آسمانت دور بادا هر گزند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همایون و گرامی باد و بهـروز
فروزان جشنِ دیرینه ی نوروز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو او بیند مرا و من نبینم روی ماهش
دلم می‌گیرد آخر تا به کی دوری کنم سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرایِ مِهروَرزان تا ابد جاوید و سرسـبز
نگاهِ هر بداندیشی به دور از نقشِ این مرز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی از حدِ خودِش بگذره درد
جاری میشه رویِ گونه اشکِ سرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه صورت حاکی از انسان و سیرت خویِ حیوان
تا ابـد چـشـم و دلـش پُـرآز و سـیـری نـاپـذیـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وجود خویشتن میگیرم از آن ناسپاسی
که هارش کرده همراهی و لطف بیشمارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیشمار از نیش این دوره زمانه خسته ایم
محض زخم کاری اش دل را به عزلت بسته ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جواب نیک و بد با کائنات است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این دنیایِ فانی چون اسیرم
فـراقِ نـاگـوارت کـرده پـیـرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با خـرَد رویـی گشـاده دارد و اندیـشـه نـاب
همنشینی اش رهایـت می کند از هر عتاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـو را در قامـتِ یلـدایِ زیبـا
تمـاشـا می کنـم فردایِ زیبـا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
الـهـی بـاقـیِ عـمــرم مـبــادا
به دست ناکسان دردم مـداوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سقـفِ آمـالـم فـرو می ریـزد از بـی یاوری
چون فراقت پایه های این ستون را زد تبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـایـد کـه شکوفـا شـود اندیـشـه ی پویـا
تا حق بتراود که عبث خار و خزان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دیارِ روبهان چون گرگِ بالان دیده باش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر نباشد مادر از کردارِ تو راضی پسر
رو تمنایِ بهشت از دل برون کن خیره سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر قلبی به دور از کینه و آسوده می خواهی
بپرهیز از ریا و هـر چـه ترفـنـدِ زیانبـار اسـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاه فکرم می شود مشغـولِ یک تقدیـرِ سخت
تار و پـودِم را به درد آرد هـمیـن تدبـیـرِ سخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم پاییز می‌خواهد فراوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی ثمر کردم درخت عمر را با دست خویش
چون درختی پر ثمر دیدم غمین از بار بیش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی ثمر کردم درختِ عمر را با دستِ خویش
چون درختی پُر ثمر دیدم غمین از بارِ بیش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اهل بند و قیچی ی خیاط این دوران نشو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درآخر نیش خود زد مار موذی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دیارِ مِی پرستان حرفِ حق یک بندگی است
آنکه مِی سَر میکِشد قاعده اش پوشیده نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرد کفش مادرم بر زخم پیکر مرهم است
سایه اش تاج سر و پالایش دل از غم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستِ عالم کوته از بی مهری و هر چه جفا است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دربندِ خویش بودم فارق ز‌ِعشق و مستی
ناگه تو آمدی و دنیایِ من گسستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام ای مهربان یاری که دردم را دوایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنازم بر امیدیه دیارم
گرامی مردمانش افتخارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم اگر هر شب به من سر می زند
بهرِ نابودیِ دل در می زند
|
|
|
|
|
سیاوش آزاد
شاهزاده خانوم
به نام یگانه خدای هستی بخش
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
محسن گودرزی 
