شنبه ۱ دی
اشعار دفتر شعرِ برآمدی از دل ۲ شاعر کبری قرباغی (کوثر)
|
|
|
|
الـهـی بـاقـیِ عـمــرم مـبــادا
به دست ناکسان دردم مـداوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سقـفِ آمـالـم فـرو می ریـزد از بـی یاوری
چون فراقت پایه های این ستون را زد تبر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـایـد کـه شکوفـا شـود اندیـشـه ی پویـا
تا حق بتراود که عبث خار و خزان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دیارِ روبهان چون گرگِ بالان دیده باش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر نباشد مادر از کردارِ تو راضی پسر
رو تمنایِ بهشت از دل برون کن خیره سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر قلبی به دور از کینه و آسوده می خواهی
بپرهیز از ریا و هـر چـه ترفـنـدِ زیانبـار اسـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاه فکرم می شود مشغـولِ یک تقدیـرِ سخت
تار و پـودِم را به درد آرد هـمیـن تدبـیـرِ سخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم پاییز می‌خواهد فراوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی ثمر کردم درخت عمر را با دست خویش
چون درختی پر ثمر دیدم غمین از بار بیش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی ثمر کردم درختِ عمر را با دستِ خویش
چون درختی پُر ثمر دیدم غمین از بارِ بیش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اهل بند و قیچی ی خیاط این دوران نشو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درآخر نیش خود زد مار موذی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در دیارِ مِی پرستان حرفِ حق یک بندگی است
آنکه مِی سَر میکِشد قاعده اش پوشیده نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرد کفش مادرم بر زخم پیکر مرهم است
سایه اش تاج سر و پالایش دل از غم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستِ عالم کوته از بی مهری و هر چه جفا است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دربندِ خویش بودم فارق ز‌ِعشق و مستی
ناگه تو آمدی و دنیایِ من گسستی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سلام ای مهربان یاری که دردم را دوایی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنازم بر امیدیه دیارم
گرامی مردمانش افتخارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم اگر هر شب به من سر می زند
بهرِ نابودیِ دل در می زند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشا موسم نوروز که فرخنده و باقی است
|
|
|
|
|
علی نظری سرمازه
مهرداد مانا
محمد شریف صادقی
وحید سلیمی بنی
محمدرضا آزادبخت 
داود داروغه 
