غم نخور
میهن ای آرامِ جان بختت فروزان و بلند
از زمین و آسمانت دور بادا هر گزند
گر چه دریایَت گل آلود از هجومِ باد و بوران
در بهاری صاف و یکدستش کند آهنگِ باران
غم نخور جان کشتیِ ما بادبانش فاخر است
ناخدامان ریشه داری آب باز و ماهر است
وصله های پیکرت را بوسه باران می کند
باغِ خشکِ آرزویت را گلستان می کند
___________________________________________________________
ما دلشکستگانی بی باک و برقراریم
پایانِ هر خزانی خواهانِ یک بهاریم
در امتداد نور از ظلمت نمی هراسیم
استادِ کیش و مات و سلطانِ حق شناسیم
___________________________________________________________
دلم را می شکافد هر حدیثِ نابجایی
زبان بندآمد از پاسخ به هر با ادعایی
نگاهم را غُبارِ بی مَرامی تار کرده
غرورم را شکست و بغضِ سرد انبار کرده
گلو خشکیده در تأکید کذبِ دلفریبان
سفرها طی نمودم دِشنه خوردم از رقیبان
همان یاری که با من هم قسم شد تا نهایت
عَناد و مَکرِ بیشش وی رسانْد اکنون به غایت
بترس از یال و کوپال مَجاز و بی ثباتَت
که دستَت را زَنَد پس تا بیفتی بر شماتَت
کبری قرباغی(کوثر)
زنده باد ایران