سوگ ستاره

 

تاریخِ اِنقِضای  دلت را شُماره کُن  
بعد از شُماره ، سَنگِ خودت را قَواره کُن  
یک تِکِه از زمین خدا را اِجاره کُن 
قَبری بِکَن و روحِ خودت تِکهِ پاره کُن  
جایت اَگر نَشد. گِلِه از هَر جِداره کُن 
بر خاک قَبرِ حامِلِه از خود نِظاره کُن
یک مُشت خاک مَزرَعِه بر آن عُصاره کُن
در آن رَحِم بِخابُ و لَحَد را مُناره کُن 
از لای ان لَحَد به خُدایت اِشاره کُن 
اَشهَد که شُد تمام نِگاهی دوباره کُن 
در آسمان ، ستاره نداری ،بیان من؟
در سوگ این مُصیبَتِ خود سوگواره کُن