جمعه ۲۷ تير
اشعار دفتر شعرِ گیتار بی تار شاعر یزدان ماماهانی
|
|
|
|
تـشـنـه و سـیـرابِ سَـرابـم ، کــویــر !
پــایِ رســیــدن ، نــرســیــدم ؛ بَــسِــه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنـد عـنـوان پـر سـوگی به دنـبال ..
" شِـنـو غـمـواژگــان سیـنـزده دال "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلـخـوش دگر کـسی نـیستـش ز تـو !!
مـانـدم ؛ بــرای چـه مـانـده‌ای ؛ سـتــم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جــوهــرِ کــج فــهــم را بـشـنـاس پـایِ گـفـتـگـو :
او تـفنـگ برداشت نماید ، دَم ز مـوشـک مـی‌زنـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تکان خورد کودکی با جـغجغـه با دغدغـه ، پیری!
وزین ذهن در شگفتست‌وپریشان می‌شود؛ گاهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ظلم " هرلحظه به یک پاشنه نمی‌چرخد در "
جـای بــاز مـی‌کــنــد و هــرز شــود لـولایــت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـشـود چـشم چـاکـرای ذهنـم ، بدیـدم :
" جـهان را چو سـطل و نـهان را زبـالـه "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او " کــبـاب " مـی‌خــورد !!
مـن " کـبـاب " مـی‌شـدم ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از اینکه درک کردم
و درک نــشـــدم ؛؛
درد مـی‌کــشــم ..!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درودِ جاویـد و پایـه بر کسی که دلبنـدِ میهن است
بگیرمش از شـرف طلا هر آنکه فرزنـدِ میهن است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ضجّـه‌ام را کـوه شنیـد ، پـژواک داد :
" آه‌درد " و " واه درد " و " وای درد "
نـازنـیـن عـمـرم نـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
─┅═༅𖣔📖𖣔༅═┅─
فــضـای سـبــز بــودم ، بـچـه تُـخـسـی :
بــدیـدم سـمـت گـربـه سـنــگ مـیـــزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یکی در وصف عشـق ، سر داد چکامـه
یـکـی هــم بــهــر یــارش داده ،، نــامـه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـاهـی درمـانـگـران ؛ بـیـمـارانِ
" خـودبـین و مـنیّـت هـستنـد "
اغـلــب پـزشـکـهـای کـشـورم ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـی‌دانـیـــد درد چـیـسـت ؟
درد یـعنـی در کـنــار مـوتــل قـو
بــایـسـتــی و عـکـس یـادگــاری
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پــرســیـــده مــلال و پــاســخــش دادم زار :
دلـخـوش به چـه هـستی ؟ بـه مـلال بـسیـار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیـکتـه به غلـط شـد مَـثَلـی ، بـاید گـفت :
" شاهـنامه مـزاج پارسـیان خوش باشد "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
" مـسیـر روزگار ما خـلاف دلـخـوشـی گذشـت "
بِـدَر بـگـردد ایـن خِـلـل ؛ بـه درد مـا نـمـی‌خــورد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنـجـا کـه سـکـوت ، رقّـاص لـبـهـاســت !
آهــنـگ و ســرود رقــص بـی‌ســاز گــردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـه طــرز فــجـیـعـی ؛ خــرابــم بــکـردند
مــلامــت شـنـیــدم ! شــمـاتـت نــکــردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شهر به شهر و کو به کو و راه به راه و مو به مو :
مـا کـه گـشتـیـم و نـجـستـیـم آدمـیـزادی ؛ نـگـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـصـویــر آدمــی را ؛ کــردم چــنـیــن نــگـارش :
" رُخ از بـرون پـریـرو ؛ دیـو از درون کـشیـدم "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دژخـیــم مــنـشـی ؛؛ آیِــنِــۀ عـبــرت و پـنــد اســت
ای کاش نـگـریـسـت و تِــمِ " آدم شـدن " آمـو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تنـد و شـتاب چو بـرق و بـاد ؛ پـیشـاپیـش
بــاز گــاه شــمــار مــژده بــداد ؛ پـیشـاپـیـش
بـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حـکـایـت کــنــم ؛؛ بــود یـکـی را پــدر ..
از آن مــانــده مــیــراث یـگــانــه پـســر
....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سـخـن هــر قـدر زیـبـا هــم کـه بـاشــد :
مـهـم کـردار و سـرسـخـتانـه ؛ شـک کـن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز می‌آیـد ، بلی ؛ سر می‌کـنی بی من ولـی :
" امـروز یـادم کن که فـردا نـیستـم ، یـادم کـنی "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می‌تـوان بـا سیـم و زر حـتّی شـرافـت را خـریـد
"اسم و رسم بـرهم زدن هم مادی و مالی شـده"
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پـشت در ، ناآشِـنایـی‌ست بـاز کن !
غـصٌـه ؛ " یـزدان ماماهانـی " مـنـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالِ من حالت محکومیت محکومی‌ست :
رأی صـادر شده از سـوی قـضات اعدامش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کـاش زنـدگانی فتـوکـپـی بـداشت
روزهای خـوش رفتـه کـپی می‌شدنـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه نرخ و سود نیرنگ و سیاست رفتـه بالا
هر آنچه قـیمـت انـسان باشـد ؛ ما نـداریـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سـهـم مـن و سـهـم تـو از ایـن جـهان :
شـیـون و تنـهایـی و درمـانـدگـی‌سـت
" زنـدگـیِ" مــا بـگـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون خودروی نـیسانـم و بار یَـدکـم " رنـج "
هــردم کِــشَـم هــمــراه خـودم بـار یـدک را ..
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنــکـس کــه لـبـاس ادعــا را پــوشــیــد :
مـادام ز نــکـرده‌هـای خــود ، لاف مـی‌زد !!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تــن و کـالـبــدم را عـمـیـقـاً شـکافــتـم
کـسـی جـز خـودم را درونـم نـیـافـتـم
ز مـن روی بِـگَـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نـمـی‌شـود ایـن غـم و سـوگ انـگار تـمـام !
از این مـلالِ بـد سـریـش ؛ بـایـد گـریـسـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـگْــذار ؛ گــذر چـشــمِ رهـی ، اُفـتَـد بـر :
" چــار راهِ خـیـابـان نـگاهـت ؛ جـز مــن "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاشکی انسانیت لـوح و تقدیـرنـامه داشت
بهر کس مـیشـد نصیب اهل زورگویی نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـرکـسـی را طبـق مـعـیارش بـسنـج
زیـر بـنـایی را ؛ ز مــعـمـارش بـسنـج
موش را در فاضـلاب است ؛ ج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خنـدهٔ تلخ من تو خـواهـی فـهمیـد :
سـازمـان حقـوق بشـری ، جـوک باشـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـر دامــن گـل ، طـرح تِــمِ خــار زدنــد
بــر چـوبـۀ تــرس ، امــیـد را دار زدنـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر" شرافت " نوعروس و " راستی " داماد بود:
" آدمیّـت " زاده می‌شـد حـاصل از ایـن ازدواج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمـان ؛ ای کـاش راه بـازگـشـت داشــت ..
به دورانـی کـه خـوش بـودیـم ، بـرگـشـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از دشمنان بیمی نبود از دوست باید باک داشت
از ظاهر خوش‌چهره‌ای که باطن ترسـناک داشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پـمــپـاژ خـون ، تـنـهـا کــارِ دل نـبـاشــد ..
تـا دلـکـشـی دیـد و کـرد آغـاز بـه تـپیـدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـا زمـانـی بـدهــد کـوسـه دمـادم جـولان :
تُـنـگ دریــای قـشـنـگـیـسـت بــرای مـاهـی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـلـی خـوش رایـحـه در گُلـسَـرای زنـدگی بـودم
گـلابـم را گـرفتنـد و زدودنـد رنـگ و بـوی خـود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بــس گـفـتـۀ بـد گـفـتـه شـده دربــارم :
" زین پس خودم را به خودم بـسپارم "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جـهـانِ ســازگــر و نــاســازگــاریـسـت ..
یـکی را نـاز بـخـشیـد وان یـکی تـاخـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمــد نـدایــی از لــب گــوری شــنــیــدم :
گر آتـشـم بـاشـی ، شـوی خـاکـستـر خـاک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شـمـشـیــر زبـانــم ؛ لــبــۀ تــیـز دارد ..
خواهی نَـبُـرَد بـکش کـنار ، رُک هستـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پـرده‌ایسـت حـائـل مـیان سلطـه و مـردم ولـی :
واقـعیّـت گفت : پـشتـش ؛ ماجـرایی دیـگرسـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـکش مـردی کـنار پـنجـره ، ایسـتاده غمـبـاد :
تــمـاشـای غـروب سـوخـتــهٔ آدیـنــه ؛ نـقــاش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انـدوه مـن دهـان نـخـورده آشی‌‌ام :
دنـبـال بِــبَــنــد و بـگـیــر ؛ آمــدی !!
آفـتـاب خـزانـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـویـنـد ؛ کـه روزی آورنـدسـت ، مـهـمـان
اندوه که مهمان منست ، تکلیف چیست؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـن ؛ بـوتــهٔ آفــتـاب زدهٔ بـی‌بـرگـم
دیــوار فــرو ریخـتــه‌ای از اَرگــم ..
کشتـه شده زندگان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـن هـمان بـازیـگـرم وقـتـی نـبـود :
نـقـش خـوب در سـینـمـای زنـدگیـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جان‌زخمی و تن‌خط‌خطی و دل‌خونین :
" بـا درد قــرارداد جــهـانـی بـسـتـیــم "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آگاه نـشـد هـیـچـکـس از حــال پـریـشــم ..!
در گـور تـنـم دفـن و کـنـون مـردهٔ خـویـشـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اینکه دوراندیش نبودیـم جای هیچ تردید نیست
( زخم امروز نیشتر از فردای بی‌تسکین ماست )
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ایـن دنـیـای پـُر جـرم و تـوحّـش
نـمـانـده ذرّه مـثـقـالــی دلِ خــوش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سـاعـت هم با دغـدغـه می‌گـذشـت و شـهـر :
وقتی درهـم برهَـمَـست ؛ از چه بایـد گفـت ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پُـک مـیـزدم و شـعــر سـرازیـر مـیشـد
" بـا هـر نـخ سـیـگار ؛ سـرودم بـیتـی "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روده بـرهـم بـخـورد ، مـعـده بـهم میـریـزد
نشـت دارد به گـمان خـون جگر ؛ مـشکوکم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاوه گویان دگر حرف نبافید بس است
این همه پشت سر خلق خدا انگ نزنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن سـوی خـطّ مـرزی ، هـرگـز نبـوده دشمـن
در خـانـه کـرده لانـه جـرثـومـه‌هـای افـسـاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ارغـوان بــودم ؛؛ کـویـر زاده بـه امـّـیـد ســراب
پای تصویری که واهی بوده ، خشکیدم ؛ چرا ؟
آتـشـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنویس قلم گورست دنیا و خوشیهایش
آرامش ما را ظلم تبدیل عزا کردش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنـقــدر پـریـشـان و مـلــول و خـسـتـم
" یک ثـانیـه دنبـال دلِ خـوش هستـم "
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هم خوبـم و هم بد ، بد و خـوبی ز من آمـوز
یک عـبـرت و صـد پـنــد ادیـبـانـه ؛ منـم مـن
گـاهـی تـِـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چـو حجـم کـوه ؛ بسا خوبی رسـانـدم
بـه قـدر کـاه ؛ ز مـن سـر زد خـطـایـی
توجـه سوی کاه جلب گشت ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـفاوت نـیسـت مـیان بی‌تـفاوت با مـترسـک !
من از آن بی‌خـیال شِـبـه مـانکـن ، می‌هراسـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دوست بر دشمنـت متّـکـی بـمان
هـرگـز با آشـنـا ، هـمـسفـر نـبـاش ..
بــیـهـوده راه نــرو ؛ ردّ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گــورکَــن و دفــن دلــخـوشــی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمق شرم و ته ننگ و بُـن خواریست بسـی :
پـادو گـردیـدن و بـرده شـدن ظلـم ؛ کـسی !
نسل ما سوخت و شـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد یعنی آسمان فریادمان را نشنود
درد یعنی گیج ماندن داخل چرخِ فلک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـنـم دشـتـبـان تـنـهـایـی و دهـقـان مـکافـاتـم ..!
" فـقـط از گُلـسـرای زنـدگانـی خـار مـی‌چـیـن
|
|
|
|
|
| مجموع ۲۰۹ پست فعال در ۳ صفحه |
علی نظری سرمازه
محمد رضا خوشرو (مریخ)
و اما نظر هوش مصنوعی د
مهدي حسنلو
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
محمد گلی ایوری 
عباس ابراهیمی رستاقی 
