دوشنبه ۸ خرداد
اشعار دفتر شعرِ گیتار بی تار شاعر یزدان ماماهانی
|
|
از دشمنان بیمی نبود از دوست باید باک داشت
از ظاهر خوشچهرهای که باطن ترسـناک داشت
|
|
|
|
|
پـمــپـاژ خـون ، تـنـهـا کــارِ دل نـبـاشــد ..
تـا دلـکـشـی دیـد و کـرد آغـاز بـه تـپیـدن
|
|
|
|
|
تـا زمـانـی بـدهــد کـوسـه دمـادم جـولان :
تُـنـگ دریــای قـشـنـگـیـسـت بــرای مـاهـی
|
|
|
|
|
گـلـی خـوش رایـحـه در گُلـسَـرای زنـدگی بـودم
گـلابـم را گـرفتنـد و زدودنـد رنـگ و بـوی خـود
|
|
|
|
|
بــس گـفـتـۀ بـد گـفـتـه شـده دربــارم :
" زین پس خودم را به خودم بـسپارم "
|
|
|
|
|
جـهـانِ ســازگــر و نــاســازگــاریـسـت ..
یـکی را نـاز بـخـشیـد وان یـکی تـاخـت
|
|
|
|
|
آمــد نـدایــی از لــب گــوری شــنــیــدم :
گر آتـشـم بـاشـی ، شـوی خـاکـستـر خـاک
|
|
|
|
|
شـمـشـیــر زبـانــم ؛ لــبــۀ تــیـز دارد ..
خواهی نَـبُـرَد بـکش کـنار ، رُک هستـم
|
|
|
|
|
پـردهایسـت حـائـل مـیان سلطـه و مـردم ولـی :
واقـعیّـت گفت : پـشتـش ؛ ماجـرایی دیـگرسـت
|
|
|
|
|
بـکش مـردی کـنار پـنجـره ، ایسـتاده غمـبـاد :
تــمـاشـای غـروب سـوخـتــهٔ آدیـنــه ؛ نـقــاش
|
|
|
|
|
انـدوه مـن دهـان نـخـورده آشیام :
دنـبـال بِــبَــنــد و بـگـیــر ؛ آمــدی !!
آفـتـاب خـزانـم
|
|
|
|
|
گـویـنـد ؛ کـه روزی آورنـدسـت ، مـهـمـان
اندوه که مهمان منست ، تکلیف چیست؟
|
|
|
|
|
مـن ؛ بـوتــهٔ آفــتـاب زدهٔ بـیبـرگـم
دیــوار فــرو ریخـتــهای از اَرگــم ..
کشتـه شده زندگان
|
|
|
|
|
مـن هـمان بـازیـگـرم وقـتـی نـبـود :
نـقـش خـوب در سـینـمـای زنـدگیـم
|
|
|
|
|
جانزخمی و تنخطخطی و دلخونین :
" بـا درد قــرارداد جــهـانـی بـسـتـیــم "
|
|
|
|
|
آگاه نـشـد هـیـچـکـس از حــال پـریـشــم ..!
در گـور تـنـم دفـن و کـنـون مـردهٔ خـویـشـم
|
|
|
|
|
اینکه دوراندیش نبودیـم جای هیچ تردید نیست
( زخم امروز نیشتر از فردای بیتسکین ماست )
|
|
|
|
|
در ایـن دنـیـای پـُر جـرم و تـوحّـش
نـمـانـده ذرّه مـثـقـالــی دلِ خــوش
|
|
|
|
|
سـاعـت هم با دغـدغـه میگـذشـت و شـهـر :
وقتی درهـم برهَـمَـست ؛ از چه بایـد گفـت ؟
|
|
|
|
|
پُـک مـیـزدم و شـعــر سـرازیـر مـیشـد
" بـا هـر نـخ سـیـگار ؛ سـرودم بـیتـی "
|
|
|
|
|
روده بـرهـم بـخـورد ، مـعـده بـهم میـریـزد
نشـت دارد به گـمان خـون جگر ؛ مـشکوکم
|
|
|
|
|
یاوه گویان دگر حرف نبافید بس است
این همه پشت سر خلق خدا انگ نزنید
|
|
|
|
|
آن سـوی خـطّ مـرزی ، هـرگـز نبـوده دشمـن
در خـانـه کـرده لانـه جـرثـومـههـای افـسـاد
|
|
|
|
|
ارغـوان بــودم ؛؛ کـویـر زاده بـه امـّـیـد ســراب
پای تصویری که واهی بوده ، خشکیدم ؛ چرا ؟
آتـشـ
|
|
|
|
|
بنویس قلم گورست دنیا و خوشیهایش
آرامش ما را ظلم تبدیل عزا کردش
|
|
|
|
|
آنـقــدر پـریـشـان و مـلــول و خـسـتـم
" یک ثـانیـه دنبـال دلِ خـوش هستـم "
|
|
|
|
|
هم خوبـم و هم بد ، بد و خـوبی ز من آمـوز
یک عـبـرت و صـد پـنــد ادیـبـانـه ؛ منـم مـن
گـاهـی تـِـم
|
|
|
|
|
چـو حجـم کـوه ؛ بسا خوبی رسـانـدم
بـه قـدر کـاه ؛ ز مـن سـر زد خـطـایـی
توجـه سوی کاه جلب گشت ،
|
|
|
|
|
تـفاوت نـیسـت مـیان بیتـفاوت با مـترسـک !
من از آن بیخـیال شِـبـه مـانکـن ، میهراسـم
|
|
|
|
|
ای دوست بر دشمنـت متّـکـی بـمان
هـرگـز با آشـنـا ، هـمـسفـر نـبـاش ..
بــیـهـوده راه نــرو ؛ ردّ
|
|
|
|
|
گــورکَــن و دفــن دلــخـوشــی
|
|
|
|
|
عمق شرم و ته ننگ و بُـن خواریست بسـی :
پـادو گـردیـدن و بـرده شـدن ظلـم ؛ کـسی !
نسل ما سوخت و شـد
|
|
|
|
|
درد یعنی آسمان فریادمان را نشنود
درد یعنی گیج ماندن داخل چرخِ فلک
|
|
|
|
|
مـنـم دشـتـبـان تـنـهـایـی و دهـقـان مـکافـاتـم ..!
" فـقـط از گُلـسـرای زنـدگانـی خـار مـیچـیـن
|
|
|
|
|
سـرنوشت ؛ آغـاز تلـخ گـریههاست
در نـهـایـت اشـکریـزان مـیرویـم
فاجعـه آنجاست نمنم بعـد مـرگ
|
|
|
|
|
مـده آب ، درخــتـان بـیــریـشــه را
مشـوسنگ،شِکانبیغرض شیشهرا
بـده نان ولـی نـه بـه دنـدان ش
|
|
|
|
|
آنقـدر مارا به هر سویی رانـده ، روزگار :
شـاعـر تـردیـد نـدارد ؛ راننـده مـیشـود
|
|
|
|
|
چه تریـاک و شیشـه چه گـرد و غـبار
( فـلـج مـیکـنـد ، چـرخـهٔ اقـتصـاد )
|
|
|
|
|
" حادتر از بمب اَتـم ، دشمنیست
کاشـف هردوست بشـر ؛ روزگار "
" زور و زن و زر " هدف آدمیست
با
|
|
|
|
|
عـمـری که تـباه شـد ؛ بـه چـکار میآیـد ؟
بـختـی کـه سیاه شد ؛ به چکار میآیـد ؟
یزدان_ماماهانی
|
|
|
|
|
نوعی سـراب است آرزو ؛ نقش بر آب است آرزو
تصویـر قـاب است آرزو ؛ هربـار نصیب ما شـده
بـازار جانـس
|
|
|
|
|
از قـاعـدهٔ شــادی و غــم ، فـهـمـیــدم :
درباغ گُلـست و خاروخس هم پیداست
|
|
|
|
|
هـرگـز نـتــوان صـلـح کـنیـم بـا دنـیـا ..!
"وقتی خودمان با خودمان جنگ داریم"
|
|
|
|
|
دگــر گـلّـهٔ گــرگـی نـمـانْـد بـاقـی ..!!
نفس بـریـده تـسلیـم شـغال ؛ مائیـم
|
|
|
|
|
دوستی را دهخـدا تبییـن کن زیـن پس چنیـن :
نارفیقـی با رفیـق بنـشسـت و با بیگانـه ساخت
مـرد مـیپ
|
|
|
|
|
بیایید شیر باشیم و بتازیم :
بگیریم حق به جانب بار دیگر
|
|
|
|
|
گـاه از سـر تنـهایـی و سـوگ بـسـیار :
دل با غم و غم با دل و هردو غمخوار
|
|
|
|
|
مردباشوبکوبمشت بهرخ نامردی
گرگ باش و رها ، تن مده بر قلّاده
|
|
|
|
|
زنجیر ؛ گسسته جـوش نمیخورد دیگر
ما را ز طـوقِ ننـگ ســوا کنیـد ممنـون
باید ستمـجو لُنـگ به پـای
|
|
|
|
|
از درون خورده و از بیرون مردهایم
از درون آشفته از بیرون افسردهایم
خستهایم و شکستهایم و گسست
|
|
|
|
|
حقیرانی تحقیر حقارت محضند
ولی حقیری چو من حقیر معرفت
عمر جوان میگذرد امّا به اتلاف
ما در جوانی
|
|
|
|
|
جـهـان دوّار بـیـدادسـت و گـردانـنـده بیـدادگـر ..
عـلیـه جـبـر و اسـتبـداد رُک و بیبـاک مـیجـنگم
|
|
|
|
|
سـوخـتـم ؛ نَمنَم کسی یـادم نکـرد
روزگــار لــعـنـتــی ، شــادم نـکــرد
مـعـرکـه بـرپاسـت ؛ امّ
|
|
|
|
|
در دفتـر و دیـوانِ مـجمـوع چشم :
چـکامـهٔ اشـک را گریان میخوانـدم
ریسه نشو دنبال من اندوه ؛ چون
|
|
|
|
|
ما درختان سوختهٔ جنگل سوخته
یکی شدیم با خارهای آتش پرست
نه انکار میتوان کرد نه حاشا
لقمهٔ زبا
|
|
|
|
|
شـیـری سـر کـفـتـار که تـاج بـگـذارد
روبــاه ز گــرگ ؛؛ تـوقّـع بـاج دارد !!
اینجاست فقط تخمحر
|
|
|
|
|
خـوب بـودن تو مـلاک نیکـویی نیست
مـعیار کمال همیشهخوب ماندن هست
|
|
|
|
|
محو حقیقـت شدم ، حاشا شدم
لاک غـلـط گــیـر غـلـطـهـا شــدم
لاف جـوانـمـردی و منّـت نبـود !!
عـ
|
|
|
|
|
ارزش از دست رفتهٔ دیروز ما ، کجایی؟
فرجام ناسپاس اخذ بی اعتباریست !!
باید گذشت و زیپ دهان را کشی
|
|
|
|
|
شکایت دارم از خالق جوابم را بده لطفاً
چرا ساده دمیدی روح انسانهای بی وجدان
|
|
|
|
|
مـن گلـی پژمـرده هستم در گلـستان غریـب
مــن غــریـبـم در مـیـان آشــنـایـان غــریـب
روی بـیلبـو
|
|
|
|
|
میروم جایی نباشد اسم و نامی از بشر
زندگی کردن میان آدمیزاد اشتباهِ اشتباه
|
|
|
|
|
گَـزلـیکت را لـوطی غـلافـش کن که خرابـتم
نامرد حکمش ؛ خنجر فروکردن و بریدنسـت
زخمی خوردیم بر ر
|
|
|
|
|
کشتـههـا داده ، هر آنـکس که گلاویـزش شد
عاشقی جنگ نفـیسیست ، شهید میخواهد
او شکست ، قلب تَرک
|
|
|
|
|
جـاذبـه قـانـون جـذبـسـت یا فـرود سیب عشـق؟
درک جـذابـیـت از کـشـف نـیـوتــن مـشکـل اسـت
|
|
|
|
|
بـر مـزاجـم خـوش نـیـامـد روزگـار
روزگـارم شــد حــرام ؛ ای زنــدگـی
|
|
|
|
|
نَـیَـفـکــن سـایـهٔ دلــرحـمـی بـیـش از زیـادی ..
درخـت از سایـهٔ دلـسوزیـش اکنـون زغـالـست
فضا
|
|
|
|
|
دنـیـا مـاننـد کلـوپ بـدنـسـازیـسـت ..
اعـیـانـی در وزنِ زور و زر زده دمـبـل
گیتی کالبـدی ورم کر
|
|
|
|
|
گفتنـد که نقّاشی بکن اوصـاف خود را :
تـیغـی فـرو رفـتـه میـان قلـب کـشیـدم
|
|
|
|
|
هنـر نیست خانهای ویران کنی آجر به آجر پس :
ز ویرانـه بسازی خشت به خشتـی خانـه انـسانی
|
|
|
|
|
بدشانـستـریـن آدم دنـیا هـستـم
|
|
|
|
|
لُـپَـم بـاد کـرد و ورم از غـصّـه خـوری
همه پنـداشتنـد که مـن غـذا میخورم
رسان بر گـوش مخـاطبـم
|
|
|
|
|
ســـرتاســرمان چو عنکبوتی !
ریسیــده و کــرده لانه حسرت
خــوردی ؛ همــه را تمـام کردی
پوشیـــد
|
|
|
|
|
روی بـیلبـورد کمـربنـدی شـهر حـک میکنـم :
رهگـذر خـوش آمـدی بر غـربتـستـان غـریب
|
|
|
|
|
زخــم لبــهای مــرا ؛ سیـگار میـفهمـد فقط
پــارگـیهـای مــرا ؛ شلــوار میـفهمـد فقط
|
|
|
|
|
شده یادی بکند او که فـرامـوشـت کرد !
من هـمان محـو شـدهٔ حـافظـهٔ او باشـد
|
|
|
|
|
خنـدیـدن مـا ؛ سـوز و حـرارت دارد
در غـصّـه خـوری دلـم مــهـارت دارد
|
|
|
مجموع ۱۶۵ پست فعال در ۳ صفحه |