دوشنبه ۱۸ اسفند
اشعار دفتر شعرِ گیتار بی تار شاعر یزدان ماماهانی
|
|
|
|
آنـچه خـواهـانـش شـدم یـا آرزو کـردم ؛ نـشـد
دشنــه را بـر سـینـهٔ نـامـرد فــرو کـردم ؛ نـشـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـم از نـیــش عقـــرب رنـجــیـدیــم
هــم از زهـــــر دوســــتـی آزردیــــم
لاکــردار ، نــامـــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سـی سـال تـمام عمـر به غـفلـت بـگذشـت
در داخــل مــنجــلاب و نکــبت بــگذشـت
بـــگـذر که چـو بعـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـــوبــی بـــی حـــد زده زیـــر دلِ :
آنکه شـدم دوسـت و گشـت دشـمنـم
" هسـت بــه نـوعـی قفـسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بــس چشــیـدیـم تــلخـکامـی‌هــای فقـــر
بیـشتــر از این وانـمانـدیـم ؛ مـعجــزست
در نــــبــود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـیـــزارم از لاده‌هــای نـــقّـاش کـه :
اســتادنــد در حـرفه‌هـای رنگ کاری
بـیـــزارم از واژهٔ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر بـه اَتـُم چه احتیاجیست
مــا مـرکـز انـفجــار ظلــمیـــم
هـــم رعــیـتِ والـی جفـائـــیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چـون بـاغ بــزرگـم نـه در آن هــیـچ درخـتی
مــن شهــر وســیعـم کـه در آن نیسـت تــردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مشـو سـنگ و مـزن آسـیب که آه شیـشه میـگیرد
مـن از قلـب شکــستــه یا دل گــریـان هــراسـانـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو به اندازه من رنج کشیدی آیا ؟
یا چو من تلخترین طعم چشیدی آیا ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب شبِ میلادِ ... تنهایی و دل کندن
ای چشم مبارک باد ؛ اشک آمده با زاری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلـبــم ؛ انــبـار مـاتـمــسـت ، ولــی :
دیـگر غــم در دلـــم جــا نــمیـشــود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بــا هــر نــگـرانی ، نـگــرانـتـر نگــرانــم
از آن دل غــم دیــده مـکـــرر نـگــرانــم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طـوری گــذران کـه بعـد مـرگـت ؛ مـردم
افـســـوس خــورنـد کــنـار آرامــگاهــت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جایِ خالی سطر زندگی بنویس :
زندگی ما پر از جای خالی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی رمقـم ، پـس مگذار ؛ فـکر کـنم :
مــرگ به تـجدیـد فــراش خـواهـشاً
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ســاز روزگــار بـه حــال مـا کــوک نـبــود
وقــتی نسـبت بـه هــم دیـگر دلـخـوریـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـنــازم مــن بــر آن دشــنـه نـــبُـرّد دســتـهٔ خــود را ..
بر آن دوست شـرم بادا باد به نامـردی خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق هم بر حسب اَرزست و دگر :
گشته گمنام ؛ اسم و رسم عاشقان
بسـتگی دارد بـه جیبــت ، زنـدگی
غیـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی مثل شراب ، بدمزه امّـا خوشـگوار
رمــز تلــخـی را پیــاله دار میـفهــمد فقـط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قیاس اختلاف ما (حسد یا غبطهٔ) بیجاست
من از ناسازگاری‌های نا میزان ناراضی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پـشــت ســر مـا لُـغُـــزخــوان کــم زِر زن
ایـنــقدر هــم شِــپش ، معیــوب نیـسـتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گُـل جـلوهٔ شـایـسـتهٔ چشــم انـدازیـست
گِــل هم که ســزاوار تــوالت ســازیـست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وردسـت تـو دنیـا ، همـگی مثـل عـروسـک :
هستــیم و بـچـرخان و بلــرزان و بـرقصـان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محبّت بیش از حد هم موجب هاریست
خطاست لطف به حرامزاده می‌کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زنــدگی بو میــدهد ؛ آنهــم نه بوی عطــر خــوش
بوی گنــد فقــر و بــدبختــی و نکبت باقـی اسـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنــیدی یــکی بــود که اصــلاً نبــوده !
نــه با او ، نــه با تو ، نه با مــن نبوده !
هــدف از ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صیقل وحشت بزدود گوش و چشم
از سر رعب است کر و کوریم همه
پای ستم دست کشیدیم همه
زیر گیوتین قصور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش هوگو می‌بود و می‌دید آنچنان:
بینوایان را برنجاندیم و رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غبار بیکسی‌هایم نشسته بر زمینِ دل
نسیمِ مانده در هجران خداحافظ خداحافظ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفــت : که غـــم بنــــد نمی‌آیـــدش
رفتــــه فـــرو دشــــنهٔ دلــواپســی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگو با گریه اجر قرب می خواهی چگونه ؟
مگر هم ممکنست با اشک کامیابی ، چگونه؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمیترسم اگر شیری به سینه پنجه کوبد
من از چنگال بدکردار انسان می هراسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم بر عکس قلم فاز حقایق دارد
بر فاش حقیقت ، قلمی قادر نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حدود از گلیمت درازش کردی جمع کن
دراز کردن از حدّ گلیمی ؛ پاها ممنوع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک شهر بداند آبرومندم ، اصلا ً :
من بی نقطهٔ غار ؛ به شما ربطی دارد ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعر آنست : قلمش جعبهٔ ابزار پند
بیت بیت غزلش ؛ حکم آچاری باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرد زخمی مطّلع هرگز نبود از زخم خویش
مثل سیبی اطّلاع هرگز نداشت از پوست‌کَن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عدالت شاهد و قاضی حقیقت بود و داور
دروغ را بهر اجرای خطا ؛ هرگز نبخشید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی اختیارمان دست بی سوادست
هر نوعی شود ، نوعی کارشناس زیادی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از چشمان آهویِ پر از نیرنگ بیزارم
از آن گرگی که میپوشد لباس جنگ بیزارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ظلم درد کشندهٔ جان و روح ما
کاش مظلمه تاریخ انقضا داشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به هرکس اعتماد کردیم و او سواستفاده کرد
هم از خائن هم از نامردِ بی وجدان کتک خوردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دینی که پی منفعتش ، می‌جُستید
بر دست بگرفتید و چو اَهرم کردید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمان حضرت دوستداشتنی ، مهر بورز
پر پرواز و پرش از من و از تو مددی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
( آری نصیب ما شدش ؛ افسوس و ناله
شادی و عیش و نوش برای دیگری بود )
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبها ، رزرو کن یک گوشهٔ دنج
بنشین تا صبح در خلوت گریه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
معرفت راه رفاقت را نشانم داد و گفت ؛
لطف کن دیگر نرو برگرد گفتم بیخیال
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاهی دلم به حال خودم می‌سوزد ..
تقدیرم ؛ در قبال خودم می‌سوزد !!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اعتیاد شعر دارم و معتاد غزل..
نتوان چنین اعتیاد را ترکاند!!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قدرت بده ایزد ؛ بتوان ، باز بیاید ..
( شادابی و آرامش و آزادی ایران )
|
|
|
|
|
|
|
|
|
" رفیق مطمئنی دارم آن نامش قلم هست "
( حقیقت را بدانم یا ندانم ، می‌نویسد )
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنقدر جهل و خرافات ستایش کردیم
داخل مغز بشر عقل فقط کمبودست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راحت بنشستی سر و کول مردم
این خلق خداست بیشرف گاری نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ارزش از دست رفتهٔ دیروز ما ، کجایی؟
فرجام ناسپاس اخذ بی اعتباریست !!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر ظاهری عموماً تزویر نما ندارد
یا ما ریا نداریم یا آینه‌ها دروغ‌ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کار ٬ کار است و نگیرید عیبِ‌کار
نان در آوردن نباشد ننگ و عار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری در جوانی سوروساتی داشتم
مثل هرکس لحظه‌ها و خاطراتی داشتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا سیر شدیم خویش چنان گم کردیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هیچ کس برای هیچ کس ، کس نیست
حتّی به خدا زنگ زدم دسترس نیست
بردار و جواب بده خدایا ، آیا :
تنه
|
|
|
|
|
وحید سلیمی بنی
عليرضا حكيم
چون می‌خواهی
بهنود کیمیائی 
