چهارشنبه ۲۸ مهر
اشعار دفتر شعرِ گیتار بی تار شاعر یزدان ماماهانی
|
|
|
|
میروم جایی نباشد اسم و نامی از بشر
زندگی کردن میان آدمیزاد اشتباهِ اشتباه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گَـزلـیکت را لـوطی غـلافـش کن که خرابـتم
نامرد حکمش ؛ خنجر فروکردن و بریدنسـت
زخمی خوردیم بر ر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کشتـه‌هـا داده ، هر آنـکس که گلاویـزش شد
عاشقی جنگ نفـیسی‌ست ، شهید می‌خواهد
او شکست ، قلب تَرک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جـاذبـه قـانـون جـذبـسـت یا فـرود سیب عشـق؟
درک جـذابـیـت از کـشـف نـیـوتــن مـشکـل اسـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـر مـزاجـم خـوش نـیـامـد روزگـار
روزگـارم شــد حــرام ؛ ای زنــدگـی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نَـیَـفـکــن سـایـهٔ دلــرحـمـی بـیـش از زیـادی ..
درخـت از سایـهٔ دلـسوزیـش اکنـون زغـالـست
فضا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنـیـا مـاننـد کلـوپ بـدنـسـازیـسـت ..
اعـیـانـی در وزنِ زور و زر زده دمـبـل
گیتی کالبـدی ورم کر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتنـد که نقّاشی بکن اوصـاف خود را :
تـیغـی فـرو رفـتـه میـان قلـب کـشیـدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هنـر نیست خانه‌ای ویران کنی آجر به آجر پس :
ز ویرانـه بسازی خشت به خشتـی خانـه انـسانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بدشانـس‌تـریـن آدم دنـیا هـستـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لُـپَـم بـاد کـرد و ورم از غـصّـه خـوری
همه پنـداشتنـد که مـن غـذا میخورم
رسان بر گـوش مخـاطبـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ســـرتاســرمان چو عنکبوتی !
ریسیــده و کــرده لانه حسرت
خــوردی ؛ همــه را تمـام کردی
پوشیـــد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روی بـیلبـورد کمـربنـدی شـهر حـک میکنـم :
رهگـذر خـوش آمـدی بر غـربتـستـان غـریب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زخــم لبــهای مــرا ؛ سیـگار میـفهمـد فقط
پــارگـی‌هـای مــرا ؛ شلــوار میـفهمـد فقط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شده یادی بکند او که فـرامـوشـت کرد !
من هـمان محـو شـدهٔ حـافظـهٔ او باشـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خنـدیـدن مـا ؛ سـوز و حـرارت دارد
در غـصّـه خـوری دلـم مــهـارت دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای مـرگ : روانـمــرگ و دلـمـرده‌ایـم
لطـف کـن و از مـردن چیـزی نپـرس
غـصّـه فـزونـسـت و درد بیـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماننـد آبی ؛ تـشنـه را رفع عطش بخـش
نگـذار گوینـد آن فـلانی چون لجن بـود
گـرچـه بـریـدنـد رشتـهٔ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنـچـه سبـب دلـخـوشـی مـا بـاشـد
قرص و قلـیان و مِـی و ودکا باشـد
در تلویزیون ؛ تیـتر شده ، ایـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـا بد نـشدیـم و بـد نکـردیـم هـرگـز !
چون معتقدیم ؛ عذاب وجدانی هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خطای خویش ایدل چشم پوشیدن خطاست
بی دلیل بر دیگران چون آب جوشیدن خطاست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زمانه ؛ کتابی چـکامست به نظم :
چو دست ادیبـش سـروده شـدش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در مسلک لوطی سرشت امری مهمـّست ؛ ابتدا :
فـحّاشی و چاقوکشی جرمست و ممنوع و خطا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کرکس صفت زشـت سرشـت فـارغ و آزاد
بلـبل صفـت نـیکْ نـهـاد والـه و مـحبـوس
از فـوق لـیسـانـس ؛ دیـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آه از سینه برآمد تو خاکستر کن
یارب آنکه سبب شد به چشمان ترم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـدبخـتـی ؛ یـکـی دوتـا نبـودش
فقـرم شـد اضـافـه بر مـن و تــو
مــا مــزبــلـهٔ جــهـالـتــیـم و .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنویس قلم گورست دنیا و خوشیهایش
آرامش ما را ظلم تبدیل عزا کردش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فقط آینده بـود ، در آتش امروز می‌سوخت!
به فردایی که شـد نامـش جهنّـم ؛ سـوگوارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرزوی شاپرک پروانگی ست
ورنه نتوان پیله را انکار شد
"قدرتِ افتاده بودن را عزیز:
از درخت آموز چون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
" رفیق مطمئنی دارم آن نامش قلم هست "
( حقیقت را بدانم یا ندانم ، می‌نویسد )
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما شدیم دلتنگ آنانی که بودند سنگدل
سنگدلانی که نبودند هیچوقت دلتنگ ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مــن ؛ بـیــســواد آگــاه فــاقــد ز ادّعــایــم ...
دارای درک و فهم و هوش و عـقیـدتی خاص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیمـرغ بـه درد نمی‌خورد تا وقتی :
پـرواز ؛ خــودش بـال شـکسـته دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یـکـی ســرمـایـه‌دار ده ریـالــیســت :
هــزار مـثقـالـیِ نـیـم مـَن فـروشـست
یـکـی بـی‌خـانـمـان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـا را چـو نـیاز حـاجـت نامـرد نـیست
مرد آنست که بی‌نام و نشان بخشیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خرافات هنـوزم نفـس میکشد ، چون :
خـرافـه تـریـن مــردمـان مـن و تـوئیـم
ورم کـرد جراحـت الاغ صفـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مــن کـاوهٔ داد آفــریــن و یــکّـه تــازم ؛؛
آمـاده بـاش ضـحـّاک میـخـواهـم بـتـازم
سـوگنـد بـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
معمائیست پنج حرفی سه حرفش نام شهر گرم
دوحرفش نان بی‌نون و مقفیٰ هست با وجدان؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـاهـی تـِـم تلـخنـدم و گـاهـی تـِــم لبـخنـد !
آن دلــقـک و بــازیـگــر دیــوانــه ؛ مــنـم مـن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نوروز ببین سفرهٔ ما هفت دالست
بشمار و بخوان فاجعهٔ احوالست
درماندگی و دویدن و دام درد
دلواپس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نـقّـاش بکـش یـک پـل ؛ بـیـن مـن و تنـهایـی
در حـال تمـاشـائیـم او آن ور و ایــن ور مــن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنـچه خـواهـانـش شـدم یـا آرزو کـردم ؛ نـشـد
دشنــه را بـر سـینـهٔ نـامـرد فــرو کـردم ؛ نـشـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـم از نـیــش عقـــرب رنـجــیـدیــم
هــم از زهـــــر دوســــتـی آزردیــــم
لاکــردار ، نــامـــ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سـی سـال تـمام عمـر به غـفلـت بـگذشـت
در داخــل مــنجــلاب و نکــبت بــگذشـت
بـــگـذر که چـو بعـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـــوبــی بـــی حـــد زده زیـــر دلِ :
آنکه شـدم دوسـت و گشـت دشـمنـم
" هسـت بــه نـوعـی قفـسی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بــس چشــیـدیـم تــلخـکامـی‌هــای فقـــر
بیـشتــر از این وانـمانـدیـم ؛ مـعجــزست
در نــــبــود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـیـــزارم از لاده‌هــای نـــقّـاش کـه :
اســتادنــد در حـرفه‌هـای رنگ کاری
بـیـــزارم از واژهٔ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر بـه اَتـُم چه احتیاجیست
مــا مـرکـز انـفجــار ظلــمیـــم
هـــم رعــیـتِ والـی جفـائـــیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چـون بـاغ بــزرگـم نـه در آن هــیـچ درخـتی
مــن شهــر وســیعـم کـه در آن نیسـت تــردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مشـو سـنگ و مـزن آسـیب که آه شیـشه میـگیرد
مـن از قلـب شکــستــه یا دل گــریـان هــراسـانـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو به اندازه من رنج کشیدی آیا ؟
یا چو من تلخترین طعم چشیدی آیا ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب شبِ میلادِ ... تنهایی و دل کندن
ای چشم مبارک باد ؛ اشک آمده با زاری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قلـبــم ؛ انــبـار مـاتـمــسـت ، ولــی :
دیـگر غــم در دلـــم جــا نــمیـشــود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بــا هــر نــگـرانی ، نـگــرانـتـر نگــرانــم
از آن دل غــم دیــده مـکـــرر نـگــرانــم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طـوری گــذران کـه بعـد مـرگـت ؛ مـردم
افـســـوس خــورنـد کــنـار آرامــگاهــت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جایِ خالی سطر زندگی بنویس :
زندگی ما پر از جای خالی ست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی رمقـم ، پـس مگذار ؛ فـکر کـنم :
مــرگ به تـجدیـد فــراش خـواهـشاً
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ســاز روزگــار بـه حــال مـا کــوک نـبــود
وقــتی نسـبت بـه هــم دیـگر دلـخـوریـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـنــازم مــن بــر آن دشــنـه نـــبُـرّد دســتـهٔ خــود را ..
بر آن دوست شـرم بادا باد به نامـردی خ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق هم بر حسب اَرزست و دگر :
گشته گمنام ؛ اسم و رسم عاشقان
بسـتگی دارد بـه جیبــت ، زنـدگی
غیـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی مثل شراب ، بدمزه امّـا خوشـگوار
رمــز تلــخـی را پیــاله دار میـفهــمد فقـط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قیاس اختلاف ما (حسد یا غبطهٔ) بیجاست
من از ناسازگاری‌های نا میزان ناراضی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پـشــت ســر مـا لُـغُـــزخــوان کــم زِر زن
ایـنــقدر هــم شِــپش ، معیــوب نیـسـتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گُـل جـلوهٔ شـایـسـتهٔ چشــم انـدازیـست
گِــل هم که ســزاوار تــوالت ســازیـست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وردسـت تـو دنیـا ، همـگی مثـل عـروسـک :
هستــیم و بـچـرخان و بلــرزان و بـرقصـان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
محبّت بیش از حد هم موجب هاریست
خطاست لطف به حرامزاده می‌کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زنــدگی بو میــدهد ؛ آنهــم نه بوی عطــر خــوش
بوی گنــد فقــر و بــدبختــی و نکبت باقـی اسـت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شنــیدی یــکی بــود که اصــلاً نبــوده !
نــه با او ، نــه با تو ، نه با مــن نبوده !
هــدف از ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صیقل وحشت بزدود گوش و چشم
از سر رعب است کر و کوریم همه
پای ستم دست کشیدیم همه
زیر گیوتین قصور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش هوگو می‌بود و می‌دید آنچنان:
بینوایان را برنجاندیم و رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غبار بیکسی‌هایم نشسته بر زمینِ دل
نسیمِ مانده در هجران خداحافظ خداحافظ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفــت : که غـــم بنــــد نمی‌آیـــدش
رفتــــه فـــرو دشــــنهٔ دلــواپســی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگو با گریه اجر قرب می خواهی چگونه ؟
مگر هم ممکنست با اشک کامیابی ، چگونه؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمیترسم اگر شیری به سینه پنجه کوبد
من از چنگال بدکردار انسان می هراسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم بر عکس قلم فاز حقایق دارد
بر فاش حقیقت ، قلمی قادر نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حدود از گلیمت درازش کردی جمع کن
دراز کردن از حدّ گلیمی ؛ پاها ممنوع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک شهر بداند آبرومندم ، اصلا ً :
من بی نقطهٔ غار ؛ به شما ربطی دارد ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعر آنست : قلمش جعبهٔ ابزار پند
بیت بیت غزلش ؛ حکم آچاری باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرد زخمی مطّلع هرگز نبود از زخم خویش
مثل سیبی اطّلاع هرگز نداشت از پوست‌کَن
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۰۲ پست فعال در ۲ صفحه |
محمد قنبرپور(مازیار)
مهرداد عزیزیان بی تخلص
سیاوش آزاد 
