دوشنبه ۱۴ خرداد
|
|
|
|
دُور می زنی
دور تر می شوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزی به جای گریه های گاه و بیگاهم
با جمجمه در مستطیلی ساده میخندم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این کشته از آغاز در اعدام می‌سوزد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما که گفتیم خریدار غم روی توییم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وجودم، از تکان های لبان خفته اش، پیغام می گیرد
غرورم، نیز کنج خلوت رفته اش ، سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سفر عشق......
به رسم ادب اول باید خدمت پدر مشرف می شدیم وبا کسب اجازه از ایشان به زیارت فرز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شمارش ثانیه ها …
آن لحظه تو رفتی و هنوزم تک و تنها
در کنجِ حیاطِ دلِ خود با غمِ شب ها
آرامم و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتش کشیده بر تن شب های تار من
چَشمی ستوده همره من در کنار من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دل که دردت بوده بس ، گفتم که درمان میرسد
در ظلمتِ هجران و غم ، نوشابِ جانان میرسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آویختی بر گردنم ای عشق افسار عاقبت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن سـوی خـطّ مـرزی ، هـرگـز نبـوده دشمـن
در خـانـه کـرده لانـه جـرثـومـه‌هـای افـسـاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشقِ ممنوعهء تو تجربهء تلخی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوش‌چهره ترین دختر گیلانی بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زخـــم عــشــق زخـــم قــشنگــیست کــه خــوردن دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بودنت گنجینه ای از آفتاب
آشیانم بی حضورت روی آب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لطفا امید را مشدد نخوانید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا سیر بنگرد رخ زیبای یار چشم
ای کاش بود جای دوچشمم هزار چشم ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقشی از خاطره هایت بدرخشید به یادم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گاه چنان دفن می شوی
زیر حجم خاطرات
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كه مي پويد به راه و جنبه جسماني اش
خار پاي ملت است، آن فطرت ناداني اش
حضرت عي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آخرین حرف و کلام
سکوته
روزهام بی تو گذشت
پُر شتاب
سوار بر یک
گلوله
دست خالی من
از برای گل
پی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آره جونم
منهم مثل تو ، کامل بی بهونه م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نسیم دلنواز و طنین گوشنواز منی مادر دلیل انتظار دیدگان چشم به راه منی مادر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
منم آن تکه ابر
که به دستور خدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو ماهی ام که ز تنگی گریز نتوانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رنگِ گیلاسی که خوردی، بر لبَت جامانده است
قندِ دل افتاده، با یک بوسه بهتر می‌شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من گشته ام در شهرها دُردانه ای نیست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غربت گرفته خانه‌ی فرهنگ غم زده
از غصه اشک بر رخ فرهنگ نم زده ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که برای تو شده گلدانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب بلند است و قلندر بیدار این هم هیچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی قراری را مداوا می‌کند بوسیدنت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در وادی عشق شور و حال دگر است
در جام به جای باده خون جگر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
_ انگار
دیوانه ای در سَرَم دف می زند!
+ تو سَرِ منم یکی تنبک می زند
_ خخخخ
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روی کار افراد خاطی در دیار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به روی نبض ِ این واژه، به ضربان ِ پر از بلوا
که جادوی نگاهت می‌زند چاقو رگ ِ خوابم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دختر اندیشه های پاک و بی مانند
ای برلبت هر لحظه جاری نوگل لبخند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آزرده از دنیایم
غمگینم ، با درون
پر از درد عاشقانه ی
اما
سبز می سرایم
مانند مطربی که برای عمل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چَشمانِ تو شیرازترین شهرِ جهان است
شهری که به بیرونِ خودش راه ندارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آسمانیها اگر با خود حسابت میکنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره با هوای تو حسِ نیاز می‌کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا با ما لبت آوا ندارد
چرا با ما سَرَت سودا ندارد
کجا گیرم نشانت ای پری رو
خرابی همچو من یغما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمدی وقتی که دیگر بی نهایت دیر شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر که دور افتاده از مامِ وطن گشته غریب - دردِ غربت سخت، امّا بر غریبِ در وطن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آیا تمـاشـایی سـت پـــروازِ پـرستوها؟!
حالا کــه شهـرم رفته توی جیبِ اخموها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل : کاشان
من را به بازی دادی و با خان به فین رفتی
کاشان ندارد طاقت ِ اینگونه خندیدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دریغ که این نوعروس بی نام بماند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه توان شرحِ نگه داد؟ چه سان ؟ چیست نگاه ؟
یک جهان راز نهان است در این منزلگاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارِ زیبا رویِ ما، در نیتش تردید باد
تا به قدرت می رسد تیمورِ لنگی دیگراست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آهسته تر قدم بگذار
تا قلبم فرو نریزد.
هر قدمت، آوای بلند ویرانی است ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از فراوانی عشقت
لاله رویید
دست سبزه
بر دامن دشت
گشت بسی
ابر بارید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میگذشتم روزی در صحرای غور
پیر برنایی نشسته بود بر لب تنور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل به دریا زدم
اشک‌هایم بیشتر شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بلوزم را بر بند رخت بر دار زدی
گردنش افتاده ! دستها آویزان
قطره قطره های آب می چکد از رگ های ژاکت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای آفتاب
درخشش تو تاریکی را به محاق برده
گرچه ابر مذبوحانه تلاش کند
حتی کسوف هم حریف درخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی زندگی را نَفسی است ما به نفس اُفتادیم
باقیش را تو بگو گر نَفسم باشی چه؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باران دانه دانه دوایم نمی کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شۆفیر ێیسنپ بۆ
داغ و گەشەی بنەماڵەکی جێ ئەهیڵاند
تا داغ و گەشەی بنەماڵەکانی شار بگینی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وَ آمدیم تا،
شاعر شویم؛
عاشق شدیم!
...
شعر اما،
ما را از آب و نان انداخت!
لیلا_طیبی (
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آینه
دو قرنیه‌ی سیاه
آه
ای مردمک پنهان
ای رنگینه‌ی غلط‌انداز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه دستي..!
دست تو دفترچه نت هاي موسيغي است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عنوان🍀 امید و آرزو
گنج پنهان که درون جان خود می داشتم
های و هوی یاوه گویان از آن گریزانم نمود
ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال من حال یتیمی ست که هِی می شنود نام پدر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم فروشی پیشه و باز و دکّان دارد اینجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باشسیز گئجه لر گلمدی بیر باش یارا گورسون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعرم از قند لبانِ تو حکایت دارد
مگر این قصه ی عشق تو نهایت دارد؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
(داستانکی کوتاه در قالب شعر سپید)
من و آدم برفی مُردیم
او گرم شد،من سرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتش
با جنگل آن نکرد
. . .
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک ماه ...
هزاران ستاره ...
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۲۴۵۰۷ پست فعال در ۱۵۵۷ صفحه |
مهرداد مانا
وحید سلیمی بنی
محمد رضا خوشرو (مریخ) 
بهــاره طـــلایـی زیدی 
حسن پوررضایی 
