چهارشنبه ۱۷ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ در کوچه های انتظار شاعر علی معصومی
|
|
|
|
به پیغام تو نزدیکست صبحی
که لبریز شبانگاه امید است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنام خدایی که سنگ آفرید
دلم را برای تو تنگ آفرید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در حسرت تو بودم و چشم انتظار هم
از خویشتن بریدم و از روزگار هم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی که به شود شب هجران ولی نشد
برپا شود طلوع درخشان ولی نشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاطر افسرده را لبخند توفیری نداشت
مثل ازادی که با دربند توفیری نداشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوستانم همه ماهند از این بهتر چه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماهتابی کو که باشد رونق سوسوی ما
سر گذارد تا سحرگه بر سر بازوی ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماییم و شر و شور و شکر خنده قندت
پیوند پریشانی و پابند پسندت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پر می زند خیال تو در باورم هنوز
کل می کشد صدای تو دور و برم هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ترانه خواندی و آغاز ماجرا این بود
بهانه کردم و سررشته بلا این بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا به کی زل بزنم ماه دلارای تو را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا نداری به سرت حوصله چندی را
چه دهم نزد تو ای راحت جان پندی را؟
ننمودی به من ای حضرت ارباب رخی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهیا کن از شوکران جرعه‌ای
که در جان خود شعله ها سر کشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک شهر بی‌تابم خبرداری؟ نداری
صد شهر بی‌خوابم نظر داری؟ نداری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بس که درگیر و مبتلای توام
می‌رود عمر و در هوای توام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای حرف حسابی جواب لازم نیست
به شرح جمله نابی کتاب لازم نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگذار تا خاطراتت در سینه ام جا بماند
بگذار تا اشتیاقم همواره پوپا بماند
حالا که روییده بذر مهر و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گردش روزگار را گران کردند
در زمستان بهار را گران کردند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای عاشقانه‌های بدون دلیل من
جان مایه‌های عمر بسی از قبیل من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو چشمه ی نوشین و گوارا و زلالی
جاری شده در دامنه دشت خیالی
مانند غزالی که پر از پای گریزی
اسبی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دستی به سر شانه بکن خانه‌ات آباد
در کوچه ما خانه بکن خانه ات آباد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگاهم کردی و لبریز آهم کردی و رفتی
به گیر و دار لبخندی تباهم کردی و رفتی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلشوره‌های بی تو مجالی نمی‌دهند
آرامشی به رنج و ملالی نمی‌دهند
حال و هوای غربت شب‌های بیدلی
پا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عطر تو ماند و یاد تو ما را رها نکرد
مهر تو ماند و ماه تو با ما وفا نکرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم کرده هوای لحظه چابک سواری را
بیا و زین نو بگذار از آنی که داری را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبیه آینه از انعکاس لبریزی
شعاع روشن سیاره‌ای دلاویزی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از تو به سرمای زمستان چه کنم
با فال تو و قهوه فنجان چه کنم؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پائیز می رود که که زمستان فرا رسد
کولاک و برف ولحظه بوران فرا رسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرشک دیده شوقم اگر ترانه شدم
طلوع نکهت صبحی پر از جوانه شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی‌گردم به غیر از کعبه عشقت مقامی را
نمی‌یابم به غیر از رشته مهرت دوامی را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساحل نشین موج اقیانوس دردم
بازیچه‌ای از روزگار گرم و سردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با هر کسی که نام تو را می‌برد بگو
با هر دلی که ناز تو را می‌خرد بگو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از آن روزی که از دیدار لبخند تو محرومم
پر از تلواسه‌های گیرودار طالعی شومم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باشد که تو دیوانه کنی جان جهان را
مستانه کنی تره پیچان جهان را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو چه دانی که غمت با دل دیوانه چه کرد
سر شوریده ما را سر پیمانه چه کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که چشمان مرا هم خواب دزدید
عکس تو را از چارچوب قاب دزدید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چند سالی می‌شه که دلواپسم کردی چه سود
بین مردم بی‌جهت خار و خسم کردی چه سود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دو زلفت را طناب دار من کردی ملالی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه بخوانم که به پایان نبرد حوصله را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو از حال و هوای فصل پاییزم چه می‌دانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گرچه در کل جهان مثل تو مغرور نبود
خنده‌ای بر لب آن توطم تیمور نبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب بود و هوا خواهیت ای ماه نبودی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مهربانی کن از این پس با دل دلدار خود
جا نده یار خودت را در صف اغیار خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصه ام را در هوائی از پریشانی بخوان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبخت بخیر ناز نگاهت بهانه ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش می ماندی و آتش در دل ما می زدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من این جاده که روزی به تو ایا برسد یا نرسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگو از کدامین دیار آمدی
که با لحظه هایم کنار آمدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سکوت شب و اه ور شرر و های های منی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاید این مرتبه یادت نرود باز آئی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مسیر ابر و باران را رفیق راه می خواهم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می‌گذارم سر به روی شانه‌های سرنوشت
زیر ابری خسته با دردانه‌های سرنوشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک جرعه سراب سرخوشی ما را بس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی تو هرگز دل نخواهم داد ننگ و نام را
سر نخواهم کرد بی تو دولت ایام را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هستی معلم است و جهان از معلم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در مسیر کاروان عشق چاهی لازم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیله کن پنجره سمت خیابانت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حبابم روی آب از ساحل و دریا نمی‌دانم
شدم درگیر امواجی که سر از پا نمی‌دانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای اینکه نگیرد کسی نشانم را
نگو به خاطره‌ها قصه نهانم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کنار لاله زیبا بهار را حس کن
در اشتیاق شکفتن قرار را حس کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیاتا خاطراتم پا بگیره
خیالت توی قلبم جا بگیره
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برایت بار دیگر نقشه دیدار خواهم چید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این روزها رنگ قبایت فرق کرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ربودی از سرم حال و هوای خواب نوشین را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را در هر دقایق دیده بودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید غزل می گفتم اما مثنوی شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک بار دیگر رسیدی یلداتر از شعر باران
همراه برف سپیدی با فصل سرد زمستان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی داند که
طره در باد رها کرده نمی دانه که
دام صیاد بنا کرده نمی داند که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر چه گویمت که چنین و چنان شده
از بس نیامدی به خدا داستان شده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای منتغم آل عبا حضرت مهدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل می‌بری به غمزه و ناز و ادا که چه
هی می‌کنی مرا به خودت مبتلا که چه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره دل به نوای ترانه خواهم داد
به دست عالم و آدم بهانه خواهم داد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر خزان می‌آید و یاد زمستان می‌کند
کوچه را بازیچه‌ای از برگریزان می‌کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرزو دارم بیایم پا به پایت مثل باد
طی نمایم جاده را تا بی‌نهایت مثل باد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سال‌ها منتظر فصل بهارم که نشد
فکر شادابی رویای انارم که نشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مشرق دامنه ی نام و نشان روشن شد
نور شادی بدرخشید و جهان روشن شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون غمزه چشمت غزلی ناب ندیدم
زیباتر از این گوهر نایاب ندیدم
|
|
|
|
|
| مجموع ۴۰۶ پست فعال در ۶ صفحه |
سیده نسترن طالب زاده
سیاوش آزاد
محمد باقر انصاری دزفولی
وحید سلیمی بنی
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
محمد رضا خوشرو (مریخ) 
شاهزاده خانوم 
