پنجشنبه ۱۴ آذر
اشعار دفتر شعرِ در کوچه های انتظار شاعر علی معصومی
|
|
|
|
برای مستی جانم شراب کافی نیست
به جرم عیب نهانم عذاب کافی نیست
اگر چه کوله بر شهری از گناه ام لیک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رونق گرفته هر دو جهان با اشاره ات
شوری نهاده در دل سوزان شراره ات
سر می زند سپیده ز خورشید روی ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه کردی مرا تا که عاشق شدم
خرابِ تو پیش خلایق شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عقیق یمن
بکدامین گنهی در تب خود می شکنی
آی ای ساقه ی گل، کودک ماه یمنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دُر نایاب
ابتدا از خالق استحباب کرد
رو بسوی خانه ی ارباب کرد
تا که بگشاید در آن خانه را
اندکی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتم از یادِ تو و یادِ تو از یاد نرفت
زنده بادا غم عشقِ تو که برباد نرفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرو آزادی
آگهم از اصل و بنیادی که میسوزد هنوز
لاله های رفته بر بادی که میسوزد هنوز
گو بباران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دُردنه گیتی
مداوا کن دمی درد دل بی غمگسارم را
چراغی بر فروز آلونک شب های تارم را
خزان می آید اما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می رسم
من بروی نیزه ای همراه خواهر می رسم
با پر و بال دعا بی جسم و پیکر می رسم
آیه ی کهف و رقیم ا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل درد
داغ عشق توکه بنشسته ی پیشانی ماست
کوچه در کوچه به دنبال پریشانی ماست
آنچه میدانم از این ج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا دلی را مژده ای از لطف یزدان می رسد
اندک اندک سوی شهرآبادِ ایمان می رسد
هر که با شیطان ظلمت پنجه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ابا صالح المهدی ع
از جاده بیایی و دل، آرام بگیرد
با مهر تو این مرحله انجام بگیرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوش بحال تو که آیین کبوتر داری
می پری تا به افق های بلند، پَر داری
همه ی راز و نیازی که دلت میخواه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نقشی آشنا
شاخه ای خشکیده بین بادها
هم رگ و هم ریشه شمشادها
گاه از سرما و گاهی از خزان
شکوه ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بسکه رخسار تو را محو تمنّا شده ایم
در نگاهِ همگان واله و رسوا شده ایم
ای نسیم سحر از جانب کوی تو و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به بادیم
سر به بالین غمت هرچه نهادیم نشد
دل خود را به سر زلف تو دادیم نشد
کشتگان خم ابروی تو خود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سفر سفر نشانه بیاور به آسمان شبم
شرر شرر زبانه بیاور ز کهکشان شبم
مگو مگو که فارغم از هر بهانه دگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای بهترین بهانه ی چشم انتظاری ام
زیباترین ترانه ی هر بی قراری ام
گاهی که یاد چهره ی ماه تو میکنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا حیدر غبار از روی محرومان نمی گیرد
سراغ از پیرمردی کور بی سامان نمی گیرد
برای التیام زخمه های م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صد آسمان ستاره برای شبم کم است
صد زمهریر و ناله برای تبم کم است
ای جان بیا که قافله سالار دل شوی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنکه خالی به رخ شاهد جانانه نهاد
در کمین گاه نظر نرگس فتانه نهاد
از پریشانی زلفی به سر دوش نسیم
ز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در این پگاه بهاری ترانه می ریزم
بیا! بیا! که من از یادِ باده لبریزم
اثر نموده به دل شُوکران هجران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما عابران رهگذري جاودانه ايم
جا ماندگان قافله اي بي نشانه ايم
چون مرع پر شكسته كه از تير حادث
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شايد بيائي
وقتي كه دلواپس شدم شايد بيايي
خوار كس و ناكس شدم شايد بيايي
وای از كوير شوره زار نا ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سمت سوي شما
آواره ايم و كوى شما جستجوي ماست
دل داده ايم و روي شما آرزوي ماست
آري فضاي سينه تو گوي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فصل بهاران
ایدل بیا که فصل بهاران رسیده است
اعجاز خاک و دانه و باران رسیده است
فیروزه و زبرجد و ی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوز دلم را در حبابی می سرایم
این زندگی را با سرابی می سرایم
با این همه آشفتگی هاییکه دارم
روزی بر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتش زده سودای تو شام و سحرم را
پر کرده غم عشق تو پا تا به سرم را
باید بنشینم بسر راه تو ای دوست
ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غیر از خمار چشم تو مستم نمی کند
جز غمزه ی تو باده پرستم نمی کند
دیگر شرر به پیکره ی پر گناه من
وق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در مسیری که کاروان می رفت
ناله ای رو به آسمان می رفت
بر سر نیزه مانده خورشیدی
مو پریشان و خونچکان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دعا کن تا که رسوای تو گردم
مرید محض تنهای تو گردم
به رویم معبدی از غمزه بگشا
که گِرد چشم بودای تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فصل بی پائیز
امان از رسم کفر آمیز چشمت
فغان از دشنه ی خونریز چشمت
کَمان داران غم را می شناسم
اما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا می شناسی ز شعر و کلامم
تو را می شناسم ز عطر سلامم
مرا می شناسی که شیدا ترینم
تو را میشناسم هم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساکن سیّاره
ازغمزه ی شهلای تو بیچاره شدم من
با عطر سر زلف تو آواره شدم من
از بس که شب و روز بدنبا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زفسون چشم مستي همه را خراب كردي
زشكنج طره اي هم دل ماكباب كردي
زچه در جمال خوبان سر آشتي نباش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آب و آئینه
میشد آیا که بر دو چشمانش بوسه ای هم نصیب ما گردد
یا که همراه صبر و آرامش این دل نا شکیب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
التیام زخم صنوبر
دلواپسم نمودي و ديگر نيامدي
دل را زبر ربودي و در بر نيامدي
گفتم بهانه کرده و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرغ خطر
"من غرقِ دلم رد شدم از آن گذر تو
تو بگذر از این عاشق حیران گذرِ تو"
گوئی به خیابان نَبُوَ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ریگ بیابان
مرا یک دم پریشان خودت کن
غزلخوان دو چشمان خودت کن
یکی گم کرده راهِ کفر و دین را
مریدِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باید از نو بسرایم غم بی چاره گی ام را
ز پریشانی خود گویم و آواره گی ام را
بنویسم غزلی تا که به آ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یا علی(ع)
علی ای آینه ی جلوه ی زیبای خدا
علی ای گوهر رخشنده ی سیمای خدا
ای مهِ ظلمت ویرانه ی شب ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیباتر از مهتاب
مستی چشمت گمانم جز شراب ناب نیست
این خمارآلودگی در مایه های خواب نیست
علت دلبستگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای نای خسته دل بی سرود من
ویرانه کن همه بود و نبود من
آهی بزن که مگر لرزه ای کند
نقّاره های
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای نرگس مستانه نظر سوی که داری
برگو به من این رایحه از بوی که داری
ما قبله ی مان طاق دو بروی تو ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این صحبت بی حوصله را شعر ندانید
هر حرف و سخن یا گله را شعر ندانید
من درد دل خویش نمودم که بمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آتش فشان
ای صفای باغ و باران شاعر رنگین کمان
کی بما سر میزنی؟ دُردانه ی هفت آسمان
بین که جا ماندم
|
|
|
|
|
ابراهیم حاج محمدی
محمد حسین کشاورزی
حبیب رضایی رازلیقی
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
الهيار نزادی 
ابراهیم هداوند 
اعظم قارلقی 
داریوش عرفانی(محزون) 
