يکشنبه ۲۲ تير
اشعار دفتر شعرِ سرای غزل شاعر سید علی کهنگی (واسع)
|
|
|
|
اینچنین که می زنی بر پای دل زنجیر را
چون دهی روزی جواب،این آه دامنگیر را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جز عشق نیندوخته ام،حاصلم این است
شیرازه ی زیر و بم آب و گلم این است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشقی جلوهٔ دلدار تماشا می کرد
خویش را داشت درآن آینه پیدا می کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بزرگی،به اندازهٔ آسمان
شکوهت به زیبایی کهکشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بلور اشک مرا خنده، گاه می شکند
غرور شبنم شب را پگاه می شکند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخت خوش باشد کنار دلبر دلخواه بودن
سیر آفاق است و انفس با چو تو همراه بودن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من ازین کوی محال است که پا پس بکشم
ای پری روی،محال است که پا پس بکشم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق،از او،لطف و احسان هم ازوست
چیست این قول و غزل،آن هم ازویت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گوئیا در خویش احساس جوانی می کنی
هر چه با من بیشتر نامهربانی می کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا کی در انتظار،باید غزل سرود
دلخون و بی قرار،باید غزل سرود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما را زمانه گر چه به ظاهر خراب کرد
دلداده ای برای غزل انتخاب کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیرینی از کلام تو بیرون نمی رود
فرهادت ای نگار،به هامون نمی رود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوری ز من ولیک به هجران شبیه نیست
در بندی از تو ام که به زندان شبیه نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مگر می شود عشق بی نام تو
دلی که رمیده،شده رام تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم عاشق کی دهد تشخیص،راه از چاه را
این کبوتر، دانه بیند دامهای راه را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به گوش می رسد ای عاشقان صدای بهار
شکوفه می چکد از آسمان به پای بهار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشقت مرا به جانب صحرا کشانده است
دیوانگی نگر،به کجاها کشانده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا که نیمه شبی عاشقانه هو بزنیم
دم از محبت و عشق و صفای او بزنیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شِکوه در نوبهار جایز نیست
گریه از روزگار جایز نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آبادترین خراب عشقیم
دیوانهٔ بی حساب عشقیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبحی که تو را شاد نبینم نشوم شاد
از بند غم آزاد نبینم نشوم شاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چند وقتی است هوای غزلم بارانیست
آسمان کلماتم همه اش طوفانیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نام خداوند گل آفرین
به لطف لطیفش هزار آفرین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صیّاد که اینگونه گرفته نفسم را
ای کاش به سوی تو گذارد قفسم را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر نظر بازان عالم فکرهای خام کرد
آنکه زهر بدگمانی بهرشان در جام کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چگونه با دو ابرو و دو چشم مست بادامی
سُرایی اینچنین زیبا رباعی های خیّامی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چگونه با دو ابرو و دو چشم مست بادامی
سُرایی اینچنین زیبا رباعی های خیّامی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا به کی در انتظارت ناله باید سر کنم
از فراقت خاک هجران دائماً بر سر کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وای اگر شاعر زمانی از غزل گفتن بیفتد
اتّفاقی ناگوارست این اگر بر من بیفتد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال شاعر زیر باران را که می داند که چیست
سیل اشک سرد هجران را که می داند که چیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاریست،که این کشته فراموش شدست
آتش خرمن عمریست،که خاموش شدست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قدم می لغزد آنجایی که شک راه یقین گیرد
چه صیدی می شود آن را که شیطان در کمین گیرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعری که در دل خود تکریم کرده بودم
با اولّین نگاهت تقدیم کرده بودم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای کمان ابرو که شبها می زنی بیرون چو ماه
در کمین کیستی اینگونه با تیر نگاه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر که دل می بندد اینجا بر سراب زندگی
بیشتر غم می خورد از پیچ و تاب زندگی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آن بزمی که دور خویشتن پروانه می گردد
صدای زندگی با گوش من بیگانه می گردد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشک گرمم از صداقت شمع را پروانه ساخت
عشق را نازم که هر جا رخ نمود افسانه ساخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سحر گه خدا خدا کردم
دردم از لطف او دوا کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لبی به نغمه گشودن چه لذّتی دارد
ترانهٔ تو ،سرودن چه لذّتی دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بلور اشک مرا خنده،گاه می شکند
غرور شبنم شب را پگاه می شکند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلتنگم ازین شاخه به آن شاخه پریدن
یک عمر دویدن و به جایی نرسیدن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزگاری در گلستان رنگ و بویی داشتم
زنده بودم هر زمانی آرزویی داشتم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داغ بر دل می گذارند و سپس کامت دهند
همچو یوسف ابتدا دشنام و پس نامت دهند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای نگاهت افتخار آینه
ناز چشمت اعتبار آینه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دارد اشک نیمه شب چون رحمت باران اثر
مطلع شعر دلم گیرد ازین عنوان اثر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل آه نیمه شبم را گواه می گیرد
که جان خستهٔ من آن نگاه می گیرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر که چون پروانه پر،وا می کنم
شمع جان بر دوست اهدا می کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چه بر می خیزم از این خاک می افتم به خاک
تا کشم پر جانب افلاک می افتم به خاک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قصّهٔ ما لا به لای این همه افسانه سوخت
عشق بازی قسمت بلبل شد و پروانه سوخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در کویر نا امیدی آرزو گم کرده ایم
بخت خوش را در سراب جستجو گم کرده ایم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از تو و از آن دو ابروی کمان باید گریخت
قاتلی و زان نگاه مهربان باید گریخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر مزار آرزوها دل ز دیده خون گریست
همچنان ابر بهار آشفته و دل خون گریست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به آیه آیه نگاهت قسم،شود تکرا
تبسّم گل رویت اگر شود تکرار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تار زلفی کو که دل را نغمه پردازش کند
بی نوا را با چکاوکها هم آوازش کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برق چشمت نیست آن شعله که خاموشش کنند
خانمان سوزاست این،نتوان فراموشش کنند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فتنه از روزگار می بارد
غم ازین بی تبار می بارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مستند می سازد از ما نو بهار
از جدایی،از مصیبت،از حصار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شوق می خواهد که لب را بر سرودی وا کنی
بیت نابی را بر آن ابرو کمان انشا کنی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فیض بخش و روح پرور چون بهاری ای غزل
مزرع سبز ادب را چشمه ساری ای غزل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگهی که زاهدان را به گناه می کشاند
من و روزگار من را به تباه می کشاند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه شود به روی ماهی بکنیم ما نگاهی
که زکات روی زیبا نگه است گاه گاهی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رنگ و بو از گل تو گویی می رود
تا امید از آرزویی می رود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می شود با گردش چشمی دلی را شاد کرد
عاشقی را عاشقانه در جهان فریاد کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لحظه لحظه خاطراتم می شود روزی کتاب
گر بگویم داستانم را ازین شهر عذاب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شکوفا گشته ماه آسمان امشب
طراوت می چکد از نور آن امشب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر چه سوزاندند در کنج قفس بال و پرم
نغمه ای خوش همچنان می آید از خاکسترم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم و ابرویی که گاهی زیر و رویت می کند
می رسد روزی که از جان جستجویت می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ساغری گر از شراب حبّ مولایت دهند
در حریم امن انوار خدا جایت دهند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کهکشان تا کهکشان عشق و صفا داری رضا
مهربانی مهربانی از خدا داری رضا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه می شود که برای کس آشنایی نیست
میان این همه سرگشته همصدایی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مه گلی دیدم،و اینسان عاشقی آغاز شد
ناله ای از دل بر آمد ناگهان آواز شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با چنان شوری که دلبر بی نقاب آید برون
نغمه ی عشّاق از چنگ رباب آید برون
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه می دانی نگار من شب رنجور یعنی چه
به دریا رفته دریابد دل پر شور یعنی چه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای جوان ما هم زمانی اعتباری داشتیم
عاشقی شوریده بودیم و نگاری داشتیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم تنگان زمانه می نشانندت به خاک
این جماعت بی بهانه می نشانندت به خاک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به شبهایم قدم می زد اگر که ماه آهسته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چون ابر نو بهاران من نیز گریه کردم
آواره در بیابان من نیز گریه کردم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ز دریای نگاهت من دُر نایاب می گیرم
حریر نور گویی از رخ مهتاب می گیرم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مشو دل خوش به آن ماهی که می جویی هلالش را
که خیلی زود می بینی شبانگاهی زوالش را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گذشتم از همه عالم فقط تو یارم باش
چراغ روشن شبهای روزگارم باش
|
|
|
|
|
| مجموع ۸۷ پست فعال در ۲ صفحه |
امیررضا خانلاری (وکیل الشعرا)
باید تراشیدزن
علیرضا حسن شاهی
