مجموعه شعر اَره

درودی بی کران بر ادیب بزرگوار وهمتبار شجاعم استاد پژمان بدری عزیز
که منصفانه و بدون حاشیه قلم سرایی می کنند
تا پنجره های بسته را، با معجزه قلم زیبا و اگاهشان به عشق باز کنند.
از شاعران بسیار خوب و نجیب شعرناب در خواست میکنم که اثار این ادیب خوش نام را با عنایت بیشتری مطالعه و پیگیری نمایند الخصوص انانی که به قالب شعر سپید علاقمندی بیشتری نشان می دهند.

مدیریت سایت شعرناب
هربژی

سلام و درود آقا پژمان عزیز دو سه بار خواستم چیزی بنويسم حوصله ام نگرفت ولی وقتی مدیر ارشد می گویند شعری را دریاب باید... بله دیگه
فرصت پرداختن موشکافانه به دو یا سه اثر وجود ندارد، پس با اجازه‌تان تنها به بررسی مختصر شعر اول می‌پردازم تا از خلال آن بتوانیم نوع نگاه شاعر را بازیابی کنیم.

شعر نخست را می‌توان آینه‌ای دانست که تصویر روانی و روحی شاعر را بازتاب می‌دهد. درون‌مایه‌ای آکنده از اضطراب و سقوط روانی دارد که با نشانه‌هایی چون به‌هم‌ریختگی درونی، سقوط به دره‌ای عمیق با شیبی تند، و "حیات‌وحش نگرانی‌های من"، گویای مواجهه شاعر با اضطرابی شدید در محیطی کنترل‌ناپذیر است. چرا؟ چون همیشه پای یک زن در میان است! یاد تو می‌افتم...

شعر سرشار از نمادهایی است که در دل خود گاه اندکی طنز نیز دارند. مثلاً «چند آدم‌برفی که در نگاهت به تور کویر رفته‌اند». تصور کنید آدم‌برفی‌هایی شکننده و ناپایدار در معرض گرمای سوزان کویر قرار بگیرند؛ چیزی جز آب‌شدن و نابودی برایشان متصور نیست. «تور کویر» اینجا نمادی از یک دام یا رابطه عاشقانه‌ است که از دل آن پهلوان‌پنبه‌ای سربرمی‌آورد و وارد میدان می‌شود.

«جفت چشم معشوق» برای شاعر نه مایه آرامش که منشأ اضطراب است.

و اما «آره‌ماهی بیچاره»؛ معمولاً اره‌ماهی در ذهن عموم موجودی خطرناک است، اما شاعر با جابه‌جایی ظریف واژه، موجودی خطرناک را به موجودی درمانده بدل کرده است. طنزی تلخ که با یک تغییر کوچک، معنا را به کلی دگرگون می‌سازد.

از زیباترین نمادهای شعر، «تبعید به آکواریوم پارک آبی» است. گویی موجودی خطرناک را گرفته‌اند و به جایی شگفت، خنده‌آور و بی‌ربط تبعید کرده‌اند؛ جایی که همه می‌بینندش، اما کسی درکش نمی‌کند. شاعر خود را در دل جامعه، یا حتی درونی‌ترین لایه‌های روانش، زندانی می‌بیند؛ موجودی دیده‌شده اما فهم‌نشده.

در مجموع، این شعر با دو واحد ناقص روان‌شناسی من، می‌تواند بازتابی از اضطراب فراگیر، احساس گناه مداوم و دلبستگی‌های عاطفی آشفته باشد.

البته باید یادآور شد که همه این‌ها بازتابی از فضای درونی شعر است، و نمی‌توان آن را لزوماً به شخصیت فردی شاعر تعمیم داد.
موفق باشی آقای بدری عزیز