قوچ

جنگ بود
جنگ بود وُ
به چیزی جز تو فکر نمی کردم
به گودی کمرگاهت
که مرتعِ قرقاوُل های کوهی ست
به حیات وحشِ بی خطری که شبانه
در پوستِ تو بیدار می شود
حتماً روزی روزگاری جنگل بودی
من ولی خورشید را لابه لای پتو پیچیده ام
که مبادا سایه ی جُعلَقَم
از پشت به من شلیک کند
جهانِ تاریکی داریم
مثل آن کشتارگاهِ متروکه که خودش را
با تصور گذشته سلاخی می کند
باور کن هر گلی می بینم
از بهار هم نارو خورده،امّا
درختِ انجیرِ حیات
از طعمِ صدای تو آب می خورد
تا من در زندگی بعد قوچی شوم
که بین دو شاخِ او ماه روییده است!!

 

قوچ

پژمان بدری