جمعه ۸ فروردين
اشعار دفتر شعرِ نسیم گلشن شاعر حسن مصطفایی دهنوی
|
|
|
|
باد نوروزي وزيد ، اي ياوران عيد آمده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداوندا چرا خلقت به من گرديده اند بد دل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـمان راه مسلمانـي اگـر بـهر تو دشــوار است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداونـدا چرا دنيـا به من در حال جنگ است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برادرجان بدقت بين كه آسايش به هرفردي نمي سازد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طريق كار اين دنيـا ، مدام افـيونگري باشـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كس كه از اين دنيا، در مرحله ي شادش بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن ارتباط آب و خاك ، از نظم آن يزدان بُوَد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفاقت را چنان بنما ،كه از دستـت نرنجد كس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فساد و كينه جويي است ، براي حكم راني است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي پسرا ، به هوش باش حرف خدا شنفتني است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سفارش كرد پيغمبر ، براي امتـش يك سر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درخت بارور باشـد هـدف بر ضربه ي سنگ اسـت
درخـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اين نسـل نـوزاد بشـر در كـار خـود حيـران بـُوَد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداونـد سخن گويـي ، سخـن گويد كه مي گويـم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق جديد ، مستـي و بازيـگري بر آن هست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در تاخت و تاز زندگي، آسوده كي بتوان نشست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افراد حقـگو بـشنويد از مـا به حق پيمان كه نيست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برحرف حق دشمن بُوَد،هركس به حق هوشيارنيست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كمال وفضل اين ملت كه به نوشتن كتاب است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اولاد بشر رأي تو اينجا به كي استي
گر ديو نباشي ، زِ نسل بشر استي
آدم ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـداونـدا زِ رازت هـوشيـارم
كـه رازت مـي زنـد بر هـم قرارم
ز ك
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من زِ خـدا باغ جنـان خواستـم
خـود به ره طاعـتش آراستـم
گـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پيـرو دهقـان نـكوكار بـاش
بـذر نـكويـي به زميـنت بپـاش
آب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن شعشعه ي نوري،كز رب غفور آمد
آن روشني نورش چون سيرت حورآمد
در وادي حيرتها ،هر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
يارب ره توكو كه در آن رو بِنَهم من
پا در ره دريايي و هر كو بنهم من
هرجا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر فرد اگركه حاكم ملك ما شود
از پايگاه حكم خدايي جدا شود
دراختلاف وكش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غـرقيم و تشنه ايم ،به آب زلال تـو
برما خطر بُـوَد ، چه رسد بر ملال تـو
از
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردا هـزار بُـوَد ، در ولاي تـو
بر آنكه سر نهد،به همان خاك پاي تـو
ما
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خوشا هر كس كه كار پُـر دغل كرد
كه سود كار خود را ،خود بغل كرد
زِ كار حيلـه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـر كه به دنيـاي دنـي ، بنـد شـد
هـر چـه بـپوييـد علايقمنـد شـد
هر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلـم از گردش چرخ تو تنگ است
زِ ظلمش چهره من زرد رنگ است
نه بر من ، هر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم اگـر در پـي عيـاري است
حيلـه و تـزوير و دغلكاري است
يا بـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كار همـه خـلق ، گـرفتاري است
درد بـدتر از همـه ، بـي كاري است
هـر كه گـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم دانـا دل نيكـو لـقب
كـي بُـوَد از مـردم ديـگر عقب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
واي بـر آن مردم مغـرور مست
غـره و مغرور و خوديت كه هست
كبـر خـودش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم دينـدار ، كه بـد كار نيست
بر ضـرر جمعـي ، ديّـار نيست
آدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم نيكو سِـيـَر ، از قوم و خويـش
رو به هدايـت بِـبَرد ،خلق پيـش
هـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در يَـم توحيد ، گـر اسرار نيست
آنهمه اسـرار جهان ، كار كيست
گر تو ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روح من از، نور خـودت ساختيـش
زير فضـاي فـلك انداختيـش
روح بشـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در ره تـوحيـد، هـر آن كس دويـد
عاقبـت آن لطف خـدا ، را بديـد
مـزد كسـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تعالله ، از آن علم خـداونـد
زِ علم خود ، به ما آن مي دهـد پنـد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـرد حما يت كـند از دين خود
خـلـق بـَرَد در ره آيين خود
رو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حرف پيامبـر ، زِ قل الـروح بـود
نكتـه گفتـار تـو مقصـود بـود
گف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگـر كار دولت عدالـت بُـوَد
صواب است ، ملت به راحت بُـوَد
اگـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به بُـعد ناملايـم هـا ، مـزن سنـگ
بـترس از گـردش، اين چـرخ نيرنگ
به آدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بـو به مـشامـم برسـد ، زآن شميـم
رايـحه ات ، از دَم صبـح نسيـم
من ن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما ناطق احكام ، زِ گفتار خداييـم
از گفته شيطان صفتان، دور وجداييـم
بر ذكر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طفيـل هستـي عشق تو هستـم
زِ عشقـت كي تهي مي بوده دستـم
مـرا دنيـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اين بذر محبت ،به من آمد كه بدانم
زين بذر محبت ،به جهانـش بنشانم
در رهگذرسيل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گـر بـتوان ، كار نـكوتر كنيـم
طاعـت از آن ، حكمـت داور كنيـم
قابـل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بيـا جانـا نصيحـت بشنـو از من
بـبند آن مهـر نيكويـان به دامـن
اگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غيـر تو كس نيسـت ، نـگهدار مـا
يا بـشناسـد همـه اسـرار مـا
مـا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تـو كه گـردي زِ مژگانـم كني دور
چـرا چشم جهان بينـم ، كني كور
اگـر چشمـ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ديـد دو چشمـت بُـوَد از كردگار
تا نـگرد قـدرت پـروردگار
گـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صحبـت دانـا دل سنجيـده كار
حل كنـد از بهـر بشـر نقص كار
هـر كه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تربيـت دست تـو سـازد بشـر
تربيتـش گـر، به هـر خيـر و شـر
صنعت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روشنـي حكمـت پـروردگار
در نظـر آدم شـب زنـده دار
آنكـه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي كـه بـر سـر نـهي ، تاج شاهـي
در نظـر دار ، لـطف الهـي
بـند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـدا غمخـوار من ، اول تـو بودي
چرا آخر غمـم بـر غم فـزودي
كجـا من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي تـو خدايـي ، كه بشـر ساختـي
جسـم بشـر نيـك بـپرداختـي
طرفـه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خـداونـدا من آن رمـز تو ديـدم
به طبق خط رمـزت ، خط كشيـدم
خط رمـزي
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زِ دنيـا بسته شـد آب و گِـل من
چه شـد آن كار پوچ و باطل من
به دني
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عدالـت گـستري را گـر بـديدي
و يـا معنـاي عدلـش را شـنيـدي
بـر آن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حمايـت بهـر عفّت مي كنـم من
رهـا خلقـي زِ خفّت مي كنـم من
اگـر خل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كار جـهان گـر بُـوَد از كار تـو
تا قـصـص از مردم اشـرار تـو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مـن به تولـي تـو دارم اميـد
گـر كه سياهـم به برت يا سفيـد
ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كه چو دهقان نكند كار كِـشت
حاصل از آن نيست كه سازد خورشت
ايـن مَـثَل ك
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خداونـدا ، تو را من مـي پرستـم
كجـا من تابـع خلق تو هستـم
همين
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نصيحـت مـي دهم ، من دو صـد بار
كه روي خود ، به سوي خـدا آر
مال دنيـا ،
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر حكمـت اسـرار خـداوند بـپوييـد
تا از اثر حكمـت حق راه بـجوييـد
گرحكمت ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من كـه پذيرفتـه ام اين دين تـو
پيـرو امـر تـو و آييـن تـو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـر كه نمايـد بَـرِ حقـش سـجود
حق به رويـش يك در رحمت گشـود
سجـده بر حق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا بر قرار صبر و تحمّل نمي رسي
بر پايگاه حق تو نداري ، دست رسي
صبر و قرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هـر كه بَـرِ حق نـكند بندگـي
تنـگ كنـد بهـر خودش زندگـي
عاقبت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
كِلـك تو آموخت به من بندگـي
از ره دانايـي و سـر زندگـي
قهـر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفيقـا گـر بـيايـد خـرده سنگي
خدايـت را تـو ياد آور به رنگي
نـشا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آدم نيكـو به ره همّـت است
همـره وجـدان و سـر غيـرت است
غيـرت و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گياه از آب باران كرده رويـش
نه از هر شوره زار و خاك و شورش
اگـر بار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي قادر سبحاني ، اي حيّ و توانـا
همسايگـي ام را بنمــا ملت دانــا
چون
|
|
|
|
|
| مجموع ۴۴۳ پست فعال در ۶ صفحه |
به نام یگانه خدای هستی‌بخش 
مسعود مدهوش( یامور)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
گذشت عمرِ من اما چه دیر فهمیدمبه رنج و غصه 
شاهزاده خانوم 
هر چند غم‌انگیز و تلخ...در
