جمعه ۲۵ خرداد
|
|
|
|
به نام او که اوست
قصه کوتاه کن
يا که بيا
يا که بر ريشه خشکيده من تيشه بزن
يا که در سايه سبز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشقانه هایم
تمامی
ندارند
تا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو را بوئیدم
از شعرت عطر سوختهٔ واژه ها آمد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ایکه دل از اهل عالم میبری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه داری
درمن اما..........
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کجاست مهره ی مارم ، مرا نگاه کنی....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با هرچه عشق نام "تو" را می توان نوشت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
موشها‌پنهان‌دراین دیوارها
دیده‌ام‌ازدلبران‌ازارها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توی دادگاه عدل زمینی یک اکسیژن به خوابی بدهکار است
سر صبح بود و ساعت شش
..............
سلام ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نگفتی سر به صحرا می‌برم من ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پندِ پدرانه را تو از یاد مَبَر
کان نورِ رهت بُوَد بهایش گوهر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشمان تو چون ماه به شب نور عطا كرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای تک بیتی هایی که نسرودم
برای هر لحظه ای که عاشقی نکردم
برای هر دانه انگوری که مستم نکرد
برا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم از عشق رویت بی قرار است
لبم افسرده وچشمم خمار است
سر شب غنچه رنگ وبو گرفته
بیا بوست کنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برباد شدم من ,همه فریاد شدم من
ای فرخ یزدان به چه بیداد شدم من
هر ج
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تُتنگ تاریک اتاق
جنون آبستن شرم خواهد
وانزاوی مبهم عنکبوتی آویزان
دستان معشوقه اش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق روزی باز میگردد به دلها، غم مخور...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حرف هایم را نشنیده میگیری
دوست داشتنم را نادیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لبخند
اینجا حاشیه شهر مشهد است؛ سکونتگاه بچه های آسمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب من را تو به موسیقی این چلچله ها
وصله بزن
و به آلاله ی گوشم بنشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من
بیگانه ام
با
واژه های گنگ نبودن
و ....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
توهم نیکوتین
در جاده های سیاه
در توهمِ نیکوتین
روی زمینِ غصبی
می رفت
تابوتِ یتیم در جاد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می روم به مشرق ماندارینهای سبز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوی گلشن رو که رنگ گیرد گل از روی تو
پای در گل دارد ار نه میدوید گل سوی تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دندان قروچه ها
رقاصه های فضیلت اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست ندارم
بغض گلوت
راهی نداری
وقت سکوت
...
علی رفیعی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عنوان عاجزانه اینکه محتاجم به یار،درخواستی که در پی دارد،رسیدن و وصال است که .... .آ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
2- سخن او
او سخن گوید، دل ما را عجب
جان بگیرد راه اید هم فرح هم با طرب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم خدا گواه است دین و دلم تو بردی
گفتا به دین چه حاجت گر دل به من سپردی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در گودی قتلگاه شیری افتاد....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شب رو به پایان می رود
ما چه ساده دلیم هنوز در بامداد
در نفس نفس زدن هایی
گل بر دامن شب اندا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خم شده از غمِ هجرت، کمری نیست که نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای مسافر!
چشمان بارانیت را پشت کوه قاف بینداز
اینجا باران معنا ندارد
اینجا شهر غریبی ست،
مردمانش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گناه ما یکی بیش نیست
که سر طناب را میپیچی .....
همه می دانند که ما از روزنه ی سردی
به گرمی آغا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جاده، زبان چشم هایم را نمی فهمد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشارتی تمثیلی بر فلسفه ی حیات و مرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ازازل عشق تودرسینه آدم جوشید.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو فریادی منم تب دار فردا
تو امیدی منم دلشوره اینجا
تو معنای همه دلبستگیها
تو امید معنی امید دلها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر راجب مادرانیست که کوه رنج و درد هستند،و کودک هایی که ارزویشان این است:کاری برای مادرانشان انجام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال خوش
کجا رفت خدایا آن حال خوش
در سرای که می رفت حال خوش
چه سوزها بود در آن حال و هوا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بياييد ديوانه باشيم!
ديوانه ي عاقل صفت...!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درگلوی ناودانها، خون باران خشک شد
رعدها در ابر پیچید وشراری سر نزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرچند که مهرش به دلم گشته فزون
از دل برود هر آنکه از دیده برفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردم زخم هایم خوب شده است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باد می‌ریزد بهم آیینه‌ی مهتاب را
شب نشین خسته‌ی شبهای مردابم هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
« لَنْ تَنالُوالْبِرَّ حَتّى تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّون » *
کی شوی به، تا نبخشی بهترین چیزی که
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پس از بر دار شدنِ آن پرستو،
نه دشوار، دگر،
باورِ به غرقِ
ماه در دریا و
دفن خور در خاک!!!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق یعنی بی خود و بی فن شدن
پاک باز و بی سر و بی تن شدن
عشق یعنی بر خلاف عقل و رای
جان و دل درکف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یه عالم شونه میسازم
واسه بچیه برهنه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتند از کنارش پروانه های رنگین ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من حرفم را به تو نمی گویم
زود از دهانت خواهد افتاد
من خوابم را به تو نخواهم گفت
تو شب شکن رویای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عمیق ترین نقطه ی جهان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سقف مسموم نگاه
روی صفحه ی کاغذ
با پاپوشهای تو
کنارِ رود زلال
به تماشای تصویر خویش
که حل نمیشو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم من خیس است یعنی صبر باران کم شداست
ابر می ریزد صفای ماه تابان کم شد است
سینه پردود است سرب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من خواب بودم قبل تو
بی تاب بودم قبل تو
چون یک کویری تشنه لب
بی آب بودم قبل تو
با دیدنت من سوخت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که میز های عدالت درو کنند
حق تمام مردم دنیا سکانس بعد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غزل: خیال و یاد تو
{{ از دفتر : با نام تو }}
ذیفر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درمیان شعر ناب چندان ندارم ارزشی
از سیّد سالار خود دارم بحق یک خواهشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای‌یاربیا‌دوباره‌عاشق‌باشیم
ما‌پاک‌ترازگل‌شقایق باشیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1-باده ی قوره
صبری اگرت بوده که ان قوره شود انگوری
گر بیافشرده کنی ،باز شود مخموری
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سرزمین من
آفتاب گردانی است
که در میان شیار مزرعه ی کلاغ ها
هیچگاه آفتاب را گم نخواهد کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امروز اگر چشم تو ضرب المثلی باشد
یک لحظه که چیزی نیست تا لَم‌یزلی باشد
سوغاتی چشمان تو آنروز خدا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرام ترین جسم کفن پوشِ زمان است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به نام اوکه اوست
چه سخت احاطه کرده مرا نبودنت
چه عبث به انتظارنشسته است نگاه من
چون هيزمى خشکیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ما درد و اندوه بشر شرحه شرحه مى كنيم
ما رنج كار و سختى اين زندگى
در برزخ بودن و نبودن حيات
....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادر نشسته سوک تو تنهای تنها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم زِ گنه چه می رهانَد ما را ؟
گفتا درِ توبه باز باشد جانا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دهـانِ یاوه گوی را، پُرازگُهـــــــرنمی کنـند.....
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر از : نغمه ششگل (نغمه شین)
...................................................................
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تب کرده ام
در شرم خیس شب
کسگان از ترسش
زوزه میکشند
ژاندارم مست
لابه لای دیوارها
به دنبال جوخ
|
|
|
|
|
| مجموع ۱۲۴۷۳۲ پست فعال در ۱۵۶۰ صفحه |
احسان فلاح رمضانی
محمد رضا خوشرو (مریخ)
مهرداد مانا
محمدکریم نقده دوزان خراباتی 
افسانه پنام (مولد) 
عباس (یزدان) عظیمی 
آوا صیاد 
علی نظری سرمازه 
