مرا بخوان

به نام اوکه اوست چه سخت احاطه کرده مرا نبودنت چه عبث به انتظارنشسته است نگاه من چون هيزمى خشکیده در آتش درون چون کوچه ها که در سکوت ؛گشته ام به جستجوى مرگ چون بوف که پاس مى دهد شبانه را و چون پنجره؛ به ميخ پرچ ؛در تقدس صليب تو؛ایستاده است غريب لحظه هاى آشناى من ؛مرا بخوان مرا ميان قاصدک نظاره کن ؛به التماس باد نشسته ام کنار آن درخت ؛به زیر سایه اش همان درخت که عاشقى ؛به خاطرش سپرده است که باز مى وزد ترانه ها ؛ميان شاخه اش در اين تنفر تو از وجود من ؛کنون صداى ناله اى ؛به روى شاخه اش تکیده است ..... چه بى سبب به انتها رسيد شبانه هاى ما ... غريب آشناى لحظه ها؛چگونه کم شدم درون ديده ات مرا ببخش که در جهالت درون ؛تو را شکسته ام و لايقت نبود ؛دست هاى خالى ام ... و چون مرگ که انتظار مى کشد در سکوت و سايه ها ؛محبوس اين ديوار هاى بلند و مرد خسته در قعر ثانيه ها و آن جا که مرداب در شن زار ؛به چوبه دار بیابان آويز شده و تنها لجنى از افسوس ؛گردا گرد تنهايى ..... کنون دگر مرا ؛...مرده اى صدا بزن .. #نيماآسمند 1395/7/17 22:48